Girlscene.nl gaat over fashion en beauty, allerlei happy dingen in het leven. Helaas maak je soms ook minder leuke dingen mee. Want vervelende en heftige dingen horen jammer genoeg ook bij het leven. Sommige meiden hebben wel iets heel heftigs meegemaakt en willen hun verhaal graag met jullie delen. Deze keer het verhaal van een meisje met eetproblemen.
Toen ik twaalf jaar was begon ik met lijnen. Wat begon met onschuldig wat vermageren; gezonder eten, tussendoortjes weg laten, minder eten opscheppen, sloeg door tot uiteindelijk leven op één wortel per dag. Elke week werd ik gecontroleerd door een kinderarts, die mij tegen mijn zin in naar een psycholoog stuurde. Maar naar niemand luisterde ik. Uiteindelijk nam de kinderarts mij op in het ziekenhuis met sondevoeding en vanuit het ziekenhuis werd ik doorgestuurd naar een kliniek voor eetstoornissen. Geheel tegen mijn wil in begon ik daar aan mijn behandeling voor mijn anorexia, maar ik wilde helemaal niet beter worden. Ik zag totaal niet in dat ik ziek was, ik zag mezelf helemaal niet zó mager als iedereen beweerde dus waarom zou ik moeten aankomen? Maar ik was twaalf jaar dus ik had geen wil, mijn kinderarts stuurde mij naar de kliniek met toestemming van mijn ouders.
Twee dagen nadat mijn kinderarts vertelde dat ik opgenomen moest worden had ik mijn intake in de kliniek, ik mocht gelijk blijven. Ik had geen idee hoe het ging in een eetstoorniskliniek, ik had geen idee hoeveel calorieën er in een aardappel zat en geen idee wat een BMI (body massa index) was. Ik had het woord ‘anorexia’ nooit opgezocht in mijn leven, of iets wat daar op leek. Ik had werkelijk geen idee hoe het eraan toeging in dit rare wereldje.
Die ochtend dat ik wakker werd zag ik alle meisjes van mijn groep, ik werd door een verpleegster uit mijn bed gehaald om te komen wegen. Voor het wegen moest ik naar het toilet zodat ze mijn exacte gewicht wisten. Ik stond te wachten voor het toilet samen met een ander meisje, ze was graatmager en keek mij van top tot teen aan en kon haar ogen niet van mij afhouden, het enige wat ze vroeg is: “Hoeveel weeg jij?”, waarop ik antwoordde ”’37 kilo” waarop zij als een gek mijn BMI ging uitrekenen en binnen twee seconden mij wist te vertellen dat ik een BMI van twaalf had. Daarna vroeg ze of ik al meerdere keren was opgenomen in een kliniek, wat ik een erg rare vraag vond omdat ik dacht dat je na een paar maanden opgenomen geweest zou zijn, wel beter was. Maar nee dus, het was al de derde opname van het meisje en ze zat hier al vijf maanden.
Ik wist zeker dat ik hier na twee maanden wel weer weg was en terug naar school zou kunnen. Jammer genoeg zat ik er na zes maanden nog en werden het uiteindelijk acht maanden. En nee, geen acht maanden waar ik ook maar iets ben opgeschoten. Ik wilde nog steeds niet beter worden en ik was geen gram aangekomen. Het enige positieve was dat ik ziekte inzicht had gekregen, ik werd met mijn neus op de feiten gedrukt en ik zag wel werkelijk dat mijn eetrituelen en mijn manier van denken niet normaal was. Maar ik was er gelukkig mee en wilde het nooit kwijtraken.
Na acht maanden haalden mijn ouders mij uit de kliniek en ging ik het weer thuis proberen, thuis viel ik nog eens vijf kilo af en weer stuurde mijn kinderarts mij naar een kliniek. Dit keer een andere, deze kliniek was een stuk strenger maar ik wilde niet aankomen dus ik deed er werkelijk alles aan om ook maar niks aan te komen. Na zes maanden nog geen vooruitgang geboekt te hebben, hebben ze me ontslagen en mij als “hopeloos geval” verklaard.
