Awkward much: 5 x jullie meest genânte blunders

Iedereen maakt weleens domme, onhandige en klungelige blunders. Op het moment kun je wel door de grond zakken, maar achteraf kun je er wel om lachen. Gelukkig ben je niet alleen! Girlscene zet jullie blunders op een rijtje.

#1
“Op school moest ik de klok goed zetten, deze liep namelijk achter. De klok hing boven de deur. Ik klom op een stoel, maar had niet door dat ondertussen de deur open ging. De persoon die de deur open deed liet me schrikken en daardoor viel ik van de stoel. Ik vloog door de opening van de deur en belandde op de grond. Ik schaamde me dood! Later die dag ben ik ook nog een keer van de trap gevallen en tegen een deur gelopen!”

#2
“Een aantal jaren terug ging ik eten bij een vriendinnetje thuis, samen met haar familie. We aten kippenkluifjes en iedereen at ze natuurlijk met zijn handen. Ik wilde daarentegen netjes en beschaafd overkomen en probeerde ze met mes en vork te eten. Daar kreeg ik snel spijt van… Toen ik druk uitoefende op mijn vork om een stukje vlees af te snijden schoot het kluifje weg en vloog de hele tafel over.”

#3
“Bij voetbal mag ik altijd ingooien. Ook nu weer moest ik ingooien, maar het had geregend en het regende nog steeds een beetje. Ik liep naar de zijlijn toe en stond op het punt om de bal te gooien, maar in plaats van de bal te gooien gleed ik uit. Mijn eigen team en het andere team moesten heel hard lachen. Uiteindelijk moest ik zelf ook lachen. Na de wedstrijd had ik erge pijn in mijn hand. Wat bleek, hij was gebroken. Au!”

#4
“Een paar weken geleden stond ik ‘s avonds rond een uur of elf alleen in de hoofdstraat van mijn dorp. Niemand liep op straat, althans dat dacht ik. Ik liet een klein, hard scheetje en net op dat moment kwamen er twee mannen langs mij lopen. Vlug ging ik naar het restaurant van mijn ouders. Toen bleek dat die twee mannen er ook kwamen eten… Oeps! “

#5
“Ik was met een vriendin aan het wachten in de natuurkundegang, we waren aan het wachten op een andere vriendin. Zij had op dat moment natuurkunde, maar we moesten haar écht even spreken. We verveelden ons en ik begon klunzige balletpasjes te doen, in de lucht te springen en pirouettes te maken. Daarna probeerden we James Bond na te doen, mét bijbehorende geluidseffecten. We waren zo druk bezig dat we de conciërge (een knappe jongen) niet aan hoorden komen… Alsof dat nog niet genoeg was, tegenover de natuurkundegang staat het noodgebouw. Wij dachten dat niemand ons gezien kon hebben, maar iedereen bleek ons gezien te hebben…”