‘Ik was bang om mijn vader te zien’

Nog niet zolang geleden, februari dit jaar, heb ik mijn moeder verteld dat mijn vader mij betast heeft. Alleen betast, geen seks. Dat staat vermeld onder het kopje lichte seksuele intimidatie waarbij je gelukkig geen trauma aan overhoudt. Het was nog zo lang bezig, vanaf oktober ongeveer. Ik moest het zeggen en daar had ik een paar redenen voor: de relatie tussen mijn ouders; mijn zusje; om de band tussen mij en mij vader, die heel krachtig en sterk is, goed te houden en misschien toch ook wel een beetje voor mezelf.

Nadat ik het gezegd had, ging alles heel snel. Ik was bang om het gezicht van mijn vader te zien en voor wat hij zou zeggen als hij mij zou zien. Het is niet dat ik bang was dat hij het zou ontkennen, want mijn vader is geen boeman, zoals je in veel films en verhalen leest. Integendeel, mijn vader snapt me soms beter dan me moeder. We kunnen praten over zijn werk en mijn toekomstige werk terwijl mijn moeder dan met haar handen in het haar zit. Soms zegt ze lachend: ‘Het is net Chinees!’ Ook heeft mijn vader me geweldig geholpen met school. Als ik iets heel moeilijk vond zaten we soms tot 4 uur in de nacht te werken om het op te lossen.

‘Alles wat ik had opgebouwd, was weg’

Toch was ik die dag bang, heel bang en verward. Ik vond het erger voor mijn moeder dan voor mezelf, het ging namelijk ook om haar relatie. Over de man van wie ze al jaren hield. De dag zelf staat me ook nog steeds helder op het netvlies. Alles wat ik in drie jaar had opgebouwd was in een paar zinnen weg.

‘Heb ik er wel goed aan gedaan om het te zeggen?’ Dit heeft de hele dag in mijn hoofd gezeten, maar ik wist het zeker dat dit de juiste keuze was. Mijn vader is vertrokken en een dag later ben ik naar huis gegaan. Daar zag ik erg tegenop, maar ik moest van mezelf, dit gezin zal nooit door dit uit elkaar mogen gaan. Het is iets waar we allemaal overheen moet komen. Zeker nu ik mijn examen moet halen.

‘Ik vond het vreselijk om te zien’

De eerste twee weken waren een hel. Voor mijn moeder, ook al wilde ze het niet laten zien, en voor mijn zusjes. Dat vond ik vreselijk om te zien. Ik moest zien om te gaan met een mengelmoes van verdriet, woede en liefde. Want ook al was ik nog zo kwaad en verdrietig, het is en blijft mijn vader. Ik houd van mijn vader zoals hij is.

Vanaf dat moment was ik vastbesloten om te vechten. Hij kwam weer thuis in juni en we zouden met zijn allen op vakantie gaan. Het eerste wat me te wachten stond was een gesprek met mijn vader, face to face. Maar daar was ik nog niet aan toe. Praten over je eigen lichaam met je vader is niet iets wat je graag wilt doen. Daarom ben ik met hem gaan chatten op de zondag voordat hij naar huis kwam. Die volgende donderdag kwam hij ‘s avonds en hebben we weer verder gepraat. Ruim twee weken later woonde hij alweer bij ons thuis.

Nu zijn we allebei onder behandeling bij een psycholoog. Bij mijn vader is autisme geconstateerd, waardoor een heleboel dingen duidelijk werden. Hij wilde er altijd over praten met mij, maar hij durfde nooit. Soms heb ik er nog wel moeite mee, over wat ik ervan moet vinden. Maar hoe ellendig of hoe zwaar de situatie ook is, je kan er niet in blijven zitten, want daar schiet je niks mee op. Daarmee maak je de situatie alleen maar ingewikkelder voor jezelf en anderen. Dus stap er uit! Zeg tegen jezelf: ‘Ik heb iets om voor te vechten!’“