Real life

Isabelle (12): ‘Ik vecht tegen anorexia’

heftig-verhaal-anorexia

Girlscene.nl gaat over fashion en beauty, allerlei happy dingen. Helaas zijn er soms ook minder leuke dingen in het leven en die passen goed in onze rubriek ‘lifestyle’. Want vervelende en heftige dingen horen helaas bij het leven. Sommige meiden hebben wel iets meegemaakt en willen hun heftige verhaal graag met jullie delen.

Masker

Als je me ziet zou je zeggen dat ik een heel gewoon meisje ben: gelukkig, tevreden en happy. Maar dat ben ik niet… Elke dag naar school moet ik een ‘masker’ opzetten. Het is een afschuwelijk gevoel, omdat ik leef in angst. Soms het gevoel alsof ik mezelf helemaal ben verloren. Ik weet zeker dat ik niet de enige ben.

Het begon toen ik naar de brugklas ging. Sinds jongs af aan had ik overwicht en ik wilde afvallen. Ik verzon allerlei smoesjes om niet te eten en maaltijden over te slaan. Ik ging extra veel sporten, maar dan ook heel intensief. De kilo’s gingen er langzaam af, maar ik wilde meer. Want wat voelde het goed. eindelijk na jaren overwicht kreeg ik een normaal gewicht! Die kick motiveerde me nog meer.

Brugklas

Het was al helemaal mooi dat ik nu in de brugklas zat, dan was dit de ‘nieuwe ik’. Het maakte me blij en gelukkig. Ik sprak steeds minder met vriendinnen af. Ik had wel wat beter te doen, sporten! Plus de gedachte dat ik bij hun moest eten vond ik ook niet fijn. Ik wilde namelijk niet eten, want dan zou ik dikker worden. Iedere dag werd het erger. Ik trok me meer terug, ik at minder en probeerde ook meer te sporten. Er was inmiddels al tien kilo af en ik bleef mijn streefgewicht maar steeds lager zetten. Ik was nog steeds niet mooi genoeg als ik naar mezelf keek.

Het kostte me allemaal zoveel energie en doordat ik weinig at was ik vaak doodmoe. Als ik uit school kwam, ging ik vaak naar bed om te slapen. Tegen mijn ouders loog ik dat ik me niet lekker voelde en ze geloofde het. Ze zagen me elke dag en het viel hun dus ook niet ‘echt’ op dat ik was afgevallen. Ze hadden niet door dat ik zo weinig at en dachten dat ik sporten heel leuk begon te vinden. Maar ik wist beter. Mijn sociale leven was kapot, ik was al enkele maanden niet ongesteld geweest, ik had het altijd koud, ik had haaruitval en ik kreeg een droge huid.

Calorieën tellen

Op een gegeven moment werd ik gek, helemaal gek! Van alle calorieën die ik altijd telde en de constante drang om af te vallen. mijn hoofd voelde alsof deze ging ontploffen. Huilend kwam ik bij mijn vader aan, vertellen dat ik gewoon niet meer kon eten. Ik wilde zo graag, maar was zo bang om dik te worden, bang om de controle kwijt te raken. Samen met m’n vader besloten we om mijn eetgedrag weer wat aan te passen. Naar enkele dagen mislukte het al en verzon ik weer smoesjes om niet te eten. Ik gaf op.

Ik kreeg allerlei opmerkingen over blauwe handen en een droge huid van mensen op school. Ik vond het irritant worden dus ik besloot met mijn vader naar de huisarts te gaan. Waar we ook vertelde over mijn eetprobleem. Ik bleef namelijk afvallen. Uiteindelijk kwam ik bij een diëtiste terecht en daar leerde ik weer normaal eten. Tenminste, ‘normaal’? Ik krijg nog steeds het minimum binnen. Toen ik bleef afvallen stuurde de diëtiste me door naar de kinderarts. Die stuurde me weer door naar een psycholoog en daar zit ik nu.

Angst

Ik heb nog steeds moeite met eten. Ik plan in de ochtend altijd wat ik eet, hoeveel en hoe laat. ‘s Avonds kook ik voor mezelf en weeg ik alles op de gram af. Soms word ik helemaal gek van alles in mijn hoofd en krijg ik woedeaanvallen, dan gooi ik alles kapot en scheld ik iedereen uit. Eigenlijk doe ik dat uit angst, angst voor het dik worden en mijn twijfels over eten. Eten is niet mijn enige angst. Ik ben inmiddels 1/3 van me gewicht verloren en blijf nog afvallen, minder dat wel. Ik durf niet meer te eten, weer die angst.

Mensen op school merken niets doordat ze me elke dag zien en dus zagen ze mij niet veranderen, maar elke keer als ik iemand in de verte zie lopen die ik al een tijd niet heb gezien word ik bang en probeer ik weg te rennen. Bang van wat ze van me vinden, over hoe ik nu ben. Ik durf ook niet meer met vriendinnen af te spreken of bij ze te eten. Dan ben ik bang voor het eten daar of dat ze achter mijn eetstoornis komen. Die eetstoornis heeft me helemaal vernield en gezorgd dat ik nu leef in angst. Elke dag vecht ik er weer tegen, maar het is moeilijk.

Daarom wil ik tegen iedereen zeggen dat hij of zij mooi is op zijn manier, en eigenlijk niet bang hoort te zijn net als mij. We hebben allemaal angsten, maar ik gun het niemand om door hetzelfde te gaan als ik nu doe.