Girlscene gaat over fashion en beauty, allerlei happy dingen. Helaas zijn er soms ook minder leuke dingen in het leven en die passen goed in onze rubriek ‘Heftig verhaal’. Want vervelende en heftige dingen horen helaas bij het leven. Sommige meiden hebben wel iets heel heftigs meegemaakt en willen hun verhaal graag met jullie delen. Deze keer vertelt een meisje met een eetstoornis haar verhaal.

Al vanaf kleins af aan had ik last van eetbuien. Als ik mij verdrietig voelde werd ik getroost met een zak chips of snoep. Zo heb ik geleerd om met mijn emoties om te gaan, door te eten. Op jonge leeftijd had ik hierdoor al last van overgewicht. Daarmee werd ik ook gepest op de basisschool en middelbare school. Ik kwam terecht op een pro-ana site waar ik wat las over braken, ik schrok en dacht er niet meer aan. Tot ik het op een dag gewoon probeerde, ik braakte mijn eetbui uit en wat een gevoel van opluchting kreeg ik daarvan.

Toen ik mij bij Human Concern aanmeldde kwam ik net uit de GGZ bij mij in de buurt. Ik had daar geen goede ervaringen gehad met groepstherapie én individuele therapie. Ik had het idee dat ze totaal niet begrepen wat er bij mij van binnen afspeelde en nam de psychologe daardoor ook niet helemaal serieus. Naar mijn idee begreep ze er toch niks van. Hierdoor sprak het feit dat bij Human Concern de therapeuten ervaringsdeskundig zijn mij direct aan. Daarnaast vind ik het heel fijn dat ze niet met straf- en beloningssystemen werken.

Het kostte mij nog wel een paar weken voordat ik mij echt aan durfde te melden. Was mijn eetstoornis wel erg genoeg voor deze stichting? Op het moment dat ik mij daadwerkelijk aanmeldde bij Human Concern was ik toch nog niet helemaal klaar voor behandeling. Ik gaf aan dat ik alleen ambulant in therapie wilde. Mijn reden daarvoor was dat ik niet mijn hele leven overhoop wilde gooien om van mijn eetstoornis af te komen. Eigenlijk lag mijn hele leven al overhoop, juist door de eetstoornis.

Er was niet direct plek voor mij, dus ik belandde op de wachtlijst. Uiteindelijk hielp mij dit enorm, omdat mijn motivatie er enorm door groeide. Toen kwam dat ene telefoontje in november. Het team van Human Concern had nog een keer overleg gehad en ze waren het niet eens met een ambulante behandeling, ze stelden mij de dagbehandeling 'OnsZelf' voor. In die tijd had ik meerdere eetbuien en braakmomenten per dag. Mijn studieadviseur overtuigde mij ervan dat ik mij echt geen zorgen hoefde te maken over studievertraging en dat ik voor mijzelf moest kiezen. Door haar lieve steun en die van mijn vriend en een vriendinnetje heb ik de stap durven wagen om de tweedaagse therapie in te stappen.

Ik weet nog goed hoe ik daar de eerste keer binnen kwam. Doodsbang voor wat mij te wachten stond. Was mijn eetstoornis wel erg genoeg? En wat zouden mijn groepsgenootjes wel niet van mij denken? De hele dag heb ik amper wat gezegd en zat mijn lijf vol met spanning. Na een paar weken ging de knop bij mij om, na de verschillende ervaringsverhalen van de therapeuten. Ik zag met eigen ogen dat je van een eetstoornis kan genezen en hoe leuk het leven kan zijn. Ik gaf mijn therapeuten mijn volle vertrouwen. Ik nam mijzelf voor om elke opdracht, hoe gek ik het ook zou vinden, serieus uit te voeren. De therapeuten zouden wel weten wat ze doen. Dit vertrouwen kreeg ik door hun ervaringsdeskundigheid. 

Ik ben al mijn grote angsten aangegaan, waardoor ik er achter kwam wie ik ben en wat ik wil. Ik begon de eetstoornis buiten mijzelf te plaatsen, het was een tweede stem in mijn hoofd die niet van mijzelf was, terwijl het eerst als mijn eigen stem voelde. Langzaam krrop ik uit mijn cocon en durfde ik in de groep te vertellen wat mij allemaal dwars zat, maar ook wat mijn mening was. Door de lieve meiden uit de groep kreeg ik het vertrouwen dat mijn mening er mocht zijn. Mijn eetstoornis durfde ik hierdoor langzaam los te gaan laten. Het was geen strijd, ik begon mijn eetstoornis steeds minder nodig te hebben. Na een paar weken begon ik weer van het leven te genieten. 

Ik weet nog heel goed, halverwege de therapie, dat ik op een avond samen met mijn vriend over straat liep. Ik had een lach op mijn gezicht en had dat op dat moment zelf helemaal niet door. Mijn vriend vroeg aan mij wat er was en ik zei 'Ik ben gelukkig'. Op dat moment werd hij emotioneel, omdat hij mij dat nog nooit had horen zeggen. Dit is een moment dat ik nog steeds koester, ik vind het bijzonder om te zien hoeveel het met hem doet als ik gelukkig ben.

Inmiddels ben ik klaar met de behandeling bij Human Concern. Afgelopen vrijdag had ik mijn laatste nazorg gesprek. Huilend nam ik afscheid van mijn therapeut, wat zal ik haar gaan missen. Het waren ook zeker tranen van vreugde, want wat heb ik een hoop bereikt dit afgelopen halfjaar! Ik durf te zeggen dat ik mijn eetstoornis niet langer nodig heb. Nog een laatste paar puntjes op de i en dan ben ik genezen. Iets wat ik voorheen altijd als onmogelijk had beschouwd. Human Concern is voor mij een vertrouwde omgeving waar ik compleet mijzelf heb mogen zijn. Door hen geniet ik voor het eerst volop van het leven en mag ik er zijn. Ik heb er zelfs een vriendin voor het leven aan overgehouden!

Dit artikel is gemaakt in samenwerking met Human Concern

Beeld: thinkstockphotos