Girlscene.nl gaat over fashion en beauty, allerlei happy dingen. Helaas zijn er soms ook minder leuke dingen in het leven en die passen goed in onze rubriek ‘lifestyle’. Want vervelende en heftige dingen horen helaas bij het leven. Sommige meiden hebben wel iets heel heftigs meegemaakt en willen hun verhaal graag met jullie delen. Deze keer: Anne dacht dat ze nooit meer zou kunnen bewegen of praten.

“De artsen dachten dat ik nooit meer de oude zou worden”

In mei 2018 werd Anne geopereerd aan haar amandelen. Een doodnormale operatie, maar ze had veel nabloedingen en kon slecht slikken. Op een scan zagen de artsen een aneurysma in haar hersenen. Een verwijding van een bloedvat. “De arts zei dat ik met het aneurysma nog maar vijf jaar had geleefd. Artsen van over de hele wereld bogen zich over mijn case, velen durfden het niet aan. Maar laten zitten? Dat was echt geen optie. Ik bleef hopen tot iemand zei: wij doen het wel.”

Rare bewegingen

In het ziekenhuis in Nijmegen durfden ze de operatie aan. “Op de uitslaapkamer was ik heel duf. Ik werd teruggereden naar mijn kamer, waar mijn familie rond mijn bed ging staan. ‘Weet je nog wie we allemaal zijn’, vroeg mijn zus. Ik probeerde te wijzen, maar mijn arm maakte rare bewegingen. Ook kwam ik moeilijk uit mijn woorden. De arts voerde een paar testjes uit en zag: dit is foute boel. Na een CT-scan kwamen ze erachter dat ik een herseninfarct had. Er zouden nog twee volgen.”

Locked-in syndroom

Drie dagen lang lag Anne in een soort coma, waar ze zich niks meer van kan herinneren. “Ik had mijn ogen open, maar registreerde niets. Het bleek dat ik het locked-in syndroom had. Ik geloofde het niet. Ik kon niet praten, mijn frustratie niet uiten en niet bewegen. Het voelt alsof iemand heel hard tegen je armen duwt, terwijl je ze met alle kracht probeert op te tillen. Je voelt je ledematen, maar kunt niks. Een kus of knuffel kon ik nog voelen, dat gaf mij hoop.”

Zoektocht naar verzorgingstehuizen

In die weken heeft Anne veel gehuild. “De arts vertelde mijn zus dat ze haar ‘oude zusje’ nooit meer terug zou krijgen. Mijn vader ging op zoek naar verzorgingstehuizen in de buurt en bedacht wat voor aanpassingen er thuis nodig zouden zijn, nu ik niet meer de oude zou worden. Ik had net drie maanden een vriend, de grootste optimist die ik ken. Hij stond altijd naast mijn bed met een grote glimlach, daar werd ik zelf ook positiever van.”

Kleine cadeautjes

Om te communiceren, kreeg Anne een letterkaart. Met haar ogen moest ze de juiste letters aanwijzen. “Op een avond stond mijn vriend in mijn kamer. Ik seinde met mijn ogen naar mijn voet. En uit het niets tilde ik mijn rechtervoet op. Vanaf dat moment ging het als een trein. Elke week kon ik iets nieuws. Mijn arm bewegen, armpje drukken, twee rondjes trappen op een bedfiets. Het waren allemaal kleine cadeautjes”

Eind maart kwam Anne in het revalidatiecentrum terecht. Daar kreeg ze een strak dagschema. “Van 9 uur ’s ochtends tot 4 uur ’s middags therapie. Hoe meer ik kon, hoe meer therapieën erbij kwamen. Schrijftherapie, fitnessen, zwemmen. Ze voorspelden dat ik in september naar huis mocht, maar dat werd eind juli. Waar ik met de brandcard naar binnen ben gebracht, liep met mijn koffer naar buiten. Ik dacht alleen: zie je wel. Ik heb nooit het locked-in syndroom gehad.”

Piepstemmetje

Na bijna een halfjaar, kon Anne weer praten. “Er zat een canule in mijn keel. Een buis die je helpt om te ademen en slikken. Hoe vaak ik ook oefende, praten lukte niet. Totdat de canule er uit mocht. Het klonk debiel en articuleren lukte niet, maar er kwam geluid uit mijn keel! In de eerste week van juni kon ik weer volledig praten. Mijn eigen stem heb ik nog steeds niet terug. Maar dat is niet erg, ik had toch een piepstemmetje.”

Klavertje vier

Nachtmerries of een trauma? Daar heeft Anne geen last van. “Wel word ik nog te beschermend behandeld. Vrienden die mij niet vragen voor een klusje, omdat ze denken: dat kan Anne toch niet. Maar ik studeer weer, ging voor de lockdown drie keer per week naar de sportschool en ga binnenkort samenwonen. Ik word nooit meer honderd procent de oude. Ondanks alles ben ik dankbaar dat ik dit heb mogen meemaken. Ik heb dan ook een tattoo van een klavertje vier in mijn nek laten zetten. Pas als je oog in oog hebt gestaan met de dood, leer je te genieten van de kleine dingen.”

Wil jij ook graag jouw verhaal delen op Girlscene? Stuur dan een mail met jouw verhaal naar elsemieke@girlscene.nl onder vermelding van: ‘Real life story”.