Ben jij een geboren schrijfster en kun je niet wachten om jouw talent aan de wereld te laten zien? Gebruik Girlscene als jouw podium en laat zien wat je kan! In deze nieuwe rubriek lees je spannende, romantische, verdrietige of grappige korte verhalen van je mede-lezeressen. Vandaag lees je het verhaal van Emma, over een jongen die achter zijn geaardheid komt.

Op woensdag spelen we tennis. Al zo lang ik mij kan herinneren. Maar nooit, besefte ik, was ik een keer alleen geweest op dit tennisveld. Terwijl ik er ontelbaar veel uren van mijn leven had gespendeerd. Was dat niet vreemd? Hoorden mensen, kuddedieren als ze waren, dan nooit een moment van eenzaamheid te ervaren? Was het dodelijk?

In de snikhete zon stond mijn broer een vermoeiend wedstrijdje te spelen met mijn vader. Ik had braaf om een drinkpauze gevraagd. Mijn bloed kookte op deze bloedhete zomerse namiddag, maar geen haar op mijn vaders hoofd dacht eraan onze wekelijkse tennisroutine te doorbreken. En ik moest ook niet hopen dat er zulke haren op mijn moeders hoofd groeiden…

“Komaan, Frederik”, zei Lizanne, “één wedstrijdje.” Ze wenkte naar een leeg tennisveld. Ik schudde mijn hoofd en deed alsof ik niet opmerkte dat ze haar topje, dat overigens al niet veel bedekte, flirterig nog wat harder naar beneden trok. “Het spijt me, Lizanne, mijn energie is helemaal op. Het zal voor een volgende keer zijn.” Teleurgesteld draaide ze zich weer om en ze huppelde zo energiek weg dat haar blonde paardenstaart op en neer stuiterde. Ik kende die paardenstaart al mijn hele leven, ik had hem zelfs ooit op een vriendendinertje per ongeluk met een sfeerkaarsje bijna in brand gestoken, maar de laatste tijd merkte ik dat haar simpele paardenstaart nieuwe wendingen kreeg. Een vlechtje aan de zijkant. Een krulletje hier en daar. Ze deed telkens maar haar best om er beter en beter uit te zien en ik hield me maar van de domme, bang als een opgejaagd prooidier dat ik haar zou moeten afwijzen. Ik voelde de ontgoochelde ogen van mijn vader nu al branden op mijn lijf.

Half zes in de ochtend. Iemand had me ooit verteld dat normale scholen niet begonnen om zes uur. En dat je vakantie kreeg in de zomermaanden. Niet als je naar de duurste school van Californië ging, blijkbaar. “Heb je al je boeken?”, vroeg mijn vader. Ik knikte. “Je hebt toch ontbeten?” “Ja, papa”, antwoordde ik. “Wat heb je dan gegeten?” “Een paar sneetjes geroosterd brood met boter en kaas.” Hij keek me argwanend aan. Misschien moest ik eerst mijn ontbijt eruit uitkotsen voor hij me eens een keer zou geloven. 

Uiteindelijk bleef het stil en griste ik mijn tas mee voor mijn vader me half in de auto duwde en me naar school bracht. Mijn broer zat op de achterbank, helemaal in de ban van het sms’je dat hij aan het versturen was. “Wat ben je aan het doen met die telefoon, Christopher?”, vroeg mijn vader geërgerd. Ik weet zeker dat mijn vader, als ik mijn telefoon had gepakt, hem kwaad van me had afgenomen en uit het raam gegooid. Maar om één of andere onbekende reden was mijn vader veel ongeduldiger met mij dan met mijn broer. Ik wist niet eens waarom. Het was alsof hij meer wist over mij dan ikzelf. Alsof ik in mijn slaap bewusteloos slechte dingen deed en hij het me kwalijk nam.

“Ik stuur gewoon een sms’je naar Nicholas”, antwoordde mijn broer. “Hij is ziek en komt niet naar school vandaag. Ik ga hem na school bezoeken.” “Moet ik je erheen brengen?” “Nee, hoor”, antwoordde mijn broer, “hij woont niet ver van school. Ik kom er makkelijk te voet. En ik bel je wel als je me moet komen halen.” “Weet je zeker dat ik je niet moet brengen…”, zei mijn vader twijfelend. “Alsjeblieft, vader, ik zal voorzichtig zijn. En ik maak het niet laat, beloofd.” “Oké dan.”

Ik wachtte na school op de parkeerplaats terwijl mijn broer zich richting Nicholas begaf. Ik zag klasgenoten opgehaald worden door ouders en privéchauffeurs, maar nergens zag ik mijn vader. Hij was met opzet te laat vandaag. Hij haast zich niet voor zijn ‘minst belangrijke zoon’. Ik besloot richting huis te wandelen, omdat ik er niet als een idioot wilde uitzien die wachtte op zijn papa. Ik stak wat straten over, nam wandelpaadjes die ik nooit eerder had genomen en hoopte stiekem dat ik vaders auto nergens zou tegenkomen. Achteraf zou ik de gevolgen moeten aanhoren, dat was zeker. Maar er was nu ook al niets dat ik goed kon doen in mijn vaders ogen.Uiteindelijk nam ik per ongeluk een doodlopende straat. Aan het einde van de straat was een omheind basketbalveldje. Een paar jongens stonden er een wedstrijdje te spelen. Ze lachten en zweetten alsof hun sport het enige was dat hun echt deed léven. Het teamgevoel versterkte hun individuele krachten en samen was het één groot schouwspel. Ik kon alleen maar dromen van hoe het was om je zo te kunnen uitleven. Het was niet mijn bedoeling om te staren. Niet mijn bedoeling zijn blik met die van mij te laten kruisen. Niet mijn bedoeling om zijn gezicht voor eeuwig in mijn geheugen te ketenen. Maar dat was wel precies wat ik deed.

Terwijl zijn teamgenoten hem in de glorie van hun overwinning schouderklopjes gaven en hij het zweet met zijn handpalm van zijn voorhoofd veegde, bonkte mijn hart bij elke stap die ik zette. Ik hoorde hier niet te zijn. Hoorde me niet af te vragen hoe anders mijn leven er kon uitzien. Maar dat was wel wat ik deed. Ik verstrengelde mijn vingers met de gaas van het hek, wensend dat ik aan de andere kant stond.  De basketbaljongen keek naar mij. En ik wist niet waar ik het hardst voor was gevallen: de energieke teamsport basketbal, of deze fysisch volmaakte jongen wiens ijsblauwe ogen mijn hele wereld ondersteboven zette. Mijn vader wist het. Dat besefte ik nu. Alle haat en wantrouwen, dit verklaarde alles. Hij wist dat ik aan tennis een hekel had, en heel het principe van de individuele overwinning. En hij wist dat ik nooit op een meisje – hoe knap, rijk of charismatisch ze ook was – verliefd zou kunnen worden. Hij wist dat ik op jongens viel.

Krijg jij nu ook de schrijfkriebels en wil je graag je debuut maken op Girlscene? Stuur jouw korte verhaal van maximaal 1000 woorden dan naar danique@girlscene.nl en wie weet zie jij jouw meesterwerk straks wel terug op Girlscene.nl!

Beeld: iStock