Real life

Claire (19): ‘Ik heb in een inrichting gezeten’

heftig-verhaal-inrichting

Girlscene.nl gaat over fashion en beauty, allerlei happy dingen. Helaas zijn er soms ook minder leuke dingen in het leven en die passen goed in onze rubriek ‘lifestyle’. Want vervelende en heftige dingen horen helaas bij het leven. Sommige meiden hebben wel iets meegemaakt en willen hun heftige verhaal graag met jullie delen.

Depressief

Ik voelde me al jaren depressief, maar heb het altijd voor mezelf weten te houden. Ik wilde niet dat mensen wisten hoe ik me voelde, ik lachte altijd en daarmee was het goed. Dat dacht ik tenminste…

Op mijn zestiende verhuisde ik naar een nieuwe stad. Vanaf dat moment ging het alleen meer slechter met mij. Ik was mijn vrienden kwijt en voelde me te slecht om nieuwe vrienden te maken. Vroeger sneed ik mezelf wel eens, maar toen werd het alleen maar erger. Ik deed het steeds vaker, ging steeds dieper en de wens om dood te zijn werd alsmaar groter.

Inrichting

Ik had mijn afscheidsbrief al geschreven toen een van mijn vrienden erachter kwam. Mijn docent werd ingelicht en vanaf dat moment ging alles heel snel. Ik werd doorgestuurd naar de huisarts, mijn ouders werden ingelicht, ik moest naar een psycholoog en hij besloot dat ik naar een gesloten inrichting moest. Ik was blijkbaar een gevaar voor mezelf en die conclusie was niet onterecht.

Toen ik daar kwam had ik geen spullen bij me. Alleen mocht ik na het intakegesprek niet meer weg, dus daar zat ik dan. Ik voelde me zo alleen en achtergelaten door mijn ouders. Ik zag ze nog even toen ze mijn spullen kwamen brengen, maar ze gingen meteen weer weg. Ik zou er zes weken zitten, geen vrienden en weg uit mijn ‘vertrouwde’ omgeving.

We hadden er een dagprogramma: variërend van gewoon school tot fitness en zwemmen. Ik was terughoudend tegen de begeleiding, maar werd beste vrienden met mijn lotgenootjes. Ik zag het als een soort vakantie. Ik werkte totaal niet aan mezelf. Ik bleef maar lachen tegen iedereen, ik had de grootste lol, maar ’s avonds in bed zette ik opnieuw het mes op mijn arm om alle pijn van die dag uit mijn hoofd te krijgen. Er was dus niks veranderd.

PDD-NOS

Na 10 weken doen ‘alsof’  mocht ik eindelijk weg. Ze hadden me de diagnose PDD-NOS gegeven. Daarom zou ik moeite hebben met emoties en veranderingen. Daardoor was ik dus nu depressief. Alleen met deze informatie ging het niet beter met mij. Toen ik naar huis mocht was ik zo blij, dat ik me niet besefte hoe het zou zijn om weer terug in de echte wereld te zijn. Klaarblijkelijk kon ik dat nog lang niet aan. Ik was nog dieper gevallen dan eerst. Na een week weer thuis te hebben gewoond heb ik op school een overdosis paracetamol genomen.

Ik was duizelig en ik voelde me zo verschrikkelijk, dat ik wilde dat ik ze nooit had ingenomen. Ik wist me naar mijn vertrouwensdocent te slepen waar ik met moeite kon vertellen wat ik had gedaan. Ik werd meteen naar het ziekenhuis gebracht, kreeg medicijnen toegediend en lag aan het infuus. Ik heb er een nacht gelegen, daarna mocht ik weer terug naar waar ik vandaan kwam. Mijn oude vertrouwde gesloten inrichting.

Het was verschrikkelijk om daar terug te moeten komen en iedereen onder ogen te zien. Iedereen wist dat ik gefaald had. Ik kon dus nog niet voor mezelf zorgen. Vanaf dat moment besloot ik wel dat ik echt aan mezelf moest werken. Ik wilde mezelf meer openen en het ook echt zeggen als ik me niet goed voelde. Stapje bij stapje lukte dat steeds beter. Het snijden werd minder met de dag, tot ik eindelijk was gestopt. Na nog eens dertien weken daar gezeten te hebben, mocht ik dan eindelijk opnieuw naar huis. Dit keer ging het goed! Na een half jaar opgenomen te hebben gezeten, kon ik eindelijk zeggen dat het beter met me ging.

‘Het komt wel goed’

Nu, drie jaar later ben ik blij dat ik nooit heb doorgezet in mijn zelfmoordpoging. Ik heb mijn vwo afgemaakt, gewoon in zes jaar zonder enige vertraging. Nu ik studeer en op kamers woon, kan ik me niet voorstellen dat ik ooit het meisje van toen ben geweest. Ik lach, straal en durf voor mezelf op te komen. Ik ben niet meer verlegen, maar juist heel extrovert en uitbundig. Natuurlijk heb ik ook mijn momentjes dat het niet goed gaat, maar de goede momenten maken mijn leven nu geweldig.

Dat wil ik jullie allemaal meegeven: ook al ben je depressief waardoor alles er grauw uitziet en ben je bang om aan de toekomst te denken, weet dat er een moment komt dat het beter zal gaan. Vroeger geloofde ik nooit de woorden ‘het komt wel goed’. Maar nu weet ik dat dit wel zo is, het duurt misschien even.