Girlscene gaat over fashion en beauty, allerlei happy dingen. Helaas zijn er soms ook minder leuke dingen in het leven en die passen goed in onze rubriek ‘lifestyle’. Want vervelende en heftige dingen horen helaas bij het leven. Sommige meiden hebben wel iets heel heftigs meegemaakt en willen hun verhaal graag met jullie delen. Deze keer Girlscene lezeres Natasja die haar vader verloor op haar zevende.
Mijn naam is Natasja en ik ben 16 jaar. Ik heb 2 broers en woon bij mijn moeder. Mijn vader is in maart 9 jaar overleden. Iedere dag word ik hieraan herinnerd. Het zijn vage herinneringen, want ik was rond de 7 jaar. Wel weet ik nog dat mijn vader ziek was en opeens kaal terugkwam van de kapper. Hij had kanker.
Als kind weet je niet veel van de ziekte en besef het niet echt. Nu, 9 jaar later, begin ik de situatie echt te snappen. Mijn vader lag in mijn ouders kamer in een ziekenhuisbed. Iedere dag kwam ik tekeningen brengen. Ik dacht: 'Papa is ziek, maar de dokter is er dus hij wordt wel weer beter.' Dat is natuurlijk de fantasie van iedereen. Jammer genoeg scheen dit niet zo te zijn. Wij stonden op het punt om te verhuizen, maar omdat mijn vader achteruit ging hebben we de verhuizing stop gezet. Hierdoor stonden allebei de huizen te koop en is uiteindelijk ons nieuwe huis verkocht. Iedere keer als ik langs dat huis loop voelt het raar.
Op een dag werd ik vrolijk wakker. Ik weet niet waarom ik vrolijk wakker werd, maar toen mijn broer mijn kamer in kwam veranderde dat al snel. Ik zat met een brede glimlach in mijn bed. Hij vertelde mij dat onze vader was overleden. Hij had die nacht een hartstilstand gekregen. Gelukkig was mijn tante bij hem. Als kind van zeven snap je natuurlijk niet dat je opeens je vader nooit meer gaat zien. Maar nu realiseer ik het wel. Ik liep naar beneden en ging bij mijn moeder zitten, niet wetende wat er echt aan de hand was. Normaal gesproken zou ik naar mijn vader toe zijn gerend, hem hebben geknuffeld en hem nooit meer loslaten. We kregen veel steun van familie en mensen van school. Iedereen keek me aan alsof er iets ergs was gebeurd. Mijn vader was vroeger weleens een week op zakenreis, waardoor het leek alsof hij even weg was. Ik had niet het gevoel dat hij nooit meer terug zou komen.
Een paar dagen later was de crematie en wij hadden als gezin zijnde de bloemen uitgekozen. De tekeningen die ik voor hem had gemaakt hebben wij mee laten cremeren. Tijdens de crematie keek ik om mij heen en zag ik mijn hele familie huilen, waardoor ik het langzamerhand begon te beseffen. Er gingen jaren voorbij en we begonnen te wennen aan het feit dat we maar met zijn vieren waren. Mijn moeder is echt een geweldige vrouw. Ze is nu mijn vader en mijn moeder. Mensen van school vragen er weleens naar. Niemand kan zich voorstellen hoe ze zouden moeten leven zonder hun vader, maar omdat ik zo jong was wist ik niet beter.
Toen ik in de tweede klas zat ging het slechter met mij. Ik begon overal negatief over te denken. Altijd als het regende dacht ik dat de wereld zou overstromen en iedereen dood zou gaan. Nu vind ik het een rare gedachte, maar toen vond ik het heel normaal. Bij die gedachte werd ik iedere avond zenuwachtig, misselijk en moest ik zelfs van overgeven. Mijn moeder kwam dan even met mij praten, zodat ik weer rustig werd en kon gaan slapen. Dit was natuurlijk ook heel vermoeiend voor haar. Uiteindelijk heeft mijn moeder hulp geregeld. Ik ging iedere week naar een psycholoog voor een jaar lang. De eerste afspraak was meteen raak en ik moest over mijn vader vertellen. Ik begon te huilen en keek naast me en zag mijn moeder ook huilen. Dat deed zoveel pijn dat ik nu nooit meer zeg dat ik mijn vader mis, tegen niemand. Ik praat er alleen met mijn broers over als zij erover beginnen. Ik vertel aan niemand dat ik mijn vader mis. Als ik dat doe dan gaat iedereen er weer over nadenken en dan wordt iedereen weer verdrietig. Mijn gevoelens heb ik altijd voor mezelf gehouden.
Nu besef ik dat ik meer erover moet praten en dat doe ik ook met vriendinnen. Ik wil niet mijn moeder weer laten huilen en dan geef ik haar straks ook nog de indruk dat zij heeft gefaald in het 'vaderschap'. Nu zit ik de vierde klas van Havo en merk ik dat ik weer negatiever ga denken. Docenten op school merkten het ook op en die hebben mij weer naar een schoolpsycholoog gestuurd. De mevrouw die mij daar begeleidt, zegt ook dat ik meer met mijn moeder erover moet praten, maar zij snapt niet dat het pijn doet om mijn moeder op die manier te kwetsen en te zien huilen. De schoolpsycholoog denkt ook dat ik nog steeds een groot verdriet heb van mijn vader en me daarin belemmer met andere dingen. Zij wil mij weer behandelen met het verdriet van mijn vader. Het klinkt gek, maar dat wil ik niet. Ik heb er mee leren leven en ik heb meer dan een jaar al bij een psycholoog gezeten. Ik rouw op mijn eigen manier en wil me nu op mijn school concentreren. Op die manier kan ik mijn familie en mijn moeder trots maken.
Mijn broers hadden het vroeger ook moeilijk met verwerken en werden daardoor ook wat opstandig tegen mijn moeder. Iedere dag was er ruzie in huis. Mijn oudste broer werkt nu op Texel en daardoor is het wat rustiger in huis. We delen met zijn vieren een moeilijk verleden waar nog meer aan de hand is geweest dan alleen het verlies van mijn vader. Iedere avond voordat ik ga slapen geef ik een kus op mijn vader zijn crematiebloemen die hebben we gehouden. Ik geef ook een kus op een knuffeltje die ik heb gekregen vlak voordat hij overleed. Dat knuffeltje is een klein kussentje waarop staat: 'jij bent mijn zonnetje in huis.' In ons gezin is eindelijk alles weer een beetje op orde en ik voel me ook wat beter. Ik praat meer met vrienden erover en ook langzaam met mijn moeder. Ik ben trots op mijn moeder en mijn familie en mijn vrienden steunen mij iedere dag.
Door Natasja