Ik was allang blij dat ik naar huis mocht. Van alle opnames heb ik niet veel geleerd, wel heb ik van mijn medepatiënten veel geleerd, zoals alle calorieën van voedingsmiddelen en wat ik moest doen om meer af te kunnen vallen. Ook heb ik hun bewegingsdrang overgenomen. Er was geen één moment dat ik zat, ik deed letterlijk alles staand, zelfs tv kijken, eten en computeren.
Eenmaal thuis ging het op zich goed, ik at heel gestructureerd. Alles afgewogen en afgemeten zodat ik niet teveel calorieën binnen zou krijgen, maar mijn ouders waren allang blij dat ik wat at. Ik gunde mezelf nooit wat lekkers, ik at ontbijt, lunch en wat avondeten en fruit als tussendoortje.
Maar na een tijdje veranderde iets, mijn lichaam had veel drang naar zoetig eten. Het leek alsof ik geen controle meer over mijn lichaam had. Toen ik op een dag lunch klaar wilde maken voor mijzelf kon ik het niet laten bij twee boterhammen en uiteindelijk werden het er tien. Mijn kleine maag kon dat natuurlijk niet aan en ik kon letterlijk niet meer lopen. Ik heb de rest van de dag ziek op mijn bed gelegen en gehuild omdat ik mij zó schuldig voelde.
Maar die dag daarna gebeurde het weer, en die dag daarna weer. Alsof ik geen controle meer over mezelf had, die sterke controle die ik altijd had gehad leek helemaal weg te zijn. De eetbuien werden steeds groter en groter, uiteindelijk zat ik tussen de 8000/10.000 calorieën per dag. Ik kwam aan als een raket, vooral in het begin ging het snel. Ik was in twee maanden van 35 kilo naar 60 kilo gegaan.
Iedereen dacht dat ik beter was en vertelde mij hoe goed ik eruitzag. Maar ik zag eruit als een opgezette koe, door alle eetbuien was mijn vochtbalans helemaal in de war. Mijn hele lichaam hield vocht vast en alles deed pijn.
Mijn ouders zagen dat er iets niet klopte, ik wilde nooit aankomen dus waarom nu ineens wel? Ze zagen hoe ongelukkig ik was, mijn lijf verstopte in joggingpakken, geen vrienden meer zag, niet meer naar school ging en alleen maar huilend in bed lag. Ze stuurden me terug naar de psycholoog, ik vertelde haar alles en we besloten dat ik niet meer naar school ging omdat dit mij zoveel stress gaf. Maar door hele dagen alleen thuis te zijn werden mijn eetbuien nog groter. Ik had geen structuur meer en na mijn eetbuien ging ik terug naar bed.
Uiteindelijk woog ik 70 kilo, meer dan ik ooit gewogen had en samen met mijn psycholoog besloot ik om mijzelf opnieuw op te laten nemen. Dit was een erg grote stap omdat ik nog nooit eerder mezelf “vrijwillig” had laten opnemen en dat voelde zo zwak van mezelf omdat ik in mijn ogen alleen opgenomen mocht worden als ik zo ziek was dat ik niet anders kon.
Ik wist hoe erg de concurrentie was in de eetstoorniskliniek en dat de meeste meisjes met anorexia een hekel hebben aan dikke mensen. Dit keer ging ik weer naar een andere kliniek, omdat ik niet naar een kliniek wilde waar ik was geweest toen ik anorexia had. Ik wilde niet dat ze me vergeleken met hoe ik toen was. Als ik eerlijk was, wilde ik nog steeds niet beter worden, ik wilde gewoon afvallen wat mij thuis niet lukte en weer anorexia krijgen. Het gekke was, al mijn gedachtes die ik had toen ik anorexia had waren niet verdwenen. Het was zo zwart-wit, als ik een dag geen eetbui had dan had ik de gedachtes die ik had tijdens mijn anorexia. Ik probeerde zoveel mogelijk af te vallen door veel te sporten en niet te eten, als ik wel een eetbui had die dag dan kon mij niks meer schelen en at ik alles wat los en vast zat en sportte ik niet. In de kliniek lukte het mij om vijftien kilo af te vallen en ik was gelukkiger dan ooit, ik had geen ondergewicht meer, maar ik was ook niet meer dik.
