Avril Lavigne uit je draagbare speakers, te lange spijkerbroek waar je maar al te vaak over struikelt en zoveel sieraden, dat je meteen naar de bodem van de zee zou zinken. Welcome to your flashback, de emo-periode uit jouw leven. Be warned: de volgende dingen zijn herkenbaar voor iedereen die een emo-fase heeft gehad.
Herkenbare emo-fase
Eyeliner, nog een beetje eyeliner én eyeliner. Geen perfecte wing, maar een zwarte lijst rondom je ogen. Als een schilderijtje, ergens op een donkere, duistere zolder.
Je kon dan misschien niet in balans blijven op je skateboard, de skate fashion had je maar al te goed onder de knie. Nonchalant geruit blousje, veel te grote schoenen en een broek waar je constant over struikelde. Check, check, check.
Had je eindelijk een paar vette All Stars, moest je bff er even een paar keer op stampen. Afgetrapt waren ze way cooler. Twee weken later stonden je zuurverdiende schoenen vol met teksten, smileys en hartjes. Why not.
Leren veters als armband, een lekker kek strak halsbandje om de nek en een arm vol festivalbandjes om de andere pols. Ergens tot de hoogte van je oksels, want ja: die bacteriën verzamelde bandjes gingen no way de prullenbak in.
Grootste girlcrush uit je emo-fase: Avril Lavigne. No doubt. Je wilde haar looks, stem én vibes. Lievelingslied: Complicated. Misschien Sk8ter Boi? Past zo lekker in het rijtje. Can I make it any more obvious?
De oplossing voor alles: vingerloze handschoenen. Dat je vingers er in de winter alsnog half afvroren was voor jou geen probleem. ‘Mam het is geen fase, het is mijn personality‘.
Je kijkt met liefde terug naar je emo-fase. En de muziek van Avril Lavigne knalt nog steeds uit je (draagbare) speakers. Een left over uit die tijd. Maar er is één ding, wat je nooit, maar dan ook nooit meer terug wilt zien in je huidige leven. Je zelfgeknipte pony. Zwartgeverfd.
Een fotoalbum vol zwart-wit foto’s, in een tijd waarin er écht wel in kleur gedrukt werd. Zwart-wit was het gewoon helemaal. Op Hyves, Myspace en misschien zelfs nog kort op Facebook. Zwart-wit was een levensstijl.
We hebben het nu wel de hele tijd over material goods, maar je emo-fase ging juist om gevoel. Héél véél gevoel. Gevoelens die door niemand begrepen werden, dus schreef je ze in je dagboek, op je Converse gympen of je etui.
Bron: Upcoming
