Confession
“Ik ben al zo’n 3 jaar samen met mijn vriend Luca. We hebben een half jaar geleden besloten om samen te wonen en dat ging in het begin heel goed. We hebben onze favoriete plekjes in de stad ontdekt, en we kennen elkaar door en door. Maar de waarheid is dat ik me al een tijdje niet meer gelukkig voel. En nu sta ik op een kruispunt waar ik niet weet welke richting ik moet kiezen. Ik wil niet langer doorgaan met een relatie waar ik niet meer gelukkig van wordt, maar ik weet ook niet hoe ik het moet beëindigen. We wonen samen, we hebben samen herinneringen opgebouwd en ik kan me niet voorstellen hoe ik zonder hem zou moeten leven.”
Liefde op het eerste gezicht
“We hebben elkaar leren kennen op een huisfeestje in ons dorp. Het was liefde op het eerste gezicht. Ik geloofde daar nooit zo in, maar toen ik Luca zag veranderde dat meteen. We hadden dezelfde interesses, hij was lief en super grappig. Hij stond omringd door zijn vrienden, en we hadden oogcontact. Er was duidelijk een soort spanning tussen ons die we beide voelden. Ik was een beetje verlegen om zelf op hem af te stappen, maar gelukkig hoefde ik dat niet te doen. Hij kwam recht op me af, alsof hij wist dat ik daar stond te twijfelen. Het voelde als een sprookje toen we uiteindelijk onze nummers uitwisselden en besloten om elkaar beter te leren kennen, en 2 maanden daarna was het officieel. Luca bracht kleur in mijn wereld op een manier die ik nooit voor mogelijk had gehouden. Met hem voelde alles lichter, levendiger en ik voelde me kalmer als ik met hem was. Ik had nog nooit zoiets gevoeld en ik kon niet wachten om nog meer onvergetelijke momenten met hem te delen. Nu zijn we zo’n 3 jaar verder, we wonen samen en alles is veranderd.”
Verandering
“Het begon langzaam, kleine barstjes in onze relatie die ik probeerde te negeren. Maar hoe langer ik ze negeerde, hoe groter ze werden. Ik wilde steeds minder en hij wilde juist steeds meer. Onze gesprekken voelen verplicht, onze interesses lopen steeds meer uiteen en ik voel me verstikt in de routine van ons dagelijks leven. Hij heeft het constant over onze toekomst samen en hoe hij niet kan wachten om samen een gezinnetje te stichten. Ik heb het geluk gehad om iemand als hem te vinden, hij is respectvol, leuk, zorgzaam en aantrekkelijk, en hij lijkt echt van me te houden, maar om de een of andere reden ben ik niet gelukkig.
Ik zie er een beetje tegenop om hem te zien als ik thuiskom. Op een vreselijke manier denk ik dat het pure luiheid is, alsof een relatie gewoon nog een taak is die ik moet doen, en daarom kan ik er niet echt met iemand over praten. De meeste meiden zouden een moord doen voor een vriendje als hem, ik neem het absoluut voor lief, en ik denk echt niet dat ik iemand als hem verdien als ik weet dat ik niet zoveel van hem hou als hij van mij houdt. Ik denk gewoon dat het hebben van een vriendje een verantwoordelijkheid is waar ik misschien niet klaar voor ben?”
Uitmaken
“Hij zegt voortdurend al deze geweldige dingen over me en praat over me alsof ik zijn droommeisje ben. Hij is alles wat ik wilde in een vriendje, stel je voor wat een standaard droomjongen zou zijn en hij past waarschijnlijk in de beschrijving. Ik betwijfel of ik ooit iemand beter dan hem kan vinden, dus het heeft echt geen zin waarom ik alleen maar kan denken aan wanneer/hoe ik het met hem uit kan maken. Ergens diep vanbinnen weet ik dat het niet eerlijk is om te blijven, alleen maar omdat ik bang ben voor verandering. Ik moet eerlijk zijn tegenover mezelf en tegenover Luca.
Maar hoe vertel ik hem dat ik niet meer van hem houd op de manier waarop ik dat ooit deed? Hoe vertel ik hem dat ik weg wil, terwijl we ons leven samen hebben opgebouwd? We hebben veel moeite gestoken in ons appartement. We zijn nu pas klaar met het verbouwen van ons appartement en ik ben echt blij met het resultaat en het interieur. Moeten we dan gaan bepalen wie welke spullen krijgt, en wie waar gaat wonen? Er komen allemaal vragen in me op en ik word er zenuwachtig en bang van. Ik weet dat ik moedig moet zijn en eerlijk moet zijn, hoe pijnlijk het ook zal zijn. Ik moet het uitmaken, voor ons beiden. Maar ik ben bang voor de pijn die zal volgen, voor de leegte die zal achterblijven. Ik weet dat het de juiste beslissing is, maar dat maakt het niet minder moeilijk.”
