Lifestyle

Heftig verhaal: Ik vluchtte voor mijzelf

Girlscene.nl gaat over fashion en beauty, allerlei happy dingen in het leven. Helaas maak je soms ook minder leuke dingen mee. Want vervelende en heftige dingen horen jammer genoeg ook bij het leven. Sommige meiden hebben wel iets heel heftigs meegemaakt en willen hun verhaal graag met jullie delen. Deze keer het verhaal van een meisje dat vluchtte voor zichzelf.

Gevlucht voor mezelf. Daar sta ik dan. In het huis van mijn zus in Hilversum, onder de afzuigkap stiekem een sigaret te roken met mijn laptop op het fornuis. Ik heb mijn zus en haar vriend gister uitgezwaaid op Schiphol. Ze gaat een 2-jarig avontuur tegemoet in Dubai. Ik pas twee weken op haar huis en de kat, aangezien haar vriend nog wel terugkomt. De jaarwisseling werd emotioneler dan ik had verwacht. Het was een raar jaar. Ik had geen plannen voor 2014. Ik zou wel zien hoe het zou lopen. Ik dwong mezelf gelukkig te zijn met alles wat ik toen had, maar helaas is dat niet gelukt. Mijn toenmalige schoonouders wilden me dolgraag dood hebben, het bedrijf van mijn vader ging failliet waardoor hij in een depressie raakte, met mijn moeder ging het niet goed en alle stress werd op mij afgereageerd. Het enige waarvoor ik nog leefde was mijn broertje. In april werd het me teveel, ik had niet veel langer thuis moeten blijven want dan had ik het opgegeven. Ik zocht op internet naar ‘werk intern verblijf’ en ik kwam terecht bij Centerparcs. Ik heb gesolliciteerd en twee weken later liet ik alles achter me om 200 kilometer verderop opnieuw te beginnen. Op een gegeven moment durfde ik niet meer. Ik keek ernaar uit maar vond het doodeng. Mijn vader heeft me overgehaald om toch te gaan en ik volgde zijn advies op. Daar ging ik dan, als nét 20-jarige, vluchtte ik weg uit mijn ‘vertrouwde’ omgeving. Al die jaren waren me teveel geworden. Al die jaren van ellende, telkens maar weer de ruzies en confrontaties. Het allergrootste probleem was mijn onzekerheid. Ik hield niet van mezelf, dus hoe kan je dan verwachten dat er iemand van jou houdt? Mijn onzekerheid, die jarenlang bevestigd werd met scheldwoorden, pesterijen, discussies. Ik haatte mezelf.