Eenmaal toen ik dun was, ben ik ontslagen tegen advies van de behandelaren in. Ik was in die tijd zestien dus niemand kon meer iets over mijn behandeling zeggen. Wat ik beter niet had kunnen doen, want nog geen twee weken thuis en mijn eetbuien begonnen opnieuw. Alles begon weer van voor af aan, ik was weer depressief en kwam mijn bed niet meer uit. Ik zag eruit als een slons, wilde niet naar school en wilde niemand meer zien. Deze keer woog ik nog meer dan voorheen en had ik overgewicht gekregen.
Ik werd weer opgenomen, dit keer wéér ergens anders. Wéér verloor ik vijftien kilo en wéér ging ik daarna naar huis. Eenmaal thuis kwam ik wéér vijftien kilo aan en wéér werd ik depressief.
“Waarom overkomt dit mij? Waarom kan ik niet gewoon gelukkig zijn? Wanneer stopt het?”, ik snapte werkelijk niets van mijzelf. Iedere hulpverlener vertelde mij normaal te eten, maar ik kon dit niet… Ik was altijd bezig met lijnen waardoor ik na een tijdje een eetbui kreeg omdat mijn lichaam dit niet aankon. Ik wist zo goed hoe ik de eetbuien kon stoppen maar ik deed het niet. Ik kende mezelf van top tot teen, ik wist precies hoe ik en mijn eetbuien in elkaar zaten.
Stress, honger en faalangst waren redenen dat ik eetbuien kreeg, maar vooral honger was de oorzaak. Mijn gedachtes maakte alles nog erger, het maakte dat ik niet bij drie koeken kon blijven “Ik heb nu toch al drie koeken op dus nu kan ik net zo goed alles eten”, doordat die dag toch al verpest was at ik maar heel de dag door. En als ik een eetbui had at ik de volgende dag niks om het te compenseren waardoor ik die dag daarna honger had en dus weer een eetbui kreeg.
Uiteindelijk gaat het beter, nog altijd heb ik eetbuien maar veel kleiner dan dat ik toen had. Mijn gewicht is nog altijd niet zoals ik wil en dat maakt mijn leven nog steeds erg lastig. Ik heb door mijn opnames vooral veel over mezelf geleerd. Ik heb ook de mooiste mensen in mijn leven leren kennen die ik eeuwig dankbaar ben omdat ze er altijd voor mij waren als ik het moeilijk had.
Het lastigste van deze tijd vond ik dat er heel veel onbegrip was van mensen. Er werd veel geroddeld over mijn school, wat ik begrijp want waarom wordt een meisje die eerst graatmager was binnen een paar maanden dik? Maar denk eerst twee keer na voordat je zoiets zegt. Vaak zeiden klasgenootjes dat ik dik geworden was, ondanks dat ik dat wist was het toch heel pijnlijk voor mij.
Het is voor normale mensen die dik zijn al moeilijk, laat staan als je in je hoofd nog anorexia hebt. Mijn ouders zeiden tegen mij dat ik gewoon niet zoveel moest eten en moest stoppen met mijn eetbuien. Als het zo makkelijk geweest zou zijn had ik dat natuurlijk wel gedaan, ik zou niks liever willen. Maar eetbuien hebben is precies hetzelfde als een drank of drugsverslaving. Als ik drang had naar eten voelde ik me echt een verslaafde die drugs nodig had.
Ik heb bijna niemand verteld over mijn eetbuien, zelfs mijn allerbeste vriendin niet. Ik schaamde me er heel erg voor. Nu pas durf ik er met sommige mensen over te praten maar nog steeds vind ik het lastig. Ik hoor steeds meer meisjes die hetzelfde meegemaakt hebben als ik, daar haal ik kracht uit om het te vertellen.
Wil jij ook graag jouw heftige verhaal delen op Girlscene? Stuur dan een mail met jouw verhaal naar info@girlscene.nl onder vermelding van: ‘Heftig verhaal of Leven met’.
