Girlscene.nl gaat over fashion en beauty, allerlei happy dingen. Helaas zijn er soms ook minder leuke dingen in het leven en die passen goed in onze rubriek ‘lifestyle’. Want vervelende en heftige dingen horen helaas bij het leven. Sommige meiden hebben wel iets heel heftigs meegemaakt en willen hun verhaal graag met jullie delen. Deze keer: een meisje dat al jaren vecht tegen een eetstoornis.

Deze post wordt beschreven vanuit mijn beleving, en zal misschien niet overeenkomen met de beleving die anderen hebben met deze eetstoornis.

Binge Eating Dissorder
“Ik was 17 jaar oud, zat in de bloei van mijn leven en had overgewicht. Op het eerste gezicht niet heel bijzonder, zul je denken. De mensen in mijn directe omgeving, en zelfs mijn vriendje, hadden niet door dat ik leed aan eetstoornis. Wanneer mensen het hebben over een eetstoornis hebben zij het vooral over Boulimia, Anorexia en tegenwoordig zelfs Orthorexia. Dit zijn eetstoornissen die makkelijk zichtbaar zijn voor de buitenwereld. Het Binge Eating Dissorder is nogal een ondergeschoven kindje wat eetstoornissen betreft. Als iemand lijdt aan overgewicht heeft diegene daar zelf voor gezorgd door te veel te eten, toch? In de meeste gevallen is dit waar en dit was in mijn geval ook zo. Echter nam ik vrij zelden zelf de bewuste keuze om mijzelf vol te stoppen met eten, maar was het de drang diep van binnen die mij dit liet doen.”

Verdoofd gevoel
“Wanneer het precies begonnen is vind ik lastig in te schatten omdat een eetstoornis vrijwel nooit op een dag ontstaat, maar zich in een periode langzaam ontwikkeld. Ik heb een aantal zaken in mijn leven meegemaakt waar ik niet goed mee kon omgaan en uitte dit door mij vol te proppen met chips en koekjes. Op het moment van mijn eetbui voelde ik mij verdoofd. Ik hoefde even niet bezig te zijn met de problemen in mijn leven en focuste mij dan ook alleen op het eten. Genoot ik er van? Deels. Natuurlijk vind ik chips gewoon lekker, anders zou ik het niet eten, maar van de eetbui zelf genoot ik niet. Het voelde voor mij vooral als iets wat ik moest doen. Het werd voor mij meer een taak dan iets wat ik deed omdat ik het leuk vond.”

Een stemmetje in mijn hoofd
“Vaak fietste ik vanuit school op de automatische piloot naar de buurtsuper om het een en ander in te slaan voor mijn eetbui. In het begin was het nog vrij onschuldig: ik kocht een zak chips of een pak koekjes, Maar na een tijdje werd het echt schandalig veel. Zo haalde ik ongeveer één keer per week een zak chips, een pak koekjes, een reep chocola en een diepvriespizza en at dit dan in één zitting achter elkaar op. En dit terwijl ik thuis gewoon fatsoenlijk ontbeet, lunchte en avondeten at. In periodes waarin ik mij rot voelde gebeurde het zelfs wel twee of drie keer per week. Ik wilde dit zelf helemaal niet doen, maar werd door een stem in mijn hoofd toch overgehaald om eraan toe te geven.”

Stiekem eten
“Op een gegeven moment durfde ik dan ook niet meer naar mijn eigen buurtsuper, omdat ik bang was voor wat de mensen achter de kassa wel niet van me zouden denken. Echter hield dit mij nog steeds niet tegen om alsnog de benodigdheden voor mijn eetbui in te slaan en fietste dan ook gerust naar de andere kant van de stad om deze alsnog te halen. Het eten deed ik stiekem op mijn kamer of wanneer er niemand thuis was. Mijn ouders en vriendje hadden dan ook geen idee van wat ik allemaal at, want voor hun ogen at ik gewoon normaal. Dit was waarschijnlijk ook de reden waarom niemand in mijn directe omgeving doorhad dat ik een eetstoornis had, zij dachten ten slotte dat ik normaal at.”

Emotie-eter?
“Als je zoveel eet en weinig beweegt kom je natuurlijk aan. Zo kwam ik in een periode van zo’n drie jaar bijna 30 kilo aan. Dit viel natuurlijk wel op, maar nog steeds ging niemand er vanuit dat er iets ernstigs met mij aan de hand was. Vanaf kleins af aan was ik al een emotie-eter en mensen gingen er vanuit dat het daaraan lag, omdat dat een zware periode voor mij was geweest. Op het moment dat de weegschaal bijna 100 kilo aangaf, ging voor mij de knop om. Dit was echt niet meer oké en ik moest dit probleem echt aanpakken. Ondanks die constante drang om te eten, kreeg ik het toch voor elkaar om een aantal kilo af te vallen. Uiteindelijk kwam ik bij een psycholoog terecht die mij geholpen heeft met het verwerken van een aantal zaken en vanaf dat moment ben ik gestart met mijn fitjourney.”

Meer hulp
“Ik ga niet liegen: ik ben nog lang niet van deze eetstoornis af. Ik voel nog dagelijks de drang om mijzelf vol te proppen, maar weet mijzelf nu steeds vaker in de hand te houden en daar ben ik trots op. Ik weet dat ik nog een lange weg heb te gaan om uiteindelijk deze eetstoornis te boven te komen, maar nu ik eindelijk weet waar ik mee te maken heb kan ik hier rekening mee houden.

Tot op de dag van vandaag weet eigenlijk nog steeds niemand in mijn omgeving waar ik mee te maken heb gehad. En dat is juist de reden dat ik aandacht aan deze eetstoornis wil geven. De buitenwereld gaat er maar te snel vanuit dat iemand met overgewicht dit aan zichzelf te danken heeft en dat is gewoon niet in alle gevallen waar. Vrijwel niemand is bekend met deze eetstoornis, waardoor mensen die hieraan lijden niet erkend worden en vaak geen hulp krijgen. Ik hoop hiermee mijn steentje bij te dragen aan de bekendheid van deze stoornis, in de hoop dat er in de toekomst eerder hulp wordt geboden aan mensen die hieraan lijden.”

Dit artikel verscheen eerder op Girlscene in 2018

Wil jij ook graag jouw heftige verhaal delen op Girlscene? Stuur dan een mail met jouw verhaal naar elsemieke@girlscene.nl onder vermelding van: ‘Heftig verhaal’.

Beeld: iStock