Ik zou het liefst willen schrijven dat mijn eetstoornis verleden tijd is. Helaas is dit nog niet het geval. Wel kan ik met jullie delen hoe mijn herstel verloopt tot nu toe. Welke keuzes ik heb gemaakt. Wat er al wel is veranderd. Want ik ben al een flink eind op weg naar het echte leven! Ik wil graag anderen graag stimuleren om ook voor herstel te gaan. Om ook hulp te vragen. Om ook te leren geloven in zichzelf. En vooral niet meer zo streng te zijn voor zichzelf.

Al jarenlang heb ik last van een eetprobleem. Op hoe zich dat allemaal heeft ontwikkeld heb ik geen concreet antwoord. Veel liever schrijf ik over mijn keuze om hulp te zoeken en voor herstel te gaan. En over hoe ik anderen om mij heen heb verteld over mijn eetstoornis.

In de loop van de jaren is er namelijk veel veranderd. Waar ik mij eerder schaamde voor mijn eetstoornis, praat ik er nu met praktisch iedereen -die er ook voor open staat- over. Het is voor mij geen issue of taboe meer. Ik weet nu namelijk dat het voor mij averechts werkt als ik alles voor mijzelf houd en alles zelf moet doen. Dat deed ik heel lang.

Zelfs tijdens een deeltijdbehandeling zo’n 8 jaar geleden deelde ik totaal niet wat ik eigenlijk voelde, dacht en deed. Ik deed -een soort van- keurig wat er van mij verwacht werd, want dat moest ik gewoon kunnen. Mij niet aanstellen, gewoon mijn best doen want ik schaamde mij dood voor mijn rare (eet)gedrag. Uiteindelijk volgde mede daardoor ook mijn ontslag van de deeltijd. Mensen die er vanaf wisten dachten dat ik beter was. Niets hiervan was waar. Iedereen hield ik voor de gek, maar mijzelf natuurlijk het meest. Ik speelde mooi weer tegenover anderen en dacht dat ik uiteindelijk zelf wel beter kon worden. Ik moest gewoon weer goed en genoeg gaan eten. En gewoon geen eetbuien meer hebben en vervolgens weer boven een of ander toilet hangen om alles eruit te gooien.. Maar zo gewoon was het niet. Het lukte mij niet zelf en ik voelde mij slechter en slechter maar deelde dit niet. Ik bleef muur en muurvast in mijn eetstoornis zitten en kwam geen stap verder. Ik was zo onwijs streng voor mijzelf. Zo heb ik al mijn opleidingen, ook al vond ik er niets aan, af moeten maken van mijzelf. Om maar te doen wat hoort en niet op te vallen. Niet te falen door te stoppen, want zo zag ik dat. Hoe ik het heb gedaan weet ik niet. Ik denk in een soort roes.

Wel weet ik dat ik er na het behalen van mijn diploma eind 2011 goed klaar mee was. Er moest iets veranderen, want de rest van mijn leven op deze manier doorgaan zag ik niet zitten. Ik was op en uitgeput en heb zelf aangeklopt bij mijn huisarts. Deze verwees mij door naar een bepaalde instelling. Ik las hun beschrijving online en dacht direct: dit past niet bij mij! Achteraf gezien een perfect moment om de eerste stap te zetten in het maken van eigen keuzes. Om mijn gevoel (wat is dat?) te volgen en dus te kiezen voor iets was goed voelt.

Ik las over Human Concern, de visie, de unieke behandelaanpak en haar Ervaringsprofessionals (redactie, professioneel geschoolde therapeuten die een eetstoornis hebben overwonnen) en dit voelde meteen goed. De focus ligt bij Human Concern niet alleen maar op eten en gewicht maar ook op de achterliggende oorzaak. En vooral het feit dat de therapeuten het zelf(de) hebben meegemaakt was doorslaggevend voor mij om bij hen aan te kloppen. Zij zijn zelf genezen van hun eetstoornis -in welke vorm dan ook- en begrijpen als geen ander wat ik denk, voel en doe.  

