Felicia groeide op als meisje zonder moeder

Voor veel mensen is het moeilijk om zich voor te stellen hoe het is om zonder moeder op te groeien. Voor de 16-jarige Felicia Klinkert is dit helaas de realiteit. In een openhartige column vertelt ze hoe het is om als meisje zonder moeder groot te worden. Haar droom? Anderen laten voelen dat ze niet alleen zijn. Felicia hoopt dat meiden die rouwen of iets soortgelijks meemaken, steun vinden in haar verhaal.

Deze column is kwetsbaar, persoonlijk en geschreven vanuit haar eigen ervaring – met als belangrijkste boodschap: je hoeft het niet alleen te doen.

Niemand kent je zoals een moeder je kent

Het verliezen van een ouder op je derde is een beetje alsof je een boek bent begonnen, maar de eerste hoofdstukken ontbreken. En iedereen zegt daarna: “Ach joh, dan weet je toch niet wat je mist?”

Misschien klopt dat wel.
Ik was misschien te jong om herinneringen met haar te maken. Of om te weten hoe haar stem nu echt klonk. Of hoe magisch haar lach misschien wel was.
Eén ding herinner ik me wel: haar parfum. En soms, als ik mijn oma stevig knuffel, komt die zoete, zomerse geur ineens weer voorbij – onverwacht en vertrouwd, alsof mijn moeder mij heel even vasthoudt.

“Je was pas drie jaar oud!” is wat ik heel vaak heb gehoord.
Alsof driejarigen alleen maar blijheid voelen.
En misschien is dat ook zo, omdat ouders er alles aan doen om kinderen te beschermen tegen de pijn van de wereld. Maar tegen dit soort verdriet kan geen enkele ouder je beschermen.

Ik herinner me de pijn die mijn moeder heeft gevoeld.
Ik zie de littekens nog op de zijkant van haar hoofd.
Ik zie het verdriet in haar ogen, en de bangheid die ze elke dag met zich meedroeg. Bang om haar kinderen achter te moeten laten. Bang voor de man van wie ze zo veel hield, omdat hij er opeens alleen voor kwam te staan – met twee jonge kinderen.
En dan kan je drie zijn of dertig, die pijn vergeet je nooit meer.

Ik weet nog dat ik acht jaar oud was en dat ik heel verdrietig was. Ik miste mijn moeder enorm. En toen zei een meisje – van wie ik dacht dat ze mijn vriendin was – tegen mij:
“Nou, wat mijn vader heeft meegemaakt is veel erger. Hij verloor zijn vader toen hij veertien was. Dus jouw situatie valt wel mee.”
Ik was acht. Acht jaar oud.
En vanaf dat moment zag ik opeens hoe de wereld echt werkte. Sommige mensen denken dat verdriet meetbaar is. Dat er een soort ranglijst bestaat. En als jij niet bovenaan staat, dan zou jouw verdriet dus blijkbaar niet tellen.
Na die opmerking ben ik gestopt met praten. Niet letterlijk. Maar vanbinnen.

Misschien was ik jong toen ik mijn moeder verloor, maar niemand vertelt je hoe vaak je je moeder nodig hebt als meisje.
Dat je iemand nodig hebt om je haar in strikjes te doen.
Iemand die je laat zien hoe je foundation opdoet zonder oranje vlekken.
Iemand die zegt: “Lieverd, dat jurkje is niet te strak. Je bent prachtig.”
Of: “Die jongen verdient jou niet. En dat weet je eigenlijk ook.”

Ik heb dat allemaal moeten leren zonder haar.
Toen ik ongesteld werd, vroeg ik het aan Google.
Toen ik voor het eerst verliefd werd, durfde ik het aan niemand te vertellen.
Toen ik make-up wilde dragen naar de middelbare school, keek ik filmpjes op YouTube.

Ze was er niet.

Niet bij mijn eerste schooldag.
Niet toen ik voor het eerst onzeker was over mijn lichaam.
Niet toen ik mijn eerste bh moest kopen.
Niet bij al die avonden waarop ik alleen maar wilde dat iemand gewoon zei:
“Liefje, ik weet het. Ik snap het.”

En ik hou van mijn vader. En van alle lieve mensen om me heen.
Maar een moeder kent je op een manier die niemand anders ooit zal doen.
En als je haar moet missen,
mis je een stukje van jezelf.