15 april 2014. Dat was de dag waarop alles drastisch veranderde. Ik maakte het uit met mijn vriend omdat onze relatie niet sterk genoeg was voor die afstand. Ik nam afscheid van iedereen, ook van mezelf, al had ik dat niet door. En toen kwam ik aan in Zeeland. Het avontuur kon beginnen. Ik had nog nooit iets afgemaakt in mijn leven. Ik stopte altijd met opleidingen en uitdagingen omdat ik vond dat ik het niet kon. Het was niks voor mij, te moeilijk, te spontaan. Zeeland heeft een ander mens van me gemaakt. In totaal heb ik er 6 maanden gezeten, ik heb het afgemaakt. Ik kan zeggen dat ik trots ben op mezelf. Sinds ik terug ben voel ik me een ander persoon. Ik moest veel werken, maar daar kwam ik voor. Ik bouwde een band op met collega’s en ik spreek ze nog maandelijks. Het is een boost geweest voor mijn zelfvertrouwen en het enige waar ik spijt van heb is dat ik niet eerder de keus heb gemaakt om van huis te vertrekken. Ik kon eindelijk mezelf zijn. Ik hoefde niet meer bang te zijn en een houding aan te nemen die anderen graag van me wilden zien. Ik was mezelf en dat is het beste gevoel ooit. Ik wist niet wie ik was. Wie was ik eigenlijk? Wat vond ik leuk om te doen? Allemaal vragen waar ik toen die tijd geen antwoord op kon geven omdat ik een leugen aan het leven was. En het hardst loog ik tegen mezelf. Ik kon me in Zeeland voordoen hoe ik wilde, want niemand kende me. Niemand wist wie ik was. En ik besloot om het gewoon over me heen te laten komen. Niks of niemand kon me daar kapot maken, want dat was ik al. Een keer in de vier weken had ik drie dagen achter elkaar vrij en ging ik terug naar mijn ouders. Dit was, ondanks alles, erg fijn. Het is fijn om even terug te zijn in je vertrouwde omgeving om vervolgens weer te vertrekken om vier weken op de werkvloer te knallen. Het is fijn om te weten dat je leidinggevende niet kan wachten tot je weer terug bent omdat je het werk zo ontzettend goed doet. Het is fijn om berichtjes te krijgen van je collega’s dat ze hadden gewild dat je bij dat ene avondje stappen was geweest. Ik deed ertoe. Ik had iets om naar uit te kijken en ik leefde ergens voor. En toen was het tijd om te vertrekken. 31 augustus hield het avontuur op. We waren de avond ervoor flink wezen stappen, we hadden gelachen, gehuild maar vooral ontzettend veel gedronken. Ik heb twee uurtjes geslapen die nacht en toen was het tijd om te werken. Twee uur slaap, tien uur werk en vervolgens nog een rit van twee uur naar huis met een ontzettende kater. Ik had nog twee dagen om bij te komen voordat school begon, ik dacht dat ik dat nodig zou hebben. Maar ik heb me nog nooit zo erg verveeld. Ik heb twee dagen niks anders gedaan dan voor me uit staren en balen dat ik niet nog even gebleven was. Ik had minder moeite met mijn vertrek dan ik had verwacht. Het heeft me niks anders dan goed gedaan. Toen ik thuis was ben ik meteen op zoek gegaan naar een kamer. Ik wist dat als ik weer een lange tijd thuis zou wonen, het opnieuw verkeerd zou gaan. Dit liet ik niet gebeuren. In mijn introductieweek had ik meteen mijn eerste hospiteeravond in Amersfoort en ik heb de kamer genomen. Twee weken later bracht ik er mijn eerste nacht door en tot op de dag van vandaag heb ik het daar ontzettend naar mijn zin. Het is een grote stap om weg te gaan uit je comfortzone. Het is eng om ergens naartoe te gaan zonder dat je weet waar je terecht komt en wat er gaat gebeuren. Maar moet dat dan? Het geeft zo’n ontzettend goed gevoel om op een dag gewoon je spullen te pakken en ervoor te kiezen om in je eentje weg te gaan. Natuurlijk is het eng, maar moet je dan altijd maar doen wat veilig is? Altijd maar dezelfde weg kiezen en je naasten tevreden houden, terwijl jij vanbinnen kapot gaat? Nee. Als je op het randje van de afgrond staat kun je twee dingen doen. Je kan springen of je kan teruglopen. Ik ben gesprongen. In het ravijn en onderweg raasden er gedachten door mijn hoofd en was ik me aan het voorbereiden op het moment dat ik de grond zou raken. Toen het moment daar was bleek ik sterker dan ik dacht, want ik kwam op mijn voeten terecht en ik leefde nog. En ik voelde me herboren, beter dan ooit. In een nieuwe omgeving, onderweg naar het volgende avontuur. Want die gaat er komen, hoe dan ook. Het leven heeft ups en downs. Ik zit al zol ang in een up dat ik weet dat de down er weer een keer aan zit te komen. Maar dat is hoe het gaat en zo zal het altijd blijven gaan. Het gaat puur en alleen om de manier waarop je ermee omgaat. Hoe jij ermee omgaat en wat jij denkt dat het beste is. En dat zal ook het beste zijn.

Beeld: Thinkstock

Must reads 👀