Ben jij een geboren schrijfster en kan je niet wachten om jouw talent aan de wereld te laten zien? Gebruik Girlscene als jouw podium en laat zien wat je kan! In deze nieuwe rubriek lees je spannende, romantische, verdrietige of grappige korte verhalen van je mede-lezeressen. Vandaag lees je het verhaal van Eveline die op een nieuwe school terechtkomt en zichzelf meteen moet bewijzen.
“Papa, ik wil hier niet weg! Iedereen kent me hier, hier zijn mijn vrienden”, roep ik gefrustreerd als mijn vader nog een verhuisdoos uit de garage haalt. “Eefje, je gaat gewoon mee en daarmee uit!” roept mijn moeder. “Best”, zeg ik stug. Ik zucht en laat me op mijn bed vallen, het enige wat nog niet ingepakt was in mijn hele kamer.
Twee weken later…
Oké, Eef je kan dit. Ik bedoel hoe erg kunnen die mensen nou zijn? Je was vorig jaar ook al het populairste meisje van de klas, dus nu ook. Ik werp nog een laatste blik in de spiegel en loop dan met tegenzin de trap af. Mijn vader is al aan het werken en mama ligt nog te slapen. Oké dan. “Ik ga naar school mam”, zeg ik zachtjes, maar ze kan me natuurlijk niet horen.
Precies op het moment dat ik het lokaal binnen loop, stoppen de mensen met praten. Ik slik en trek wat ongemakkelijk mijn tas omhoog. “Jij moet Eveline zijn”, zegt een vriendelijke man en hij steekt zijn hand uit. Hoe oud zou hij zijn? Veertig, minstens. “Ehm, ja”, zeg ik terwijl ik zijn hand schud. “Welkom!” roept de man enthousiast. “Je kan daar naast Sem gaan zitten”, zegt hij en hij wijst een plek naast een jongen aan. Ongemakkelijk, dat is deze dag en ik heb nog geen drie minuten gehad. Ik ga op de aangewezen plek zitten en iedereen kijkt mij aan. Geweldig en die Sem is ook nog zo saai als wat. Hij heeft nog geen woord tegen me gezegd. Druk fluisterend en lachend kijkt de klas naar ons. Ik slik en bijt op mijn lip. “Je haat het hier of niet soms?” vraagt Sem plotseling zonder me aan te kijken. “Is het dan zo duidelijk?”, antwoord ik sarcastisch. “Zelfs een peuter ziet dat”, zegt hij spottend. “Vandaar dat het je dus opviel.” Hij kijkt me nu pas aan met een blik die ik niet uit kan leggen. “Grappig”, zegt de jongen met een valse glimlach. Hij haalt zijn neus op en draait zich weer om. Hij is eigenlijk niet lelijk, hij heeft sproetjes en felblauwe ogen, dat precies goed past bij zijn bruine haarkleur. Als de les is afgelopen en ik weg wil lopen, houd een meisje me tegen. “Sem is van mij en je blijft uit zijn buurt!”, zegt ze dreigend. Ik lach, het is precies zoals op mijn oude school. “Maak je geen zorgen hoor, IK wil geen afdankertjes”, zeg ik en ik duw haar aan de kant. Ze pakt mijn arm vast. “Heb je het begrepen?”, vraagt ze boos. Ik knijp kort mijn ogen tot spleetjes en glimlach naar haar.
“Kun je niet uitkijken of zo?!”, roep ik als iemand tegen me aan botst en een flesje water over me heen laat vallen. “Sem? Serieus!?”, roep ik als ik opkijk. “Ehm, sorry?”, zegt hij twijfelend. Ik zucht geïrriteerd. “Zeg trouwens tegen je vriendinnetje dat ze uit mijn buurt moet blijven”, en ik duw hem aan de kant. “Ben je altijd zo chagrijnig?”, zegt hij per ongeluk hardop. “Ja en ben jij altijd zo irritant?” Ik loop de gang uit naar de toiletten, maar hij loopt verward achter me aan. “Wacht, vriendinnetje?”, vraagt hij. “Geen idee hoe ze heet en het kan me niks schelen ook”, zeg ik terwijl ik de meiden wc binnen ga, maar hij blijft me gewoon volgen. “Hoe zag ze eruit?”, vraagt hij terwijl ik met een doekje mijn gezicht droog dep. “Als een uitgespuugde Prada pop”, zeg ik spottend. “Ally dus” mompelt hij en hij loopt de wc’s uit. Ik kijk naar mijn spiegelbeeld en zie dan pas hoe erg ik mijn vriendinnen, nou ja ‘vriendinnen’, mis. Ik trek mijn tas weer omhoog en loop zo zelfverzekerd als ik kan de ruimte uit. Ik zie Sem boos tegen Ally praten. Oké, misschien was dit niet het beste moment om de wc’s te verlaten. Ik wil weglopen, maar Ally heeft me al gezien en ze komt boos op me afgestapt. Haar gezicht is knalrood van woede of misschien wel schaamte. “Heb jij hem vertelt dat ik hem leuk vind?”, vraagt ze boos. Ik laat mijn mond open vallen. “Wat? Nee natuurlijk niet, waarom zou ik dat doen na je dreiging?”, vraag ik verbaasd. Ze zucht opgelucht. “Oh wacht, ik heb wel gezegd dat hij jouw bezit is. Mocht dat niet dan?”, vraag ik sarcastisch. Ze kijkt me woedend aan en ik zie dat ze me wilt slaan, maar ze haalt diep adem en blijft rustig. “Dit is oorlog.”, sist ze naar me en ze baant zich een weg uit de inmiddels grote groep mensen. Een paar kinderen kijken me met waardering aan en anderen kijken weer met medelijden. Oké misschien had ik dat niet moeten zeggen, ach ja. Heb ik toch nog veel bereikt op de eerste lesdag.
Krijg jij nu ook de schrijfkriebels en wil je graag je debuut maken op Girlscene? Stuur jouw korte verhaal van maximaal 1000 woorden dan naar danique@girlscene.nl en wie weet zie jij jouw meesterwerk straks wel terug op Girlscene.nl!
Lees ook:
Beeld: iStock
