Manager van een eigen bedrijf, dolfijnentrainer, kinderverpleegkundige: er zijn heel veel verschillende droombanen en dit is voor iedereen persoonlijk. In deze rubriek vertellen Girlscene lezeressen over hun droombaan. Je leest alle ins & outs en ziet de leukste foto’s. Vandaag lees je alles over de droombaan van Stephanie. 

Van jongs af aan vond ik dieren fascinerend; werken met dieren leek mij fantastisch. Toch heb ik, voordat ik ervoor koos om wildlife management te gaan studeren in Geldermalsen, eerst alle andere mogelijkheden bekeken. Waarom? Omdat ik niet kon geloven dat iemand mij zou betalen om werk te doen waar ik echt van hou.

Ik hou ontzettend veel van de natuur. Dieren in het wild zien raakt mij het meest. Mijn droombaan is het helpen van wilde dieren die ziek of gewond zijn geraakt en ze weer terug in het wild uit te zetten. De mooie Engelse term hiervoor is ‘wildlife rehabilitator’. Het beroep is zeker niet makkelijk. Je maakt lange en onregelmatige uren en je wordt vies, heel vies. Hokken schoonmaken, voer bereiden, jonge diertjes met de hand voederen en afhankelijk van de plek waar je werkt ook dieren bevrijden, ophalen en terug uitzetten. Sommige bedrijven verdelen ook administratieve taken, social media en educatieve taken onder hun medewerkers.

In Nederland wordt het beroep vaak betiteld als dierverzorger en werk je bij bijvoorbeeld de dierenambulance of een ander opvangcentrum voor wilde dieren. Voor exotische dieren zoals primaten en verschillende zoogdieren kun je in Nederland terecht bij Stichting AAP. In het buitenland zijn er allerlei verschillende opvangcentra; sommigen gespecialiseerd in reptielen, zeezoogdieren, vogels en zelfs bepaalde apensoorten.

Bij Stichting AAP heb ik zelf stage gelopen op de afdeling van het Chimpansee Complex. Daarvoor had ik vooral met vogels en inheemse zoogdieren gewerkt, maar pas toen ik met apen werkte wist ik het helemaal zeker: dit was wat ik écht wilde doen. Apen zijn zo intelligent en zijn in staat tot duidelijke communicatie. Hun intelligentie maakt ook dat je wel echt moet oppassen wat je doet, want een ongeluk zit in een klein hoekje als je werkt met dieren die vele malen sterker zijn dan jijzelf.

Omdat mijn stage bij AAP zo goed beviel ging ik op zoek naar een andere plek waar ik met apen kon werken. Ditmaal met een hands-on policy, wat inhoudt dat er direct contact is tussen verzorgers en de dieren. Hiervoor kwam ik terecht bij een project in Bolivië. Het was een grote stap om in mijn eentje naar de andere kant van de wereld te reizen maar het was het ontzettend waard. Drie maanden lang was ik pleegmoeder voor twee verweesde brulaapjes. 24/7 was ik verantwoordelijk voor hun welzijn. Eten, slapen, spelen… alles deden ze onder mijn toezicht.

Tijd voor mijzelf was zeldzaam, maar gelukkig kon ik eens per twee weken naar een nabij gelegen dorpje om te internetten en het thuisfront even te laten weten dat alles oké was. Voor veel opvangcentra is een afgelegen locatie vanzelfsprekend. Dichtbij de natuur maakt het uitzetten van de dieren een makkelijker proces. Vaak betekent die afgelegen locatie wel dat de voorzieningen beperkt zijn. Denk aan gedeelde slaapruimtes met andere medewerkers en vrijwilligers, enkel koud water en beperkt elektriciteit zijn vrij normaal.

Voor dit werk is het heel belangrijk dat je jezelf op de tweede plek kunt zetten. Voor nachtelijke interventies moet je af en toe wat uurtjes slaap opgeven om het leven van bijvoorbeeld een aangereden das of ree te kunnen redden. Of slapeloze nachten als je voor zieke diertjes moet zorgen die constante zorg nodig hebben. Ook moet je emotioneel gezien best wel wat aankunnen. Het is niet makkelijk om een diertje te verliezen waar je maandenlang intensief voor hebt gezorgd! 

Omdat ik er uiteindelijk voor gekozen heb mezelf te specialiseren in de rehabilitatie van primaten (apen), reis ik nu de hele wereld over om mijn cv op te bouwen. Recentelijk zat ik nog in Mexico en in Costa Rica! Om mijzelf uiteindelijk zo nuttig mogelijk te kunnen maken binnen een opvangcentrum volg ik nu verschillende cursussen, ben ik via thuisstudie aan het doorstuderen voor dierenartsassistente en ben ik rijlessen aan het volgen zodat ik voor mijn volgende trip ook mijn rijbewijs heb. Een betaalde baan vinden is niet makkelijk, maar ik kom er wel, dat weet ik zeker.

Wil jij ook meedoen aan deze rubriek? Stuur ons dan een mailtje o.v.v. “Dit is mijn droombaan” naar danique@girlscene.nl en wie weet staat jouw droombaan binnenkort wel op Girlscene!