‘Een pieptoon in mijn oor’
“Ik weet het nog als de dag van gister, 27 maart 2009, eindexamengala van twee goede vriendinnen. We zaten op dezelfde school, maar zij deden havo en ik vwo, mijn gala zou een jaar later plaatsvinden. Samen met een ander vriendinnetje, die ook vwo deed, besloten we naar de afterparty van het gala te gaan. We trokken een leuk jurkje aan en gingen op pad. De afterparty vond plaats in een klein maar gezellig café, rond een uurtje of drie besloten we naar huis te gaan.
Het was gezellig geweest en de hoogste tijd om naar bed te gaan, ik moest dezelfde morgen om negen uur werken. Zoals altijd ging ik naar bed met een lichte pieptoon in mijn oor. ”Niks aan de hand, dit was niet de eerste keer. Als je straks wakker wordt, is het weg”. Ik werd wakker, maar de pieptoon was niet weg. Ik fietste naar m’n werk en hoorde het niet meer, later bleek dat ik dacht dat ik het niet meer hoorde. Al snel bleek dat de pieptoon er nog was. Telkens dacht ik even dat hij verdwenen was, maar in een stille ruimte kwam hij weer oorverdovend terug.
Speciale oordoppen
De dagen erna bleef ik last houden van de pieptoon en ik besloot naar de huisarts te gaan, deze verwees mij door naar de KNO-arts (keel, neus, oor) in het ziekenhuis. Na de eerste afspraak volgde meer afspraken, testen en medicijnen. Medicijnen die niet hielpen, afspraken die weinig opleverden en een test die aangaf dat de pieptoon in mijn oor 30 DB bedroeg. Nu denk je misschien, wat is 30 DB nu? ”De bibliotheek of zacht gefluister op 5 meter afstand”. In de bibliotheek hoorde ik deze pieptoon dus schreeuwend door mijn oren heen.
De weken erna leerde ik ermee leven. Slapen ging prima, concentreren ging prima en ik ging ook weer naar feestjes. Wel werd mij aangeraden om oordoppen te kopen. Verstandig hoe ik was, ging ik naar een gespecialiseerde winkel en kocht een paar oordoppen die speciaal voor het uitgaansleven waren ontwikkeld. Met deze oordoppen zou het DB in een discotheek of café verlaagd worden. Ik heb ze niet gedragen, tot op de dag van vandaag. Ze staken uit, het stond stom en wat moesten mensen wel niet denken in een discotheek als ik daar stond met van die dopjes.
Hogere frequentie
Ik ging naar grote feesten in de HMH en de Arena en naar verscheidene buitenfestivals, zonder enkele problemen. Tot ongeveer drie weken geleden, na een bezoek aan Extrema Outdoor. Bij binnenkomst zei ik tegen een vriend: ” Wow, de muziek staat hier vet hard, ik ga echt niet bij die tent naar binnen.” De tent ben ik niet binnen geweest, maar mainstage heeft helaas genoeg aangericht. De dagen erna hoorde ik die pieptoon extra sterk. Afgelopen weekend is mijn oor uitgespoten bij de dokter, omdat ik zo’n last had van mijn oor en sindsdien is de pieptoon nog een frequentie hoger.
Als ik tv-kijk, hoor ik de pieptoon. Als ik in mijn kamer zit, hoor ik de pieptoon. Als ik aan het typen ben, hoor ik de pieptoon. Het liefst zou ik de hele dag mijn haar föhnen, want dan hoor ik de pieptoon niet. In september begin ik weer met studeren en ik maak me nu al druk over hoe ik me dan ga concentreren in de bibliotheek tijdens het blokken voor tentamens. Vanmiddag heb ik besloten een paar goede, doorzichtige, op maat gemaakte oordoppen aan te schaffen. Het is een investering, een aanslag op mijn bankrekening, maar het enige wat ik nu voor ogen heb, is mijn gehoor beschermen en de pieptoon niet erger laten worden.
Hoe stom het ook is, draag in ieder geval oordoppen op festivals! Bij een aantal opticiens kun je voor 15 euro al prima oordoppen kopen als je ze maar een aantal keren per jaar gebruikt. Misschien draag je ze niet in het plaatselijke café of de discotheek, maar wel op zulke feestjes of concerten waar de muziek zo enorm hard staat!”
