Girlscene.nl gaat over fashion en beauty, allerlei happy dingen in het leven. Helaas maak je soms ook minder leuke dingen mee. Want vervelende en heftige dingen horen jammer genoeg ook bij het leven. Sommige meiden hebben wel iets heel heftigs meegemaakt en willen hun verhaal graag met jullie delen. Deze keer het verhaal van een meisje dat zelfmoord probeerde te plegen.
Mijn eerste jaar op de middelbare school ging goed, ik haalde goede cijfers en had veel vrienden en vriendinnen. Toen ik naar havo 2 ging veranderde alles. Het ging slecht met mijn zusje, ze sliep al een half jaar tussen mijn ouders in. De tweede schooldag zal ik nooit meer vergeten. Een goede vriend van mij pleegde zelfmoord. Op school werd een kamer ingericht waar we hem konden herinneren. Een paar maanden later kreeg ik te horen dat een goede vriendin een hersenvliesontsteking had. Ze moest geopereerd worden en dat zou haar enige hoop zijn. De operatie was niet geslaagd. De dokters konden niets meer doen en zouden haar van de beademing halen, ze zou langzaam inslapen. Het was verschrikkelijk.
Mijn moeder bleef aan me vragen of het wel allemaal goed met me ging. Ik bleef zeggen dat ik me goed voelde. Steeds vaker zat ik achter mijn computer op mijn kamer te chatten. Ik leerde een jongen kennen, hij werd veel gepest en zijn thuissituatie was niet fijn. Hij vertelde me dat hij zich door zichzelf te snijden beter voelde. In het begin vertelde ik hem hij ermee moest stoppen. Hij bleef zo vaak tegen me zeggen dat het hielp en dat ik het ook moest proberen. Op een dag was ik alleen thuis en vertelde hij dat hij zich zo opgelucht voelde omdat hij zichzelf had gesneden. Ik ben naar de keuken gelopen, heb een schaar gepakt en heb mezelf gesneden. Ik sneed mezelf daarna vaker op de muis van mijn hand. Na een tijdje kreeg mijn moeder het door, ze begon te huilen en noemde zichzelf een slechte moeder. Mijn ouders waren heel erg verdrietig en uiteindelijk ben ik ermee gestopt.
Ik begon mezelf weer iets beter te voelen totdat ik hoorde dat mijn oom kanker had. Hierdoor begon ik weer met snijden, deze keer deed ik het in mijn liezen zodat niemand het zag. Uiteindelijk kon ik niet meer lopen van de pijn en kwamen mijn ouders er opnieuw achter. Mijn vader zocht contact met het RIAGG, daar kreeg ik een intakegesprek en werd ik doorverwezen naar een psycholoog. Ik zag geen positiviteit meer in mijn leven.
Een avond was ik zo depressief dat ik er een einde aan wilde maken. Tegen mijn ouders vertelde ik dat ik met een vriendin naar de stad ging, maar in werkelijkheid had ik een afscheidsbrief geschreven en op mijn bed gelegd. Ik stuurde een sms naar mijn vriend en zei dat ik van hem hield en dat ik een eind aan mijn leven ging maken. Ik fietste naar het spoor en voordat ik aankwam stond mijn vader voor mijn neus. Daarna ging alles heel snel, ik moest 2 keer per week naar de psychiater en kreeg antidepressiva. Ik mocht alleen weg als ik opgehaald en thuisgebracht werd. Alle scherpe voorwerpen haalden ze weg van de bovenste verdieping en ik mocht nooit meer alleen zijn.
Ik accepteerde geen enkele hulp die ik kreeg en werd nogal tegendraads. Er was totaal geen klik tussen mij en mijn psycholoog dus ik vertelde hem ook niets. Voor mij was er niets in het leven om voor te vechten. Het snijden hielp me om me beter te voelen en het liefst was ik gewoon dood. Ik ben nog een paar keer naar het spoor gefietst om er een einde aan te maken, ook heb ik een keer heel veel medicijnen ingeslikt voordat ik ging slapen met de hoop dat ik niet meer wakker zou worden. Er was bij de psycholoog al een paar keer gedreigd met een opname. Mijn ouders hebben er gelukkig altijd voor gevochten om me thuis te houden. Uiteindelijk zag ik in dat ik verkeerd bezig was en ging het langzaam beter met me. Ik mocht beginnen met het afbouwen van mijn medicijnen. Doordat het afbouwen erg snel ging en ik niet meer wist hoe ik met mijn emoties om moest gaan, kreeg ik snel een enorme terugval. Ik begon weer te snijden en wilde weer een eind mijn leven maken. Nadat mijn ouders me nog een keer bij het spoor ophaalden, brachten ze me naar het RIAGG. Hier vertelden ze me dat als ik nog een keer de mist in ging, ik werd opgenomen.De volgende dag moest ik naar mijn psychiater en werd mijn medicatie verhoogd. Na een paar weken ging het weer beter met me. Mijn psycholoog leek het goed om even weg te gaan van huis zodat mijn ouders alles even konden loslaten. Ik ben een week bij vrienden van mijn ouders gaan wonen. Een andere omgeving deed me goed. Op school ging het al die tijd slecht, ik had hier ook veel gesprekken en begeleiding. De leraren wilden me nog een kans geven en lieten me doorgaan naar havo 4. Hier ben ik na 2 maanden mee gestopt omdat het allemaal te veel was. Ik ben toen stage gaan lopen op een kleuterschool. Het jaar daarna ben ik vmbo gaan doen zodat ik toch een diploma kon halen. Inmiddels zit ik in het 2e jaar van mijn MBO opleiding.
Uiteindelijk heb ik 3 jaar lang medicijnen geslikt en ben ik ongeveer 4 jaar lang onder begeleiding geweest. De steun die ik van mijn familie, vriend en vrienden heb gekregen heeft mij uiteindelijk geholpen het leven weer positief te kunnen zien. Ik ben nu bijna 2 jaar klaar met mijn medicatie, ik heb 3 weken geleden een tatoeage laten zetten om alles af te sluiten. Het zal altijd bij me blijven en het zal altijd moeilijk voor me zijn dingen positief te kunnen zien, maar ik ben blij dat ik nooit echt een einde aan mijn leven heb gemaakt.
Beeld: Thinkstock