Real life

Sophie (23): ‘Ik onderging een transplantatie’

heftig-verhaal-transplantatie

Girlscene.nl gaat over fashion en beauty, allerlei happy dingen. Helaas zijn er soms ook minder leuke dingen in het leven en die passen goed in onze rubriek ‘lifestyle’. Want vervelende en heftige dingen horen helaas bij het leven. Sommige meiden hebben wel iets meegemaakt en willen hun heftige verhaal graag met jullie delen.

Veel onderzoeken

Het is allemaal begonnen toen ik geboren werd. Ik was klein bij de geboorte en erg geel. Dit was normaal volgens de doktoren, dus er was niks aan de hand. Mijn ouders die al 3 kinderen op de wereld gebracht hadden waren ervan overtuigd dat dit niet goed was. Ze wilden hogerop.

Hogerop naar Groningen, in dit ziekenhuis heb ik veel onderzoeken gehad. Mijn ouders krijgen te horen dat ik last heb van een leverziekte. Ik heb hier tijdens mijn jeugd nooit last van gehad. Ik weet nog wel dat ik vroeger last had van jeuk, ik was geel en had een opgezette buik. Ik kon alles doen en voelde me niet ziek. Het is natuurlijk wel vervelend dat je als kind zo vaak naar het ziekenhuis moet voor controles, maar ook dit went. Dan weer twee keer in het jaar, dan weer om het half jaar en zo ging het door.

Lever transplantatie

Toen ik 13 was moest ik naar het ziekenhuis voor een screening. Dit was om te kijken of ik een nieuwe lever moest krijgen, werd er vooraf gezegd. Toen ik echter bloed ging prikken bleek dat er allang bekend was dat ik een nieuwe lever zou krijgen, een grote schok! Dan begint het wachten, ik kwam een op wachtlijst en kreeg groen licht. Dit betekent dat ik elk moment opgeroepen zou kunnen worden. Ik kreeg een pieper mee, met een 06-nummer die zou afgaan als ze een lever hadden. Helaas gebeurt het vaak dat iemand een verkeerd nummer draait dus de pieper ging vaak zomaar af.

Maar na twee jaar wachten was het zover, er was een lever voor mij. Ik weet nog goed dat ik thuis kwam van de verjaardag van mijn zus. Mijn vader stond zenuwachtig boven bij de trap met de telefoon. Ik liep na boven en vroeg wat er aan de hand was, hij vertelde me dat er een lever was. Eerst moest ik heel hard huilen, toen was ik heel blij! Op naar Groningen, het is zover. Op de afdeling heb ik controles gehad om te kijken of de lever echt bij mij paste, en hij paste. Ik moest slapen, maar dit kon ik niet. Mijn moeder en ik zaten te praten en hele tijd te lachen. Waarom zou ik moeten slapen dacht ik, ik heb straks heel wat uur om te slapen.

Operatie

Toen was het zover, op de verjaardag van mijn zus 5 oktober werd ik rond half 5 ’s ochtends naar de OK gereden. Mijn moeder en ik hadden afgesproken om niet te gaan huilen. Dit hebben we niet gedaan, al was het heel lastig. Toen werd ik onder narcose gebracht.

De operatie is goed gegaan, 13 uur later zijn de artsen klaar. Ik mag naar de IC en mijn ouders broer en zussen zijn bij mij geweest. Dit weet ik niet meer goed, maar kan het me vaag herinneren. Eigenlijk ging het daarna al vrij gauw heel goed. Ik zat rechtop in bed en was weer bij. Helaas verloor ik 15 liter vocht op een dag, de verpleging vertelde dat 4 liter vocht al veel was, dus dan is 15 liter wel héél veel. Dus verschillende onderzoeken gehad, wat kan dit zijn. Op een ochtend was een ader niet te zien tijdens de echo. Dus ben ik naar de CT-scan gegaan, en helaas moest ik weer geopereerd worden. De tweede operatie, maar deze zou een uurtje duren dus doorzetten maar.

Heftige tijd

Ik ging weg van de IC terwijl mijn ouders nog op de IC waren. Dit was een moeilijk moment, het ging zo goed ik knapte zo goed op en dan nog een operatie. Wat een uur naar de OK moest zijn, werden er 10. Mijn lever was te klein voor mij, en dus in mijn buik was hij gaan draaien. Ze hebben 5 kg aan mijn ribben gemaakt en de lever weer aan de ribben vastgemaakt. Mijn buik heeft 10 dagen open gelegen. Dit was voor mijn ouders broer en zussen en de rest van de familie een heftige tijd. Het ging zo slecht met mij dat de artsen tegen mijn ouders hebben gezegd dat ze rekening moesten houden met het aller ergste, het zou goed kunnen dat ik dit niet overleef. Als je dit hoort is het natuurlijk verschrikkelijk.

Na 10 dagen is het dan zover, mijn buik mag dicht. En rustig aan gaat het weer beter met mij, ik kom weer bij. Ik knap weer op. Gevochten voor mijn leven. Langzamerhand ga ik me steeds beter voelen, en moet ik van de IC af. Ik zie om mij heen kinderen overlijden dus moet ik naar de high care. Wat was ik boos, ik wilde niet naar de high care. Kwam ik dan in een kamer met allemaal baby’s die alleen maar huilen. Gelukkig gaat mijn herstel goed en kan ik vrij gauw naar een eigen kamer. Ik knap weer op en mag zelfs weer gaan lopen en naar school in het ziekenhuis.

Inmiddels is het nu bijna 7 jaar geleden, ik kan het me allemaal nog herinneren als de dag van gisteren. Wat een heftige tijd, maar wat ben ik blij met mijn donor. Ik voel me goed. 2 jaar geleden ben ik zelfs 4 maanden op een buitenlandse stage geweest naar Curaçao, ik ben er trots op dat ik dit heb kunnen doen. Ik heb inmiddels 2 mbo diploma’s in de pocket, ik ben aan het werk in de kinderopvang en ben veel aan het sporten om fitter dan ooit te worden!