Girlscene gaat over fashion en beauty, allerlei happy dingen. Helaas zijn er soms ook minder leuke dingen in het leven en die passen goed in onze rubriek ‘Heftig verhaal’. Want vervelende en heftige dingen horen helaas bij het leven. Sommige meiden hebben iets heel heftigs meegemaakt en willen hun verhaal graag met jullie delen. Deze keer: een meisje dat is weggelopen van huis.
Ik was vijftien jaar en woonde thuis bij mijn ouders en mijn kleine zusje die destijds 9 was. Het moet duidelijk zijn dat ik niet voor niets ben weggelopen. Ik ben geen verwend kind, nooit geweest en ik had alle reden om weg te lopen. Mijn ouders, en dan om precies te zijn mijn moeder hield me na 15 jaar nog steeds vast alsof ik een baby was. Ik mocht niet met jongens omgaan, nooit afspreken, laat staan naar een verjaardagsfeest gaan en ik moest altijd binnen 15 minuten thuis zijn als mijn laatste vak afgelopen was.
Het was 23 december. Het sneeuwde buiten en het was lekker warm thuis. Een ideale avond, zeker omdat er ook een schoolfeest was waar ik heen mocht gaan. Ik had een galajurk gekocht van mijn eigen geld en eigen schoenen gekocht. Ik had heel de avond aan mijn kapsel gewerkt. Ik vond mezelf echt Assepoester, want ik dacht: 'Nu gaat iedereen zien hoe mooi ik wel niet kan zijn'. Mijn moeder was het daar echter niet mee eens. Zij besloot op het allerlaatste moment, toen ik net op mijn fiets zat, dat ik niet meer mocht gaan. Ik was boos, ik was zo boos dat ik toch gewoon doorfietste. Mijn schoenen liet ik per ongeluk vallen, en ik fietste door met blote voeten. Ik hoor nog steeds de laatste woorden: 'Als je nu weggaat, hoef je nooit meer terug te komen!'
Ik kwam ook niet meer terug. Ik huilde en bleef maar huilen, ik sliep nauwelijks totdat ik bij de politie zat. Het was een week later, al die tijd sliep ik bij mijn vriendje. Mijn vriendje, waar mijn ouders niets van wisten. Na het verhaal te hebben uitgelegd en er duidelijk bij hebben gezegd dat mijn moeder me echt niet meer terug wou, besloot de politie toch dat ik terug moest.
Dit was de grootste fout die de politie heeft gemaakt in mijn zaak. Ze brachten me terug, zetten me netjes af aan de voordeur en reden weg. Mijn moeder deed de deur open, trok aan mijn haar, gooide mijn mobieltje kapot tegen mijn hoofd en duwde me daarna op de grond. Met haar hakschoenen sloeg ze me en schreeuwde ze allemaal nare dingen tegen mij. Ik was waardeloos, ze had 15 jaar van haar leven verspild aan mij en wat dacht ik wel niet om terug te komen? Ik was minder waard dan een hond, ik was een schande voor de familie en ik was een mislukkeling.
Laat het nu duidelijk zijn. Ik zat destijds op 4VWO, uiteindelijk heb ik ook mijn VWO diploma gehaald en studeer ik nu aan de Universiteit. Ik was plaatselijk kampioene in badminton en ik mocht meedoen met concoursen in de provincies. Ik had nog nooit alcohol gedronken, nog nooit gerookt of drugs gebruikt. En toch was ik een mislukkeling?
Ik was blijkbaar een mislukking en ik verdiende het om kaal te zijn, vond mijn moeder. Ze pakte een schaar en knipte mijn haar af. Daarna rende ze naar boven om een tondeuse te pakken. Ze wilde me echt kaal scheren en ik rende voor de tweede keer weg op mijn blote voeten. Mijn vader had toen de laatste woord. Hij riep: 'Wacht! Waar ga je heen?' en ik schreeuwde terug: 'Weg! Ik ga nooit meer terug!' Vijf straten later durfde ik pas mijn snelheid te minderen, en ik belde bij een willekeurig huis aan. Een stel opende het huis en ze schrokken zich dood. 'Politie' was het enige wat ik kon zeggen, en de politie kwam mij weer ophalen.
Drie maanden later, al die tijd heb ik bij mijn toenmalige vriend gewoond, werd ik pas geholpen door jeugdzorg. Ze wilden me eerst weer naar huis brengen, maar mijn moeder zei keer op keer dat ze me niet meer hoefde. Probeer je eens voor te stellen, hoe dat voelt…als je van iemand te horen krijgt dat jouw ouders je niet meer hoeven.
Toen ik eindelijk begeleiding kreeg van jeugdzorg, en op begeleid op kamers mocht, maakte mijn toenmalige vriend het uit. Nadat ik al gekwetst was door mijn ouders, werd ik ook nog in de steek gelaten door mijn ex. Ik was helemaal kapot, helemaal leeg, helemaal gebroken. Op een gegeven moment kon ik niet eens meer huilen. Ik was gewoon helemaal op. Zelfs nu, vier jaar later, terwijl ik nu gelukkig samenwoon met mijn vriend, krijg ik nog steeds tranen als ik dit stuk schrijf. Als ik terug moet denken aan die periode, dat ik in een half jaar alles kwijtraakte wat ik had, krijg ik nog steeds een zwaar gevoel in mijn maag.
Mijn ouders wilden, en willen, nog steeds geen contact met mij. Ik heb al vier jaar niks meer van ze gehoord. Mijn ex heeft mij verlaten, terwijl ik hem op dat moment juist nodig had. En jeugdzorg… Mag ik zeggen dat het niks voorstelt? Ik heb me twee maanden als een echte rebel gedragen, al zeg ik het zelf. Ik ging uit in kroegen en discotheken (ja, rebels!), ik dronk (en moest soms kotsen), en ik heb zelfs het roken geprobeerd. Allemaal omdat ik dacht: 'Ja, ik ben waardeloos, waarom zou ik me dan nog gedragen?'
Waarom ik toch ben gestopt met roken, overmatig drinken en elke avond uitgaan, ook al ben ik nu een student? Niet vanwege jeugdzorg hoor. Ik heb nu een super lief vriendje, die mij uit de super diepe dal heeft gehaald. Die elke keer als ik een mail stuur naar mijn ouders, en na een week nog steeds geen mail terug krijg, mij dan een mailtje stuurde. Die elke nacht tegen mij zegt: Ik hou van jou, jij bent alles voor mij.
Beeld: thinkstockphotos
