‘Het is iedere keer weer schrikken’

“Het is zondag 20 mei 2012. Een prachtige warme dag. Ik heb met mijn ouders een erg gezellig weekend gehad. We zitten op zondagavond voor de buis om Peking Express te kijken. Om half tien zet mijn vader de tv uit en komt overeind. Hij blijft op de rand van de bank zitten. Mijn moeder merkt dat er iets niet pluis is en vraagt wat er is. Mijn vader zegt dat hij het zo benauwd heeft. Ik vertel hem dat hij dan even moet gaan liggen. Hij wordt wat paniekerig en zegt dat hij geen lucht krijgt.

Ik ga mijn Ventolin halen (medicijn voor astma), wellicht helpt het. Het gaat erg snel, hij begint steeds harder te piepen. Mijn moeder raakt in paniek. Mijn vader is namelijk hartpatiënt, een aantal jaar geleden heeft hij een hartinfarct gehad en heeft regelmatig last van hartritmestoornissen. Hiervoor had hij ook een ICD (een inwendige defibrillator/pacemaker… als zijn hartslag te hoog wordt, krijgt hij een elektrische shock). Die ICD is de afgelopen jaar verschillende keren ingegaan. Het is iedere keer weer schrikken. We verwachten dan ook dat zijn ICD weer af zal gaan.

Foute boel

Snel belt mama 112, het gaat echt niet goed. Papa is inmiddels gaan liggen en het lijkt alsof hij stikt. Raar, want normaal gesproken als hij iets met zijn hart heeft, blijft hij bij en raakt hij verder niet benauwd.

Vanaf dat moment gaat het erg snel. Mijn vader raakt bewusteloos. Mijn moeder stuurt mij naar buiten om de ambulance op te vangen. Van buiten kijk ik door het raam naar binnen en zie dat mijn moeder mijn vader beademt. Mijn moeder is arts, ik weet dat papa in goede handen is. Dan hoor ik eindelijk de sirenes. De ambulance is er en ik begeleid ze naar binnen.

Ze leggen mijn vader op de grond en roepen er een tweede ambulance bij. Ik ga weer naar buiten en zie dat ze aan het reanimeren zijn. Foute boel! Ook de tweede ambulance is er en ze gaan verder met reanimeren. Ze zijn zo’n twintig minuten bezig geweest. Toen zei mijn moeder dat ze moesten stoppen. Papa was inmiddels al helemaal blauw. Het verhaal Johan Friso kennen we en willen we mijn vader niet aan doen. Het is allemaal erg snel gegaan.

‘Mijn lieve vader is dood’

Daar ligt hij dan, die grote lieve sterke man. Mijn lieve vader is dood. Hoe kan dit? Het is zo onwerkelijk. Mama en ik kunnen alleen nog maar huilen. We worden gecondoleerd en vanaf dan leef je in een roes. Het besef is er nog niet. We moeten gaan bellen. Familie, vrienden, begrafenisonderneming, mortuarium.

Tot diep in de nacht zijn we bezig geweest, zo ging het een week lang. Er kwamen veel mensen langs, we kregen veel telefoontjes en er moest veel geregeld worden. Je moet nadenken over dingen waar je helemaal niet over na wilt denken en je moet je verhaal tien keer per dag doen. ‘s Avonds mochten we bij hem gaan kijken. Ze hadden hem prachtig opgebaard, alsof hij sliep. Het was fijn om nog even bij hem te kunnen zijn.

Uiteindelijk heeft mijn vader een prachtige uitvaart gehad. Het was prachtig weer, er waren heel veel mensen. Iedereen was zo lief voor ons en we konden zien dat mijn vader ook echt geliefd was. Wat ook heel fijn is, is dat mijn vader orgaandonor was. Ze hebben zijn hoornvlies kunnen gebruiken. Dat is een heel fijn idee, iemand anders kan nu zien met zijn hoornvlies!

‘Vooral de avonden zijn moeilijk’

Inmiddels zijn we drie weken verder. De storm is een beetje gaan liggen. Het is erg leeg in huis en vooral de avonden zijn moeilijk. Ik mis hem verschrikkelijk, maar mama en ik hebben heel veel steun aan elkaar. Gelukkig zijn er ook heel veel lieve vrienden. Deze week is mama weer gaan werken en ben ik weer naar school gegaan, dat is heel fijn.

Ik vind het vreselijk om op mijn twintigste mijn vader al te verliezen. Aan de andere kant heeft ie nu geen pijn meer. Zijn hart was slecht, en het ging alleen maar slechter de laatste tijd. Papa was heel erg bang en hij begon moeilijker te lopen en durfde niet veel meer. Ik denk dat er een lijdensweg bespaard is gebleven.

1 juli wordt zijn urn geplaatst in het columbarium. Nog een laatste keer echt afscheid nemen. Ik probeer kracht te putten uit alle fijne herinneringen. Ik ben een papa’s kindje en ik lijk ook op hem. Ik ben trots dat ik zijn dochter ben en ga er alles aan doen dat hij trots op mij kan blijven. Ik weet zeker dat ik een beschermengel heb nu.

‘Het leven gaat door’

We zijn sterk, het leven gaat door, maar het gemis is groot. Maar ik kom er wel. Op de meest stomme momenten barst ik in huilen uit. Afgelopen zaterdag was ik bij de EO jongerendag. Daar werd verteld dat een van de sprekers een hartstilstand had gehad, in coma raakte, maar weer was bijgekomen. Ik heb een kwartier staan huilen. Mensen keken me aan en ik kon alleen maar denken: jullie moesten eens weten. Het is oneerlijk, die man redt het wel, mijn vader niet. Hij mocht slechts 63 jaar worden.

Ik praat heel veel over wat er is gebeurd, vooral met mijn moeder en beste vriendin, maar ik doe ook veel leuke dingen voor de afleiding. Een ding weet ik zeker: Ik had geen lievere vader kunnen hebben. Rust zacht lieve papa, ik hou van je!”