Lifestyle

Kort verhaal: Het perron

Ik trok mijn capuchon over mijn hoofd en staarde naar de donkere lucht. In de verte hoorde ik zacht gerommel. Onweer. Heel even haalde ik adem en hield het vast. Voorzichtig – alsof er iemand was die me zou kunnen horen – blies ik mijn warme adem weer uit. Het was bijna een zucht. Een zucht van verlossing. Bevrijding misschien.

In het huis hoorde ik mijn ouders tegen elkaar schreeuwen. Ze hadden niet in de gaten dat ik was weggaan. Ze zouden mij niet eens missen als ik niet meer terug zou komen. Zachte regendruppels vielen uit de hemel en binnen twee seconden was ik omringd door water. Druppeltjes bleven in de voorste plukken van mijn haar plakken, aan mijn wimpers. Ze verdoezelden mijn tranen. Die hoefde niemand te zien.

Ik trok de voordeur achter me dicht en wandelde het tuinpad af. Nog heel even keek ik om en nam afscheid van alle gebeurtenissen die zich hadden afgespeeld tussen die muren. Muren van wantrouwen, haat en bedrog. De mensen hadden alles kunnen zien door de ramen. Het huis was vervloekt en dat was overgeslagen op mij. Ik moest boeten – vond de stem in mijn hoofd.


Bron

Op één grote, felle lamp na, was het station pikdonker. Ergens in een hoek hoorde ik jongens lachen. Het stonk naar rook en een vleugje wiet. Ik zag niks. Geen mensen. Er trippelde alleen een muis over het perron. Een muis die haastig op zoek was naar een uitweg. Wat voor een uitweg? Misschien wel dezelfde als die van mij. Misschien ook niet. Ik voelde dat de jongens in beweging kwamen. Hun gelach beviel mij niet en het veroorzaakte kippenvel over mijn gehele lijf. Ik rilde en hoopte heel hard dat ze weg zouden gaan, dat ze mij niet lastig zouden vallen.

'He meisje, wat doe je hier zo laat?' – Alsjeblieft, ga weg. Laat me met rust – ik beet mijn kiezen op elkaar en staarde naar de donkere tegels van het perron. ‘He, hij vroeg je wat.’ Ik kreeg een duw in mijn rug. En nog een. Er werd een arm om mij heen geslagen. Ik durfde niks te doen. Ik durfde zelfs niet opzij te kijken. Ik was bang dat ik daarmee misschien een verkeerd signaal zou afgeven. ‘Waarom zeg je niks?’ Er werden twee lippen op mijn wang gedrukt en mijn capuchon werd van mijn hoofd getrokken. Ik bewoog mijn lichaam. Alles leek in slowmotion te gaan. ‘Blijf van mij af,’ mijn stem leek niet op die van mij. Ik keek mezelf verbaasd aan. Ik kon mezelf niet aankijken. Ik was mezelf en toch ook weer niet. De jongen die mij vast had, was niet onder de indruk. Een grijns verscheen op zijn gezicht en hij kwam dichterbij. De andere jongens hoorde ik op de achtergrond lachen. Heel even had ik spijt. Ik had er spijt van dat ik naar het station was gegaan. Die gedachte werd meteen weer weggeduwd door de jongen die over mijn gezicht aaide. Alsof er een spin over mijn gezicht liep. Mijn lichaam draaide zich naar hem toe en haalde uit. De jongens op de achtergrond werden stil. Heel even was ik bang dat ze me zouden grijpen. ‘Kom! Laten we gaan,’ hijgde de jongen die mijn lichaam net tegen de vlakte had geslagen. Hij krabbelde overeind en rende achter de anderen aan. Ik wilde nog iets roepen maar besefte mij dat dat geen zin had.


Bron

Het geluid van de aankomende trein deed pijn aan mijn oren. De felle lichten aan de voorkant waren verblindend. De duisternis maakte plaats voor licht. Licht dat ik niet wilde zien. Licht dat ik niet wilde horen. Ik voelde hoe mijn lichaam langzaam weer van mij werd. Ik reageerde op mijn eigen bewegingen. Ik reageerde op mijn eigen denken. Voor zover ik nog kon denken. Nog een paar, tientallen meters voordat de trein tot stilstand zou komen. Ik dacht aan mijn ouders. De ruzies thuis. Mijn beste vriendin, die ik eigenlijk niet had. Mijn vriendengroep die nooit heeft bestaan. Ik dacht aan mezelf en tegelijk aan helemaal niets. Ik schuifelde naar voren. Mijn hart bonkte in mijn keel en een straaltje zweet gleed over mijn rug. Al mijn haren gingen overeind staan terwijl ik voor de laatste keer adem haalde. Een klap. Piepende remmen. Een fel, wit licht dat veranderde in totale duisternis.

Door Maaike

Pin je inspiratie op Pinbook!