Time is flying when you’re having fun, right? Nou, de tijd vliegt inderdaad, want wat gaat het snel voorbij. Iedereen die net is begonnen, kan het zich waarschijnlijk niet voorstellen, maar Marit heeft nog maar een een paar studieweken voor de boeg. Hierna gaat het echte reizen beginnen. Gelukkig komen er nog genoeg weekenden waarin ze alvast wat voorproefjes kan nemen op het reizen. Lees snel verder, want Marit neemt je weer mee op avontuur.
Marit gaat een half jaar aan de andere kant van de wereld ga wonen. Ze gaat studeren aan de ‘Monash University’, de Australische universiteit met een dependance in Maleisië. Op Girlscene.nl deelt Marit haar verhalen over alles wat ze tijdens een half jaar Maleisië beleeft. Van nieuwe vrienden maken, nieuwe plekken ontdekken en op eigen benen staan. Haar vorige artikel lees je hier.
Afkicken van social media
Na een nachtbus van acht uur en een boottocht van een uur komen we aan op een eiland dat zo op een postkaart kan staan, namelijk Perhentian. Het strand is zo wit en met de palmbomen op de achtergrond voelt het echt als vakantie (ook al heb ik gewoon twee deadlines aankomende week). We hebben nul bereik op dit eiland, maar wat een perfect weekend om even af te kicken van alle social media. Na twee stranddagen besluiten we nog een snorkeltour te doen, want dat moet je hier gewoon gedaan hebben. Met veel andere toeristen zien we haaien, schildpadden en de prachtigste Regenboogvissen. Helaas is het dinsdag toch echt tijd om terug te gaan naar de bewoonde wereld, waar de 4G en deadlines al op me wachten…
Nachtje doorhalen 2.0
Gelukkig staat er nog meer moois op de planning. Ik besluit opnieuw naar Indonesië te reizen. ‘Even’ 1700 kilometer vliegen, omdat je je vrienden mist. Dat is misschien wel wat overdreven, maar ik vind het toch bijzonder dat we hier die mogelijkheid hebben. Op de een of andere manier slaap ik iedere keer veel te weinig in Indonesië. We willen een dagtour doen naar de beroemde witte krater, maar horen pas om acht uur ‘s ochtends of dit doorgaat. We wilden ons stapavondje niet opgeven, dus gingen met tweeënhalf uur slaap in de auto zitten op weg naar de witte krater… Het was overigens wel echt een aanrader :-).
Keep your head high and your bow higher
Na acht weken ongelooflijk hard trainen, is het dan eindelijk tijd voor onze wedstrijd. En met hard trainen bedoel ik echt hard trainen, want dat kunnen ze hier wel in Azië. Weken met twaalf tot veertien uur training in vijf dagen tijd. Soms zelfs trainingen die duren tot half één ‘s nachts en als je iets verkeerds doet, even dertig push-ups. Ook aan het woord blessures doen ze hier niet, want je moet gewoon doortrainen en doorbijten. Dit was ik (en mijn lichaam) natuurlijk niet gewend. De laatste drie weken heb ik gedacht om te stoppen, omdat mijn lichaam zo moe was en de coaches zoveel van ons vroegen. Maar aangezien ik het haat om op te geven en ik het tegenover het team niet kon maken om vlak voor de wedstrijd nog te stoppen, ben ik doorgegaan. Dus met beide polsen, enkels en knie ingetaped, ga ik de wedstrijd in.
Om half negen is het dan zover: in onze cheerleaderpakjes met bijbehorende strik gaan we dan echt beginnen. Ik en de rest van het Leviathan team zijn super nerveus. Dit is het moment suprême. Hier hebben we zo hard voor getraind. Op wat kleine foutjes na hebben we het echt top gedaan. Ik ben supertrots op ons team dat zich heeft gekwalificeerd als derde!
Het was echt een ongelooflijke ervaring. Niet alleen om het cheerleaden zelf, maar ook om op deze manier iets meer deel uit te maken van de lokale community. Om als team samen ergens naartoe te werken in een performance waar niemand vervangbaar is en waar je met z’n allen je studie, sociale leven en andere verplichtingen opzij zet om volledig ervoor te gaan.
Ik moedig iedereen aan om dingen te proberen die buiten je comfortzone liggen. Dit was eng. Helemaal omdat ik als enige international soms minder goed tussen de andere cheerleaders paste, aangezien de cultuur gewoon anders is. Maar soms zijn die onzekere, spannende momenten juist goed, want hier leer je van. Ik ben ontzettend dankbaar dat ik de kans heb gekregen om twee maanden mee te draaien met dit team en te ervaren hoe het is om als cheerleader in Maleisië door het leven te gaan. Let’s go Leviathan!