Ik kon vrijwel direct bij Human Concern terecht. Maar achteraf weet ik nu dat ik toen nog niet de keus had gemaakt om 100(0)% voor herstel te gaan. Ook al had ik therapie, ik ging er nog steeds niet echt voor. Werken en geld verdienen zette ik destijds voor mijn gezondheid en mijn leven. Ik vond namelijk dat ik, met erg ondergewicht, fulltime moest en kon werken. ‘Dat hoort gewoon en ik ben niet ziek-ziek’.

Tijdens een van de eerste gesprekken met mijn therapeut vertelde zij mij over Be-LeeF!. Een klinische boost-behandeling van 28 dagen in Portugal. Een super intensieve behandeling. Aan de ene kant sprak het mij heel erg aan en aan de andere kant scheet ik er tien kleuren voor. De omschrijving van Be-LeeF! leek op mijn lijf(je) geschreven. Het is precies gericht op hetgeen waar ik zelf niet uitkwam: hardnekkige patronen doorbreken en het terugvinden van mijn oude zelf. Dat het een spannende keus was is een understatement. En ik wist dat het maken van deze keus een definitieve verandering zou betekenen. Maar ik koos. En ik mocht mee.

Een maand die ik nooit zal vergeten. Ik heb daar ter plekke in Portugal enorm veel geleerd. Ik ben mijzelf bijna dagelijks op een confronterende manier tegengekomen. Tijdens groepstherapieën en individuele gesprekken. Tijdens het schrijven in mijn dagboek en het kijken naar de functies van mijn eetstoornis. Maar ook tijdens de verplichte eetmomenten of zelfs in de slaapkamer die ik deelde met een nog een ander meisje.

De echte veranderingen kwamen voor mij pas na Be-LeeF!. Ik moest het toen immers zelf gaan doen. Thuis, in de zogenaamde enge wereld waar iedereen iets van mij wil en verwacht. Of ben ik dat zelf? Na de deeltijd die volgde na de maand in Portugal ben ik dingen beetje bij beetje beter gaan begrijpen. Sinds Be-LeeF! heb ik stappen gezet. In mijn eigen tempo. En ik probeer mijn weg te bewandelen zonder oordeel. Ik ben namelijk de enige die mijzelf in de weg staat of kan staan. Alleen ik kan mijzelf veranderen. En dat gaat niet lukken als ik zo hard en streng blijf voor mijzelf. Als ik geen keuzes durf te maken uit onzekerheid of mijn onbereikbaar hoge lat. En ook niet als ik niet deel hoe ik mij voel en wat ik denk. Maar dat ben ik (nog) niet gewend. Ik ben nu eenmaal heel lang niet aardig voor mijzelf geweest. Ik heb praktisch altijd alles voor mijzelf gehouden en heb geen idee wat ik wil en voel. Dit ben ik nu aan het ontdekken door hard aan mijzelf te blijven werken en dat is in the end heel fijn! Het gaat met vallen en opstaan, maar uiteindelijk kom ook ik er wel!

Zo ben ik bijvoorbeeld begonnen met mijn eigen blog en het maken en verkopen van armbandjes met een verhaal. Ik schrijf op mijn website over restaurantjes die ik bezoek, recepten die ik maak en kookboeken die ik lees. Want ook wat eten en drinken betreft volg ik nu eindelijk meer en meer mijn gevoel. Ik kies zelf wat goed voor mij voelt en vertrouw daar meer en meer op. Ook dit kost tijd. En dit mag nu tijd kosten van mijzelf. En om niet te vergeten niet te streng te zijn wilde ik iets tastbaars wat mij daaraan herinnert. Ik maakte afgelopen jaar het eerste armbandje voor mijzelf. Dit wilde ik graag delen met anderen, als steuntje in de rug. Inmiddels volgen er vele armbandjes en verkoop ik ze via mijn website en ook via Human Concern. De verhalen en blijdschap die ik ervoor terugkrijg geven mij nog meer energie en kracht. Het starten met IN-sight-OUT.com is echt mijn begin geweest naar het einde van deze lange vervelende weg. Een weg die ik overigens wel iedereen die twijfelt aanraad te bewandelen. Zet de stap en zoek hulp want in je eentje red je het niet. Je bent het namelijk meer dan waard!

Meer informatie over de behandeling Be-LeeF! vind je op de website van Human Concern. Kijk ook eens op het forum van Human Concern: Ikookvanmij.nl.

Liefs, Nadine