Lifestyle

Heftig verhaal: Ik koos voor een abortus

Girlscene.nl gaat over fashion en beauty, allerlei happy dingen. Helaas zijn er soms ook minder leuke dingen in het leven en die passen goed in onze rubriek ‘lifestyle’. Want vervelende en heftige dingen horen helaas bij het leven. Sommige meiden hebben wel iets heel heftigs meegemaakt en willen hun verhaal graag met jullie delen. Deze keer: een meisje dat abortus onderging.

Ik had niet gedacht dat ik ook ‘zo’n persoon’ zou zijn. Ik had voorlichting gehad, weet precies hoe alles werkt, en toch gebeurde het. Vorig jaar deed ik een test: ik was zwanger.

Mijn vriend en ik waren op dat moment 2 jaar samen. We deden het onveilig, maar ik was gewoon aan de pil dus we hadden nooit problemen gehad. Ik heb vroeger vaak gewisseld van pil. Er waren altijd wel klachten met het menstrueren, of de pil was plots niet leverbaar en ik kreeg voor de zoveelste keer weer een andere. De pil die ik toen slikte werkte niet naar behoren en ik kreeg een andere pil. Toen ik bij de apotheek kwam, werd me verteld dat ik moest stoppen en een week na mijn menstruatie gewoon de nieuwe pil moest gaan slikken en alles zou dan weer normaal zijn.

Maar een aantal weken later bleek dat dat niet zo was. Ik was vermoeid, moest elke middag een dutje doen terwijl ik dat voorheen nooit deed. Het voelde allemaal net niet zoals het hoorde. Voor de zekerheid bestelde mijn vriend en ik een setje zwangerschapstesten, je weet maar nooit. En inderdaad, je weet maar nooit: ik bleek zwanger. Volgens de huisarts was het op dat moment zo’n 6 weken. Ik wist niet wat ik moest doen. Alles schoot me te binnen: houden, abortus, adopteren, noem maar op. Ik was 19, wat moest ik met een kind? Ik zat in het eerste jaar van mijn studie, was al een keer eerder gestopt en eindelijk ging alles goed. Zou ik dan ook met school moeten stoppen?

Toen ik bij de huisarts was, leek alsof abortus de enigste optie was. Het was het enige waar hij over sprak. Daar voelde ik me niet goed bij, het is niet iets wat je zomaar even besluit. Het ging over een leven, en het zat in mij. Eerst moest ik het thuis maar eens vertellen, zei hij. Nou heb ik niet de strengste ouders, maar ze zitten ook weer niet te wachten op een zwangere 19-jarige dochter.

Mijn vriend en ik zijn het eerst bij hem thuis gaan vertellen, aan zijn moeder. We verwachtten dat ze minder heftig zou reageren dan mijn ouders. Dat was ook zo, gelukkig, maar uiteindelijk kwam de beslissing toch bij ons te liggen natuurlijk. Zij was absoluut niet voor abortus, maar volgens haar het leek in ons geval toch de beste optie. Vervolgens moest ik toch thuis wat gaan vertellen. Eerst vertelden we het mijn moeder. Ze schrok, en wist niet zo goed hoe ze moest reageren. Ook zij zei dat het natuurlijk onze eigen keus was wat we gingen doen. En dat we het aan mijn vader moesten vertellen. Dat was misschien nog wel het ergste, want hij werd flink boos! We waren dom, onnozel en noem het maar op. Met hem heb ik er nooit meer over gesproken.

Mijn vriend en ik hebben er samen goed over na gedacht. Het liefste zouden we ons kindje houden. Maar hoe reëel is dat? Beide studerend, thuiswonend en een bijbaantje in het weekend? We stelden een begroting op voor alles wat we nodig zouden hebben. Dat is meer dan je denkt… Steeds meer ging ik toch aan onszelf denken. Het ging goed met ons, hoe zou dat zijn met een kindje? Dan verandert gelijk de hele situatie. Het voelde ontzettend egoïstisch om het over ons zonder kindje te hebben. We hebben er in totaal twee weken de tijd voor genomen, en uiteindelijk de knoop doorgehakt. Met mijn moeder ben ik terug gegaan naar de huisarts en we hebben nog het een en ander besproken, en vervolgens kreeg ik een verwijzingsbrief.

Een week later kon ik al terecht. Ik kreeg mijn allereerste echo, tevens ook de laatste. De dag van de abortus voelde raar. Ik stond op met een kindje in mijn buik, en wist dat ik ’s avonds zonder kindje weer zou gaan slapen. Mijn moeder en vriend gingen met mij mee. Op de echo kreeg ik het kindje te zien: 8 weken oud. Bijna niet zichtbaar, een klein bolletje in de baarmoeder. Het liefst had ik gevraagd of ik de foto’s van de echo zou mogen houden, maar die verdwenen gelijk in de dossiermap. Ik kreeg een zuigcurettage, wat betekent dat ze met een soort slangetje de embryo uit de baarmoeder zuigen. Ik had daarvoor pas één keer een vaginaal onderzoek gehad dus het was allemaal best spannend. Toen ik de ‘operatiekamer’ in werd gereden, moest ik mijn benen spreiden op een houder. Vervolgens zetten ze een ijzeren houder in je vagina om deze open te houden.

Ik kon me op dat moment niet herinneren dat ik ooit meer pijn heb gehad dan tijdens de curettage. Wat een naar, akelig, en ontzettend pijnlijk gevoel. Ik werd misselijk en heb nog overgegeven. Nadat de embryo er uit was gezogen, hebben ze deze nog aan mij laten zien. Ik vind het heel erg: want ik weet het niet meer zo goed. Ik weet niet meer hoe mijn kindje eruitzag, ik weet niet meer hoe groot het was, ik weet niks meer. Ik zou er alles voor over hebben om mijn kindje nog eens te kunnen zien. 

De tijd die daarna volgde was erg moeilijk. De rest van mijn leven zal ik me afvragen hoe het zou zijn geweest als ik voor een leven mét kindje had gekozen. Het is moeilijk om zwangere vrouwen te zien, vrouwen met kindjes of zelfs alleen al maar programma’s die er over gaan. Seks heb ik lange tijd niet gewild. Naast mijn vriend, heb ik er nooit meer met iemand over kunnen praten. Mijn ouders hebben nooit meer wat gezegd er over. Maar aan de andere kant: het gaat nu ontzettend goed op school, mijn vriend en ik zijn ook nog steeds gelukkig samen. Soms voelt het nog verschrikkelijk, en egoïstisch. Maar het was niet alleen de beste keuze voor mezelf en mijn vriend, maar ook voor het kindje. 

Wil jij ook graag jouw heftige verhaal delen op Girlscene? Stuur dan een mail met jouw verhaal naar info@girlscene.nl onder vermelding van: ‘Heftig verhaal of Leven met’.