Heftig verhaal
‘Ik ben al 9 jaar gelukkig getrouwd met mijn man. We hadden een gelukkig huwelijk en hielden enorm veel van elkaar, maar toch wilden wij onze liefde graag bezegelen met een kindje. We zijn inmiddels al een aantal jaar aan het proberen, maar het maar steeds lukt niet. En dat probleem ligt bij mijn man. We hebben daarom ook al een aantal ivf-trajecten moeten doorstaan, zonder succes.
Door alle mislukte pogingen en frustratie begon er wrijving te ontstaan tussen ons. Mijn man bleef daardoor vaak langer doorwerken en we zagen elkaar nog maar weinig. Ik heb soms dan ook wel getwijfeld of dit nog wel zou werken, omdat een kindje iets is wat we allebei zo graag willen. Ons huwelijk raakte in een sleur en ik zocht in die tijd veel steun bij mijn vriendinnen.
‘Ik voelde hoe hij steeds dichterbij kwam’
Als mijn man vaak tot ‘s avonds laat nog aan het werk was, ging ik naar een van mijn beste vriendinnen toe. We dronken daar dan vaak een drankje, maar haar man was dan ook vaak thuis. Het is een knappe verschijning, dat vond ik al vanaf de eerste ontmoeting. Hij heeft prachtige bruine krullen, heldere blauwe ogen en ook een mooie lach.
Op een avond, nadat we al een paar drankjes gedronken hadden, ging mijn vriendin vroeg naar bed, omdat ze zich niet lekker voelde. Ik was nog met haar man beneden, omdat we nog even ons drankje op wilde drinken. Toen die op was, schonk hij mijn glas opnieuw vol. Die avond is de fles toen uiteindelijk leeg gegaan. We zaten samen op de bank en ik voelde hoe hij steeds dichterbij kwam en merkte dat ik dat ook eigenlijk niet zo erg vond.
Positieve test
Ik miste de aandacht die ik de afgelopen maanden van mijn man niet had gekregen. Dus toen hij me zoende ging ik daar vol in mee. Voordat ik het wist lagen onze kleren op de grond en waren we helemaal in ons element. Ik had er helemaal niet meer bij stilgestaan dat ik zwanger zou kunnen raken, omdat dat steeds niet lukte met mijn man, terwijl wij dit wel regelmatig probeerden. Toen ik daarna naar huis fietste voelde ik me vies, omdat ik wist dat ik mijn man had bedrogen en mijn vriendin had verraden.
Een paar weken later merkte ik een aantal veranderingen in mijn lichaam. Het voelde anders dan normaal. Ik heb toen weer een zwangerschapstest gedaan. Ik was blij verrast toen ik zag dat deze test positief was. Ik wilde dit mijn man gelijk vertellen, want dit is wat we al zolang wilde. De hele zwangerschap was zat ik op een roze wolk. We waren dolblij dat het eindelijk was gelukt.
Lees ook:
Heftig verhaal: ‘Ik ging bijna dood door de pil’
Depressieve gevoelens
Tot de bevalling aan toe heb ik geloofd dat dit kind van mijn man was, maar toen het eenmaal geboren was begon ik toch te twijfelen. Ik durfde het ook aan niemand te vertellen, maar het maakte mij vanbinnen helemaal kapot. Ik moest weten of het kind wel of niet van mijn man was. Daarom heb ik een aantal maanden later nog een keer stiekem afgesproken met de man van mijn beste vriendin en heb hem toen eerlijk het hele verhaal verteld.
Hij was enorm geschrokken, maar stemde wel in met een DNA-test, al zouden we dit dan aan niemand vertellen. Twee weken gingen voorbij en ik kon niet meer slapen van de zenuwen. Wat als ons kind niet van mijn man was? Moest ik het hem dan vertellen? Zou hij me dan verlaten? Ik raakte in een diep gat en had veel depressieve gevoelens, waardoor ik ook niet meer kon genieten van onze pasgeboren baby.
DNA-test
En toen was daar de uitslag van de DNA-uitslag. Ik durfde de brief bijna niet open te maken. De tranen vielen over mijn wangen toen ik las dat de man van mijn beste vriendin inderdaad de vader is van mijn kind. Ik heb hem toen gelijk opgebeld om hem de situatie uit te leggen. Hij liet mij weten dat hij er wel mee zou kunnen leven, als we dit nooit aan iemand zouden vertellen. Ik heb daar toen een hele lange tijd over nagedacht, maar heb daar uiteindelijk wel mee ingestemd.
We zijn nu een aantal jaar verder en ik heb mijn man nog steeds niet verteld dat hij niet de vader is van ons kind. Mijn beste vriendin en haar man zijn vorig jaar uit elkaar gegaan. Dat stelde mij wel gerust, omdat ik hem nu niet meer onder ogen hoef te komen. Ik hoop dat mijn man na een aantal jaren niet de gelijkenissen zal gaan zien, maar ik zal mezelf dit nooit vergeven, ondanks dat ik natuurlijk heel veel van mijn kind houd.
