Girlscene.nl gaat over fashion en beauty, allerlei happy dingen in het leven. Helaas maak je soms ook minder leuke dingen mee. Want vervelende en heftige dingen horen jammer genoeg ook bij het leven. Sommige meiden hebben wel iets heel heftigs meegemaakt en willen hun verhaal graag met jullie delen. Deze keer: een meisje dat een bipolaire stoornis heeft.
Op mijn zestiende moest ik een richting kiezen welke vervolgopleiding ik wilde doen. Dit vond ik een lastige keuze. Met behulp van mijn moeder koos ik voor de opleiding tandartsassistente. Al snel was duidelijk dat dit geen juiste keuze voor mij was. Ik besloot een andere opleiding te kiezen. Ik twijfelde en was in die tijd erg onzeker. Naar school gaan werd steeds moeilijker en ik bleef liever thuis.
Thuis was het ook niet fijn. Mijn ouders zijn beide alcoholist, iets waar ik op die leeftijd steeds meer last van kreeg. Ik had een baantje in een dierenwinkel. Daar stak ik al mijn energie in. Door mijn bijbaantje ging ik weinig naar school. Uiteindelijk stopte ik met school en besloot ik om iedere dag in de dierenwinkel te gaan werken. Al mijn energie stak ik in mijn werk om zo min mogelijk bij mijn ouders te hoeven zijn.
Na een tijdje ging ik er bijna aan onderdoor. De druk lag hoog, waardoor ik toch een opleiding ging volgen. Ik begon aan de opleiding dierenverzorging. In het begin ging het heel goed, maar na een tijdje werd de druk om te presteren hoog. Ik wilde goede punten aan mijn ouders laten zien. Vanaf dat moment kreeg ik contact met een mevrouw die met me wilde praten op school. Ze praatte mij nog meer de put in voor mijn gevoel, dus stopte ik er al snel mee. Ik ging niet meer naar school en bleef in bed liggen. Ik sprak niet meer met vriendinnen af. Met mijn jongere zusje had ik een goede band, maar ook haar liet ik links liggen. Mensen in mijn omgeving werden boos op me en vonden dat ik juist dingen moest ondernemen. Ik moest mijn bed uit komen en me niet aanstellen. Ik woog nog maar 53 kilo terwijl ik normaal at. Dit kwam doordat ik heel veel last had van stress.
In die tijd had ik ook een vriend die ik maar om het weekend zag. Dit viel mij erg zwaar, want bij hem voelde ik me goed! Iedere zondag als ik naar huis moest kreeg ik angstaanvallen en moest ik huilen. Ik wilde graag iedere dag bij hem zijn! Na een lange tijd besloten we om te gaan samenwonen. Ik was inmiddels 19 en al 3 jaar depressief. Toen we eenmaal samenwoonden was ik opeens heel vrolijk. Ik gaf al mijn spaargeld uit aan leuke spullen voor in ons huis. Ik ging overal naar toe en kocht enorm veel leuke kleding. Totdat ik op een dag naar de dokter moest in mijn eigen woonplaats. Het was de bedoeling dat ik vanaf het station de trein zou nemen naar mijn eigen woonplaats. Ik ontmoette een meisje, ze was net zo oud als mijn zusje en ze was erg aardig. Ze vroeg of ze mee mocht rijden. We raakten aan de praat. Al snel bleek dat ze zwanger was en ze vertelde me haar verhaal. Het raakte mij erg. Toen ben ik met haar meegegaan naar Maastricht, terwijl ik haar niet kende. Achteraf is dit gelukkig goed afgelopen, aangezien zij in het verkeerde circuit zat.
Mijn oudere zus, die in dezelfde woonplaats woonde als ik, heeft samen met mijn vriend mijn huisarts gebeld. We gingen er naar toe voor een afspraak en zo ben ik opgenomen op een gesloten afdeling in het ziekenhuis. Dit wilde ik helemaal niet, want ik had niet door dat het niet goed met mij ging. Daar ben ik tot rust gekomen en kreeg ik medicatie. Ook kreeg ik daar voor het eerst te horen dat ik manisch depressief ben en een bipolaire stoornis had.
Ik heb 9 weken op een gesloten afdeling gelegen. Een hele heftige maar leerzame periode. in het begin kreeg ik geen bezoek en mijn ouders mochten mij alleen via een camera bekijken. Ik kreeg gelukkig weer wat vet aan mijn lichaam en in mijn hoofd werd ik rustiger. Negen weken lang kwam iedere dag mijn vriend op bezoek. Toen ik ontslagen werd in het ziekenhuis kreeg ik het nieuws dat ik een jaar niet mocht werken. Ik moest eerst aan mezelf werken. Ik heb ongeveer een halfjaar thuis gezeten en alleen het huishouden was al voldoende. Nu doe ik ongeveer een halfjaar vrijwilligerswerk in een sector waar ik ook werkzaam in wil zijn. Verder kom ik nog maandelijks bij de geestelijke gezondheidszorg en slik ik iedere dag medicatie. Die 53 kilo haal ik nooit meer door de medicatie, maar ik ben blij dat het goed met mij gaat! Mijn doel is om het vrijwilligerswerk meer uit te breiden en volgend jaar te beginnen met een BBL-opleiding in de zorg. Inmiddels ben ik bijna 21 en heb ik al vijf jaar een relatie met dezelfde jongen.
Ik wil met dit verhaal vertellen dat je nooit moet opgeven en er altijd licht aan het eind van de tunnel is!