Wat zijn ze daarboven aan het doen? Een heel leger aan het opleiden? Ik sla de bladzijdes van mijn boek om, maar concentreren kan ik me niet. BAF, weer een harde klap, daar ergens bij mijn plafond. Ik slaak een diepe zucht en bij het zien van mijn geïrriteerde gezicht moet mijn vriend lachen. “Dat is NIET grappig!”, bijt ik hem toe.

Nadat ik mijn vriend een furieuze blik heb toegeworpen verhuis ik met mijn boek en al naar de slaapkamer, blij dat het hier wel rustig is. Tik, tik, tik. “Nee, dit meen je niet,” prevel ik in mezelf. Jawel hoor, daar is het geluid weer. Tik, tik. Het is de douche achter de slaapkamermuur die graag zijn liederen wil laten horen aan het hele huis. Ik geef het op, bijna. Maar herinner me dan een plekje waar geen enkel geluid kán zijn.

De gang. Ik sleur wat kussens en een deken mee en ga verder in mijn boek waar ik gebleven was. En godzijdank, het werkt. Voor een kwartier. “Ja man, heb je het al gehoord, er is…” Mijn vriend komt bellend de gang in en wandelt vervolgens het hele huis door met de telefoon in zijn hand. “Jezus, kan het dan nergens stil zijn?! Stelletje debielen!”

Ik pak mijn fort van dekens op en loop weer terug naar de huiskamer, waar ik begonnen was. “Ja sorry, ze heeft weer zo’n bui,” hoor ik mijn vriend nog net in zijn telefoon fluisteren. “IK HOOR JE WEL, NICK!” BAF, klinkt het weer van boven. Ik begraaf mijn hoofd in mijn kussens en produceer meer geluid dan het hele huis bij elkaar.

Het zit namelijk zo, ik ben hoogsensitief. Ik merk alles gewoon nét wat sneller op, ben gevoeliger voor indrukken van buitenaf en ja: daar horen ook big ass frustraties bij. Iedere dag. En hoewel ik me af en toe behoorlijk alleen voel – mijn ouders zetten een ‘help, mijn kind is hoogsensitief’ boek op de planken om me te begrijpen – weet ik dat ik niet de enige ben. Het is namelijk geen enge ziekte of angstaanjagende aandoening. Slechts een eigenschap, die miljoenen mensen op deze aardbol bezitten. Ik ben niet de enige en jij ook niet.

Onpraktisch? Soms. Strontirritant? Dat zeker. Vooral als je in de buurt bent van iemand met een chronisch tikkende voet of slechte eetgewoonten is het de hel op aarde. Niet alleen voor mij, maar ook voor mijn omgeving. Maar hé, niet alles is kut. Er zitten namelijk behoorlijk wat voordelen aan. De sfeer aanvoelen in een overvolle huiskamer? Ik ben er een kei in. Als eerste in de gaten hebben dat iemand verdriet heeft? Present! Mezelf precies goed aanvoelen? Geen probleem.

Ja, soms zijn er momenten dat ik mijn hoogsensitiviteit het liefst over mijn schouder in de prullenbak zou willen gooien. Niet meer omkijken en zonder door het leven gaan. Maar die hoogsensitiviteit maakt mij tot wie ik ben, en ik heb het – samen met al die irritante geluiden – leren te omarmen. HSP is niet iets om je voor te schamen en je staat er zeker niet alleen voor. En in plaats van te klagen over al die nadelen kunnen we ook al onze voordelen leren begrijpen: wetende dat het bij ons hoort.

Door Bente van Storiesbybente.nl

Wat vind jij van Bente’s column?