Hoi Girlscene!

Op het moment heb ik een probleem met een vriendschap. Al sinds de eerste klas ben ik beste vrienden met een jongen, ik noem hem even Bart (dat is niet zijn echte naam). We hebben samen een echte toptijd gehad en het klikte erg goed tussen ons. Ik kon met al mijn problemen bij hem terecht en hij stelde me altijd gerust met zijn nuchtere kijk op dingen.

Tot het moment in klas drie na de zomervakantie, toen ik hem weer zag ben ik naar hem toe gegaan en gaf hem een dikke knuffel. Ik merkte meteen dat er iets anders was. De manier hoe hij keek, zijn houding. Al snel werd het duidelijk, Bart had meer gevoelens voor mij gekregen. Dit maakte mij bang, ik wist van mezelf dat ik niets op die manier voor hem voelde en dat zou ook nooit gaan gebeuren. Ik voelde de bui al hangen en nam meer afstand van Bart. Ik miste hem als vriend, maar wist niet hoe ik er mee moest omgaan. We spraken elkaar minder en de gesprekken werden afstandelijker. Ik merkte aan hem dat hij het er moeilijk mee had. Ik zelf ook.

Zo is het een tijdje geweest… In de zomervakantie van klas drie naar klas vier ben ik nog een keer bij hem langs geweest. Maar het was niet meer zoals vroeger, het was wat ongemakkelijk.

Na de vakantie zag ik hem weer op school, we praatten wat en ik merkte dat het beter ging. Ik besloot de eerste les naast hem te gaan zitten. Ik betrapte mezelf erop dat ik de hoop had dat hij over de verliefdheid heen gegroeid was.

Na drie weken school werd Bart aangereden door een scooter, hij belandde in het ziekenhuis met een gebroken heup. Ik was geschokt en besloot langs te gaan in het ziekenhuis. Hij was blij om me te zien, lang ben ik niet gebleven, want hij was nog maar net uit de narcose ontwaakt.

Vanaf dat moment kregen we weer meer contact via WhatsApp. Ergens wist ik wel dat ik het beter niet kon doen, want ik was er niet van overtuigd dat hij geen gevoelens meer voor me had. Langzaam verminderde ik het contact weer.

Tot vier weken na het ongeval, ik was op school in gesprek met een docent en Bart kwam ter sprake. De docent drukte me op het hart dat ik er in deze moeilijke tijd echt voor hem moest zijn, ik was wat verward. Bart was eigenlijk helemaal niet getraumatiseerd door zijn ongeluk, waarom moest ik er juist nu voor hem zijn? Dit zei ik ook tegen de docent. Hij vroeg me of ik Bart de afgelopen drie dagen nog had gesproken, toen ik die vraag met nee beantwoordde, vertelde hij me dat Bart te horen had gekregen dat zijn beste vriend een hersentumor had. Ik was totaal in shock, ik voelde een behoefte om hem te troosten en er voor hem te zijn zoals hij er ook voor mij was geweest.

Ik stuurde hem diezelfde middag nog een berichtje, we hadden een heftig gesprek en diezelfde avond bekende hij verliefd op me te zijn.

Vanaf dat moment wist en weet ik echt niet meer wat te doen. Ik heb er overheen gepraat. Ik voel me buitengewoon schuldig, uit zelfbescherming doe ik wat ontwijkend naar hem. Hoe kan ik hier het beste mee omgaan?

X, Anoniem

—————————————-

Lieve Anoniem,

Wat een ontzettend heftig en naar verhaal. We begrijpen dat jij je heel erg rot voelt bij deze vervelende situatie. Het is ook niet niets. Zo zijn jullie beste vrienden en gaan jullie zorgeloos met elkaar om. Het volgende moment is hij verliefd op jou en voelt alles een beetje “AWKWARD”.

Het is niet alleen heel vervelend voor jou, je bent immers je beste vriend een beetje “kwijt”. Maar zeker ook voor hem. Ook hij is zijn beste maatje “kwijt” en daarbij wordt zijn liefde ook niet beantwoord. Maar goed, dat dat vervelend voor hem is hoeven we jou natuurlijk niet te vertellen. Je vertelt ons niet voor niets dat je je heel erg schuldig voelt.

Maar hoe gaan we dit probleem nu oplossen? Het lijkt op dit moment misschien het makkelijkste om het grote probleem te ontwijken en net te doen alsof er niets aan de hand is. Het lijkt te moeilijk en te pijnlijk om er daadwerkelijk wat aan te doen. Het liefst wil je er niet eens aan denken. Gevolg? Je denkt er continu aan. Er gaat geen dag voorbij waarop je niet aan hem en de situatie denkt. Iedere keer als je er aan denkt wil je het liefst je hoofd achter je handen verstoppen, nee, je wilt er niet aan denken!!!!!

Hoe “veilig” deze oplossing misschien mag klinken, het is natuurlijk geen oplossing. Praten, écht praten is de enige echte oplossing. Hoe afschuwelijk eng en vervelend dat misschien nu ook mag klinken.

Maar hoe pak je dat nu aan?! Bedenk van te voren wat je wilt zeggen. Pak pen en papier erbij en schrijf precies op wat je tegen hem wilt zeggen. Hoe voel je je, wat wil je graag, wat zou je van hem willen. Dit hoef je niet uit je hoofd te leren, maar het is voor jezelf fijn om precies op een rijtje te hebben wat je nu precies zo vervelend vindt.

Vervolgens spreek je met hem af. Vraag hem de volgende keer op Whatsapp of jullie binnenkort kunnen afspreken. Vertel hem dat je graag met hem wilt praten, omdat je zijn vriendschap zo mist.

Stel hem tijdens het gesprek heel erg op zijn gemak. Hoewel het voor jou natuurlijk ook heel erg moeilijk is, hij is immers degene met het “gebroken hart”. Vertel hem dat je van hem houdt, maar op een andere manier. Vertel hem dat je begrijpt dat het voor hem heel moeilijk is om op een vriendschappelijke manier met je om te gaan, maar dat je hoopt dat hij het toch probeert of een weg probeert te vinden om ermee te om te gaan. Vertel hem dat je er voor hem bent, maar dat hij wel echt moet beseffen dat het nooit iets tussen jullie gaat worden, omdat jij niks voor hem voelt.

Als jij echt zeker bent van het feit dat je nooit gevoelens voor hem zult hebben, maak dit dan goed duidelijk aan hem. Vertel hem niet “misschien later”, want in dat geval zal hij (onbewust) altijd hoop houden. Hopelijk kan hij, als jij duidelijk tegen hem bent, het voor zichzelf afsluiten en komt hij iemand anders tegen aan wie hij zijn hart verliest.

Heel erg veel sterkte, we weten dat je het kunt!

Liefs,
Girlscene