Marit gaat een half jaar aan de andere kant van de wereld ga wonen, maar aangezien het exchange life niet alleen over rozen gaa Het lijkt soms alsof hier alles op rolletjes loopt, maar ook hier heb ik struggles met groepsopdrachten, vermoeidheid en onzekerheden. Daar kwam alleen helaas nog een incident bij…

Marit gaat een half jaar aan de andere kant van de wereld ga wonen. Ze gaat studeren aan de ‘Monash University’, de Australische universiteit met een dependance in Maleisië. Op Girlscene.nl deelt Marit haar verhalen over alles wat ze tijdens een half jaar Maleisië beleeft. Van nieuwe vrienden maken, nieuwe plekken ontdekken en op eigen benen staan. Haar vorige artikel lees je hier. 

Medische geschiedenis
Ik kreeg vorig jaar last van mijn nek, na een bezoek aan de huisarts is er een zwelling in mijn nek geconstateerd. Ik ben daarvoor naar het ziekenhuis gegaan en heb een echo laten maken om uit te kunnen sluiten dat het niks ernstigs was. Volgens de dokter was het een opgezwollen lymfeklier en zou het vanzelf over gaan. Toch, nu ik in Maleisië ben, is de zwelling in mijn nek weer terug.

Ziekenhuis struggles
Daarom ben ik hier naar de huisarts geweest die antibiotica voorschreef. Helaas bleek dit allemaal niet te werken, dus opnieuw naar de huisarts, die mij doorverwees naar het ziekenhuis. Na een onderzoek en een echo komen de artsen tot de conclusie dat het een niet-definieerbare zwelling is. Ze weten niet zo goed wat voor weefsel het is, maar ze weten wel dat het eruit moet. Nou, dat was wel even schrikken. Ik vind het idee dat ik hier geopereerd moet worden behoorlijk eng. Het is absoluut niet dat ik de artsen hier in twijfel trek, maar voor een operatie zoals deze zou ik sowieso al nerveus zijn en nu helemaal ik zo ver weg van huis ben.

De operatie
Ik word voor vier dagen opgenomen en ze gaan een snee van ongeveer zeven centimeter maken in mijn hals om het weefsel te verwijderen. Stiekem had ik wel graag gewild dat mijn ouders en vriendinnen hier waren. Ik had het fijn gevonden als er iemand bij mijn bed zou staan als ik zou ontwaken uit de narcose en dat er iemand met me mee zou gaan naar huis om voor me te zorgen. Maar helaas zit mijn familie in Nederland en ik kan ook niet zomaar ‘even’ overvliegen. Bovendien ben ik volwassen en kan ik dit soort dingen zelf oplossen, maar een operatie midden in je tentamenweek werkt ook niet heel erg bevorderlijk voor je stress level kan ik je vertellen.

D-day
Na net mijn eerste tentamen, word ik de volgende dag opgenomen in het ziekenhuis. Ik mag niks eten aangezien ik door een CT-scan moet. De tweede dag wordt nog zwaarder, want vandaag mag ik ook niet meer drinken voor de operatie die om 17.00 pas plaats vindt. Vlak voor de operatie Skype ik nog met vriendinnen die me gerust proberen te stellen. Toch vind ik het erg lastig om kalm te blijven terwijl ik in mijn ziekenhuis bed naar de operatiekamer wordt gereden. Alle zusters praten in het Maleisisch met elkaar en ik voel me niet op mijn gemak. Gelukkig heb een lieve anesthesist die de narcose toe dient en zo duidelijk mogelijk probeert uit te leggen wat er gaat gebeuren. Ik krijg een volledige narcose zodat ik niet mee krijg wat ze allemaal gaan doen.

Als ik de operatiekamer wordt ingereden zie ik een stuk of zes zusters en dokters. Na mijn eerste spuit voel ik me al duizelig worden en twee spuiten later val ik langzaam in slaap. Vanaf dit moment kan ik me niks meer herinneren tot aan het moment dat ik wakker word op de OK. Een zuster dient een spuit met wat water toe aangezien ik sinds die ochtend niet heb gedronken. Ik voel een stekende pijn in mijn nek en merk dat ik aan het huilen ben. Ik probeer te vragen om meer water, maar omdat er een ademhalingbuis in mijn keel heeft gezeten tijdens de operatie kan ik alleen maar hoesten, wat voor nog meer pijn zorgt in mijn hals. Desondanks begrijpt de zuster mijn vraag en dient nog wat water en extra morfine toe voor de pijn. Ik staar naar het plafond en kan alleen maar denken aan hoe graag ik thuis had willen zijn…

Bijkomen
Na een half uur bijkomen ben ik stabiel genoeg om terug naar mijn kamer te gaan. Helaas mag ik geen morfine meer, dus moet ik het doen met ‘normale’ pijnstillers. Twee lieve vriendinnen komen mij ‘s avonds opzoeken en brengen wat kleren mee. Het is heel fijn om wat bekende gezichten te zien. Helaas ben ik nog erg duizelig van de morfine en kan ik vrij weinig. Die nacht word ik iedere drie uur wakker gemaakt voor het testen van mijn bloeddruk en hartslag en krijg ik wat extra morfine om de pijn te verzachten. Om half zes ‘s ochtends komt de arts mijn nek controleren en om 7.00 moet ik langs om de wond opnieuw te laten verbinden aangezien die opnieuw open is gegaan in mijn slaap.

Ik vraag de arts waarom ik nog steeds geen gevoel heb in mijn hals, oor en wang aan de linkerkant. Hij vertelt me dat ze tijdens de operatie wat zenuwen en spieren hebben geraakt en dat het normaal is dat ik nog geen gevoel heb. Mijn volgende vraag: “Hoe lang duurt het voor ik het gevoel weer terug krijg?” De dokter antwoord heel nochalant: tussen de zes maanden en een jaar. Wait, what!? Dit betekend dus dat ik waarschijnlijk minimaal zes maanden geen gevoel ga hebben aan de linker kant van mijn hoofd? Ik moet nog een beetje bijkomen van al dit nieuws. Gelukkig voel ik me al beter dan gisteravond en mag ik zo voor het eerst weer wat eten sinds 24 uur.

De rit naar huis
Toch is er ook goed nieuws, want volgens de dokter ben ik een dag eerder dan gepland stabiel genoeg om naar huis te gaan. Op de weg naar huis lees ik alle dingen die ik niet mag doen. De komende twee weken mag ik niet sporten, niet te heet douchen en geen massages. Bovendien heb ik een hele voorraadkast aan medicijnen mee gekregen. Ik voel me nog steeds erg duizelig en misselijk door de morfine, maar stiekem ben ik ook bang voor het moment dat de morfine uit werkt en ik de pijn weer ga voelen. Volgende week moet ik terug komen om de hechtingen eruit te halen en de uitslag te krijgen van wat het gezwel nou precies is. Erg spannend allemaal, maar het belangrijkste eerst: bijkomen van al deze hectiek.