Girlscene.nl gaat over fashion en beauty, allerlei happy dingen in het leven. Helaas maak je soms ook minder leuke dingen mee. Want vervelende en heftige dingen horen jammer genoeg ook bij het leven. Sommige meiden hebben wel iets heel heftigs meegemaakt en willen hun verhaal graag met jullie delen. Deze keer het verhaal van een meisje met een dissociatieve identiteitsstoornis.
Een aantal jaar geleden, werd ik opgenomen in een psychiatrisch ziekenhuis. Er werd na observatie verteld dat ik een dysthyme stoornis had; een gedragsprobleem en persoonlijkheidsstoornis. Ik moest naar een andere behandelgroep, omdat daar aan de klachten gewerkt zou worden. Ik zat één jaar op die afdeling. Toen ik thuis ging wonen, ging het weer opnieuw mis. Mijn heftige woede-aanvallen, die vele huilende, schreeuwende en agressieve momenten werden erger. Ik werd op dezelfde groep opgenomen, maar dit ging mis. Ik kreeg ook daar de erge woede-aanvallen. Dit liep zo uit de hand, dat ik in gesloten jeugdzorg werd geplaatst na meerdere time-outs op de gesloten psychiatrie. Toen merkten ze dat ik niks wist nadat ik zo kwaad of depressief was geweest. Ik had meerdere zelfmoordpogingen gedaan, maar wist er niks van af. Ook moest ik vaak sorry zeggen, als ik met spullen had gegooid, of als ik met iemand had gevochten. Dit deed ik niet omdat ik het niet herinnerde. Ze kwamen langzaam achter meerdere dingen en toen werd het ineens duidelijk; ik had een dissociatieve identiteitsstoornis (DIS). Dit zorgde ervoor dat ik zo onhandelbaar was, zo depressief, af en toe niks at, en alle andere heftige klachten.
Nu zijn we zo’n twee tot drie jaar verder. Vorige week heb ik een intake gekregen voor de DIS, maar hier werd duidelijk dat de DIS die ik heb zeldzamer is dan eerst werd gedacht. Normaal is het dat DIS ontstaat na trauma voor het zesde levensjaar, dit is bij mij niet zo. Ik heb namelijk geen trauma, zover iedereen weet. Ik kan spontaan in een dissociatie raken, of dat een alter (zo wordt het genoemd als je overgenomen wordt) mij wordt.
Voor mij heb ik een eigen wereld, een stad. Ik heb een kerk, een plein, en twee keer per week is er markt. Ik hoor ze ook praten, niet zoals je vaak hoort bij schizofrenie, maar echt van binnen. Dit lijkt heel fantasierijk, maar de ‘mensen’ van deze stad kunnen mij overnemen. Dit gebeurt heel vaak, eigenlijk elke dag. Maar dit zijn de ‘alters’ die mij kennen. Ook kan ik wel spontaan in een ander soort dissociatie raken. Dan weet ik niks, ik ken niemand, ik ken dit lichaam niet. Ik hoor achteraf, hoe dit alles was. Soms was ik een klein meisje, soms kon ik erg agressief zijn, en soms zei ik niks. Ik ken de weg naar huis niet, ik ken het huis niet.. Als ik terug kom, weet ik niks. Dit is heel eng..
DIS komt niet voort uit drank of drugs, vroeger werd DIS als bezeten beschouwd, daarna als schizofrenie. Naar schatting heeft zo’n 1% van de volwassenen DIS. Hiervan is 90% vrouw, en is er 90% van deze gevallen ooit voor het zesde levensjaar misbruikt, mishandeld, verwaarloosd of iets anders wat een ernstig trauma heeft veroorzaakt.Er is dus ook vrij weinig over DIS bekend in Nederland, ook al gaan ze steeds meer stapjes verder. Ik word deze week gebeld of het mogelijk is een behandeling te krijgen hiervoor, maar ze waren heel twijfelend. Dit is omdat ze mijn geval en heftigheid nog niet hebben meegemaakt en dus niemand hebben die hier gespecialiseerd in is…
Dankjewel voor het lezen, hopelijk is dit onderwerp wat duidelijker. Helemaal begrijpen kan niemand, tenzij je het zelf hebt!
Wil jij ook graag jouw heftige verhaal delen op Girlscene? Stuur dan een mail met jouw verhaal naar info@girlscene.nl onder vermelding van: 'Heftig verhaal of Leven met'.
Beeld: Thinkstockphotos
