Past Lives is dé film die zachtjes onder je huid kruipt en je daar dagenlang laat nadenken over liefde, gemiste kansen en ‘wat als’. Wij zagen hem – en jij wil ‘m ook niet missen.
Past Lives
Ken je dat gevoel dat een film je zó raakt dat je na afloop gewoon even blijft zitten, terwijl de aftiteling al lang loopt? Je voelt een brok in je keel, je gedachten razen, maar je voelt ook een soort rust. Alsof iemand precies verwoord heeft wat jij ooit diep vanbinnen hebt gevoeld, maar nooit onder woorden kon brengen. Past Lives is precies zo’n film.
Ik keek deze film gisterenavond – eindelijk. Ik had ‘m al weken voorbij zien komen op TikTok en Instagram, mensen die zeiden dat ze er nog dagenlang aan moesten denken of er zelfs om moesten huilen in de bios. Voordat ik aan een film begin, kijk ik eigenlijk nóóit de trailer. Daardoor ging ik helemaal blanco in Past Lives, het enige wat ik wist, was dat het iets met romantiek en gemiste kansen te maken had. Meer niet.
Waar gaat Past Lives over?
Past Lives vertelt het verhaal van Nora en Hae Sung, twee jeugdvrienden uit Zuid-Korea die als kinderen onafscheidelijk waren. Wanneer Nora’s familie emigreert naar Canada, verliezen ze elkaar uit het oog. Twaalf jaar later zoeken ze opnieuw contact via Skype, maar hun levens lopen inmiddels mijlenver uiteen. Jaren later ontmoeten ze elkaar in New York, als volwassenen met een eigen leven, dromen en relaties. Wat volgt is geen standaard liefdesverhaal, maar een intieme, pijnlijke en prachtige verkenning van gemiste kansen, parallelle levens en de vraag: wat als het allemaal anders was gelopen?
Waarom deze film je niet meer loslaat
Wat Past Lives zó top maakt, is hoe het erin slaagt om met minimale middelen maximaal gevoel op te roepen. Geen groot melodrama, geen overdreven muziek of vergezochte twists. Alleen maar echte mensen, echte gesprekken en die voelbare stilte tussen de regels door. Alles aan deze film is subtiel, maar juist daardoor komt het keihard binnen. Je hebt het gevoel dat je er zélf bij zit: aan tafel in New York, tussen twee mensen die ooit alles voor elkaar betekenden, maar elkaar niet meer helemaal kennen.
De chemie tussen Greta Lee (Nora) en Teo Yoo (Hae Sung) is ronduit indrukwekkend. Ze zeggen soms weinig, maar je voelt alles. Elke blik, elke pauze, elke halve glimlach zit zó vol lading dat je hun innerlijke strijd bijna in je eigen buik voelt. De ongemakkelijke herkenning, het verlangen dat niet uitgesproken mag worden, de melancholie van een leven dat nét anders had kunnen lopen.
En dan is er die ene vraag die blijft hangen, lang nadat je de bioscoop hebt verlaten: Wat als…? Wat als je een andere keuze had gemaakt, een ander pad had gevolgd, bij iemand anders was gebleven? De film nodigt je uit om terug te kijken op je eigen leven. Oude vriendschappen, liefde die niet helemaal klopte qua timing, mensen die je uit het oog bent verloren maar nooit helemaal uit je hoofd. Misschien denk je zelfs onbewust weer even aan die ene persoon van vroeger. Lees ook: Als je van The Notebook houdt, wil je déze film vanavond nog kijken
Must reads
