Ik word wakker, zet mijn wekker uit en grijp meteen naar mijn telefoon. Wat heb ik gemist, die paar uurtjes dat ik aan het slapen was? “Lekker uit eten geweest met mijn vriendinnen gisterenavond. #Squadgoals” is het eerste wat ik zie als ik Facebook open. “Yes, die felbegeerde baan is binnen!” is de eerstvolgende post als ik naar beneden scrol. En ja hoor, daar heb je de ik-hou-zoveel-van-mijn-mannetje en de ik-ben-vandaag-zo-gelukkig-posts. Kots.
Daar zit ik dan, met mijn ongewassen haar, lege to-do list en om een afspraken gillende agenda. Geen nieuwe felbegeerde baan, geen honderden vriendinnen om iedere avond mee op stap te gaan en een leven dat verre van perfect is. Het tegenovergestelde van al mijn vrienden, zo blijkt. Maar dat mag ik niet laten merken.
En dus open ik Instagram, probeer een uur lang mijn dekbed precies goed te leggen en maak een foto met een kopje koffie in mijn hand. “Heerlijke zondagochtend na een tof avondje. #weekend #thegoodlife #genieten” Dat ik me verdomd slecht voel zet ik er niet bij, evenals mijn ongewassen haar dat vol klitten zit.
Want ons leven op social media is o zo perfect. Mogen we alle foto’s die we terugvinden op Instagram geloven, dan zijn psychologen, dokters en een schouder om op te huilen niet nodig. We drinken perfecte kopjes thee, genieten van alle work-outs die we doen en gaan van het ene naar het andere exclusieve feestje met onze #squad. Als Barbie en Ken in een perfect poppenhuis.
Maar kijken we naar ons échte leven, weg van de apps, filters en onze iPhone 6S camera’s, dan ziet het er totaal anders uit. We betalen een fortuin voor oplosbare koffies, huilen in onze yogapants omdat ons lichaam maar niet doet wat we willen en zitten regelmatig alleen op de bank voor ons uit te staren met een kilo chocolade in onze handen. Ergerend naar onze telefoon kijkend omdat de rest van de wereld wél dat perfecte leven leidt dat wij nooit zullen hebben.
Wat we niet toe durven te geven, is dat we die psychologen, dokters en schouders om op te huilen juist zo hard nodig hebben dankzij deze schijnwereld. Want waarom ziet het leven van iemand anders er zo fantastisch uit, terwijl jij je doodongelukkig voelt? Waarom heeft iedereen de tijd van zijn leven, terwijl jij je iedere avond doodverveelt? En dus plaats je zelf ook maar zo’n perfect kiekje op Instagram. Filtertje eroverheen en doen alsof je dolgelukkig bent, niet in de gaten hebbend dat een wildvreemde weer diepongelukkig wordt van die schijnfoto.
Wat is het dat we het onszelf zo moeilijk maken? Waarom een Barbie willen zijn in een wereld die nooit perfect hoorde te zijn? Waarom uren doen over een foto als je in plaats daarvan een fijn gesprek kon hebben met iemand? Waarom doen alsof het leven een en al plezier is terwijl er ook keihard gejankt mag worden? Het is tijd om die filtertjes eens te laten zitten, onze dekens gewoon te laten voor wat ze zijn en vooral ons eigen leven niet op te hemelen. “Wat een kut zondagavond. Maar hé, kennelijk ben ik niet de enige. #lifegoals”
Door: Bente van storiesbybente.com
Kun jij je vinden in het verhaal van Bente?
