Zonder mijn vader

Ik dacht dat mijn leven perfect was, nog maar 9 jaar oud een kleiner zusje, lieve vrienden en mijn gelukkige ouders. Tot de dag kwam 9 december 2003. Een nacht die ook nooit meer zal vergeten.

Mijn vader had nachtdienst van zijn werk, dus ik mocht bij mijn moeder ”in het grote bed” slapen. Om 03.00 uur ging de telefoon (dit was natuurlijk ongebruikelijk). Hoe jong ik ook was, ik wist dat er niets klopte. Een collega van mijn vader belde op en vertelde mijn moeder dat ze rechtop moest gaan zitten, en niet schrikken. Mijn vader was opgenomen in het ziekenhuis, hij had een epileptische aanval gehad. Wat toen gebeurde, ging allemaal zo snel. We hebben ons gelijk omgekleed in de auto gaan zitten en op naar het ziekenhuis. Mijn vader, daar in het grote enge ziekenhuis.

Hersentumor

Toen we eenmaal in het ziekenhuis waren zag ik mijn vader daar liggen, alleen op een kamer met allemaal enge apparaten om hem heen, een beeld dat ik niet meer uit mijn hoofd kan krijgen. Mijn moeder moest naar een kamertje gaan waar de dokter met mijn moeder wilde spreken. Omdat ik en mijn kleine zusje niet alleen wilden blijven, liepen wij mee. De woorden die daar in dat kamertje werden verteld zal ik nooit vergeten. Mijn vader had een hersentumor, een van de kwaadaardigste soorten kanker. ‘s Ochtends om acht uur hebben we de school gebeld en het uitgelegd. Ik wilde niet weg bij mijn vader, ik was zo bang.

Kerst naderde snel, en dit jaar hebben we ook geen kerst gevierd, want mijn vader moest in het ziekenhuis blijven. Hoe raar het was, mijn vader kon er altijd geintjes over maken en stelde mij en me zusje altijd gerust. Na elke dag op en neer te gaan naar het ziekenhuis mocht mijn vader na 5 weken naar huis, ik en mijn zusje dachten dat alles voorbij was. Als twee kleine meiden van 9 en 7 verwacht je dat alles over zou zijn.

In mei 2004 is iets gebeurd waar ik nog altijd zo’n spijt van heb, iets kleins maar toch iets wat ik graag zou willen overdoen. Ik zat in groep 7 van de basisschool en ging na school naar huis. Mijn vader had thee gezet voor mij en was speciaal voor mij naar de winkel gegaan om mijn lievelingskoekjes te halen. Ik heb toen alleen maar gezegd dat ik met een vriendin ging afspreken. Mijn vader keek zo verdrietig, maar als klein meisje had ik dit niet door. Ik zie dit beeld nog steeds voor me.

Epileptische aanval

Op 30 juni 2004 werd ik 10 jaar oud en we gaven een groot feest. Dit was ook het laatste feest dat ik met mijn vader heb mogen vieren. We hebben erg groot uitgepakt. Het was een feest voor een 10-jarige om nooit meer te vergeten.

Tijdens de zomer in 2004 ging het zo goed met mijn vader dat we zelfs op vakantie wilden gaan. Omdat mijn vader het land niet uit mocht, waren we op een camping gaan staan in Brabant. De avond dat we daar voor de eerste nacht stonden, gebeurde er iets waar ik heel bang voor was. We zaten lekker te eten, tot mijn vader een hap nam van zijn kroepoek. Hij kreeg doordat er garnalen in zaten een epileptische aanval midden op de camping. Hij viel van zijn stoel af en stikte bijna in zijn hap eten. We moesten zo snel mogelijk zijn hoofd naar boven houden en binnen enkele minuten was er een ambulance met loeiende sirenes op de camping gearriveerd. De hele camping was naar voren gelopen en het enige wat ik kon doen was erg hard huilen.

Afscheid nemen

Na deze epileptische aanval is het hard achteruit gegaan. Mijn vader werd telkens dikker door alle medicijnen en operaties en werd elke week zwakker. In september 2004 heeft hij gevraagd om nog een weekje naar huis te mogen, dit mocht van de doktoren. Mijn vader voelde het aan wanneer hij een aanval kreeg en ging dan op bed liggen tot dat het over was. Ik durfde dan niet naar mijn vader te gaan, omdat ik dit heel erg eng vond.

Op 19 oktober 2004, mijn zusjes achtste verjaardag, kregen wij s ’nachts om half 4 een telefoontje van het ziekenhuis. We moesten met spoed komen. Hij lag daar op het bed en hij kon moeilijk ademen. Hij werd niet meer wakker. We wisten genoeg. Al snel kwam familie om afscheid te nemen. Om 08.13 uur is mijn vader overleden op mijn zusjes verjaardag.

Herinneringen

Ik heb geluk dat ik nog leuke dingen van mijn vader kan herinneren en dat ik wel foto’s van mijn vader heb. Ik mis hem elke dag en altijd als ik over hem moet praten krijg ik tranen in mijn ogen, maar ook een lach op mijn gezicht omdat mijn vader zo’n sterke man is geweest en alles heeft gedaan om zo lang mogelijk bij ons te blijven.

Nu in 2012 heb ik een nieuwe stiefvader, ik ben zo blij dat hij echt een vader is voor mij. Maar een plaats innemen van mijn echte vader gaat nooit lukken…