Als je kijkt naar plaatjes op internet, bijvoorbeeld op WeHeartIt of Tumblr, of kijkt naar artiesten, draait alles om perfectie. Wie is het mooiste? Wie heeft dat mooie haar? De gladste huid? De mooiste lippen.. Niet iedereen is zo gelukkig dat hij of zij wordt geboren met bijvoorbeeld één van bovenstaande perfecties, hoe graag we dat ook zouden willen.

Bijvoorbeeld ik, ik ben Anne Solveig, 20 jaar geleden ben ik geboren met een schisis. Een dubbele schisis wel te verstaan. In de volksmond beter bekend als hazenlip. Iets waar één op de 500 kinderen in Nederland mee geboren wordt.

Schisis betekent letterlijk spleet, ik ben geboren met een spleet in mijn kaak en in mijn lip. Dit was letterlijk open. Je moet het zien als dat waar bij jou je kaak en lip sluiten onder je neus er bij mij een ruimte was. Voor mijn eerste verjaardag zijn mijn kaak en lip gedicht en was ik weer ‘heel’. Deze operatie heeft vurige littekens van mijn neus tot aan mijn lip achtergelaten en ik had een vrij platte neus. Ik ben nooit gepest met wat ik had. Ik zie een schisis niet als een aandoening, beperking, handicap, hoe je het ook wilt noemen… Het is iets wat mij anders en uniek maakt dan anderen.

Op mijn 11e en 16e heb ik nog cosmetische operaties gehad, om de littekens weg te werken. Ook is mijn neus wat opgehoogd en zie ik er nu uit als ieder ander meisje. Wellicht met een grotere neus, en je ziet nog wat lichte littekens maar het valt je misschien niet meteen op als je mij ziet. Ik ben ontzettend blij met het resultaat. Ik heb mij nooit anders gevoeld, wel altijd het idee gehad dat anderen mij misschien anders zouden vinden. Onbewust blijf je daar mee bezig.

Op 12 september 2012 opende ik mijn blog. Ik begon met het schrijven over – onder andere – make-up, maar ik vermeed lipswatches. Wanneer ik die toch maakte zorgde ik er voor dat ik net even wat extra make-up onder mijn neus smeerde, of dat ik tijdens het bewerken van de foto toch dat ene randje even weghaalde. Mijn blog begon te groeien. Bezoekersaantallen stegen, volgers bleven reageren en de complimentjes stroomden binnen. Ook ik begon te groeien, ik werd zekerder van mijzelf. Ik hield mijn blog eerst een beetje privé voor de buitenwereld, maar ik begon iedereen er over te vertellen. Ik werd trotser en mijn blog bleef groeien. Ik stopte met het make-up gebruiken op mijn gezicht. Een periode gebruikte ik ook geen foundation, ik mocht er zijn zoals ik ben.

Ik durfde steeds meer met mijn gezicht voor de camera en ook close-ups waren steeds meer aan de orde. Ik stopte met het bewerken van mijn huid op de computer en van de 20.000 comments vandaag de dag kreeg ik slecht 3 opmerkingen over mijn lip. Wat heb jij daar? Heb jij een hazenlip? Wat zijn dat voor littekens? Ik weet ze precies. Ik liet ze niet staan en verwijderde ze. Ik wilde er niet over praten op mijn blog. Tot voor kort. Ik ben gaan nadenken. Mijn blog wordt steeds groter en als ik lees dat lezeressen dingen kopen, doen, of gebruiken doordat ik het doe en er over schrijf. Daarmee kan ik wel zeggen dat ik een kleine voorbeeldrol heb, ik kan mensen inspireren. Ik wil met mijn blog uitstralen dat je mag zijn wie je bent. Hoe je er ook uitziet.

Door Anne Solveig

Pin inspirerende quotes in Pinbook