Lifestyle

Heftig verhaal: Ik had een eetstoornis

Girlscene.nl gaat over fashion en beauty, allerlei happy dingen. Helaas zijn er soms ook minder leuke dingen in het leven en die passen goed in onze rubriek ‘lifestyle’. Want vervelende en heftige dingen horen helaas bij het leven. Sommige meiden hebben wel iets heel heftigs meegemaakt en willen hun verhaal graag met jullie delen. Deze keer: een meisje met een eetstoornis.

Vier jaar geleden werd mijn leven op z’n kop gezet. Ik was een gelukkig meisje dat naar de brugklas ging. Vier jaar later is er amper nog wat over van dat meisje.

Ik ging met enkele vriendinnetjes naar de brugklas. Wat had ik er zin in! Ik was een meisje dat op tijd haar mond opentrok, maar zich ook heel rustig kon houden. Een tikkeltje aan de verlegen kant misschien, maar alles veranderde toen ik naar een simpele aflevering keek. Het ging over de website Pro Ana. Pro Anorexia. Ik was zo ontzettend nieuwsgierig, want dat meisje dat erover vertelde vond ik wel heel erg mooi. Ook al was ze ongezond mager. Toen ik op de site keek, voelde ik me verdrietig. Ik voelde me zo ontzettend dik. Ik besloot ‘ana’ te worden. Ik liet toetjes en snoepjes staan. Ik viel af en het maakte me iets ‘gelukkiger’. Ik skipte maaltijden en loog tegen iedereen. Maar het werkte wel. In de periode van de brugklas ben ik nog even gepest. Dat maakte dat ik in de zomervakantie doorsloeg. Mensen vonden me er ziek uitzien. Te mager. Het maakte me niets uit, want ik moest dun worden. Na een tijdje kwamen de eetbuien om de hoek kijken. Mijn gewicht schommelde en kwam veel aan. Ruim 8 kilo. Ik voelde me depressief en sloot me af van de buitenwereld. Constant zat ik op Pro Ana, schreef alle tips en keek uren naar thinspo (foto’s van hele dunne meiden). Ik was vaak moe, had het koud en was de hele tijd duizelig.


Enkele vriendinnen waren naar een vertrouwenspersoon gegaan. Ik heb daar een gesprek gehad, ontkende alles en loog de boel bij elkaar. Ik ging gewoon door. Ik voelde me zo schuldig, boos en verdrietig na elke hap, dat ik niet meer wist wat ik met mijn innerlijke pijn moest doen. Tot ik stuitte op automutilatie. Het ging van kwaad naar erger. Elke avond huilde ik mezelf in slaap. Ik sneed mezelf zo vaak als ik kon. Het was een ontspanning voor me. Ik werd depressief. Na een tijdje wilde ik niet meer leven. Ik hoefde voor mijn gevoel niet meer op deze wereld te zijn. Ik was toch maar waardeloos en faalde overal in. Niemand mocht mij, ik was vaak chagrijnig. Sloot me steeds meer af en sprak nooit meer mensen buiten school. Daarom besloten mijn ouders om mij naar een internaat te sturen. Ik kon er moeilijk aan wennen. De verandering was te groot en voor het eerst in mijn leven verlangde ik naar mijn moeder. Mijn vader. Mijn zusje. Naar thuis.

Ik slikte pillen, laxeermiddelen, overdosis aan pijnstillers en sneed mezelf de hele dag door. Als ik alleen was huilde ik. Ik kon het leven niet meer aan. Ik werd ziek van heimwee naar vroeger. Ik heb mijn ouders verteld van het eten. Maar er veranderde niks. Ze deden niks. Enkele weken later werden ze ingelicht omdat dat ik met zelfmoord gedachte zat. Weer deden ze niks. Helemaal niks. Nadat ze midden het derde schooljaar laxeermiddelen vonden had ik één gesprek bij de dokter. Daar stopte het meteen. Ik voelde me zo alleen. Niemand begreep me. Na een tijd begon ik met emotie eten. Ik kwam weer flink aan, rond de 10 kilo. Vanaf toen zat ik op een ‘normaal’ gewicht. Ik werd steeds depressiever.

Omdat ik op internaat moest eten, begon ik met overgeven. Mijn persoonlijke ana (ze overleed op 5 mei 2012 aan een acute hartaanval) hielp me met dun worden. Ze brak me steen voor steen af. Zei wat ik wel en niet mocht eten. Hoeveel calorieën ik op een dag mocht innemen en na welke maaltijden ik moest overgeven. Ze vertelde me precies hoeveel pillen ik moest slikken en hoeveel uur per week ik moest bewegen. Ik stortte in. Beleefde het leven met een roes. Toen ze stierf heb ik dagenlang gehuild. Ik at of dronk helemaal niets meer. Ik stond er nu echt alleen voor.

Voor iedereen, jongens en meisjes, alsjeblieft hou van jezelf. Ga niet knoeien met eten en zoek op tijd hulp. Laat jezelf niet zo diep in de put zakken als ik heb gedaan.

Must reads 👀