Vijf maanden geleden vertelde ik jullie al dat ik de marathon in New York ging lopen voor Dance4Life. De afgelopen maanden heb ik heel veel geld opgehaald (bijna 9000 euro!) en ben ik naast Girlscene en mijn blog met weinig anders bezig geweest dan de marathon en mijn inzamelingsacties voor Dance4Life. Vorige week woensdag ging het avontuur dan echt beginnen, toen stapte ik op het vliegtuig richting New York.

Ik was nog nooit van mijn leven in New York geweest, ik was tot vorige week überhaupt nog nooit in de VS geweest. Maar door alle series die ik kijk had ik van tevoren al een soort van enorme liefde voor de stad ontwikkeld. Gossip Girl, Sex and the City, Friends, White Collar… Ze spelen zich allemaal in New York af en vooral door die eerste twee series is mijn liefde sterk ontwikkeld. Hoewel het hoofddoel natuurlijk de marathon was, wilde ik stiekem nog wel wat van de stad meepakken en dat zonder mijn voeten en benen al te veel te beschadigen, want voor die 42,2 kilometer die ik zondag moest lopen moest ik natuurlijk 100% fit zijn..

Woensdag

Ik vloog op woensdag naar New York. Niet 's ochtends vroeg, zoals ik gehoopt had (want dan had ik door het tijdsverschil nog een complete dag in New York gehad), maar ik vloog pas om 18.00u. Alle tijd dus om me om van alles en nog wat druk te maken. Ik heb wel 100.000 keer mijn koffer gecheckt, zit echt alles erin? Vergeet ik niet nog wat… Waarom gaat de tijd zo tergend langzaam? En een kwartier voordat ik moest vertrekken.. OMG waar is de tijd gebleven, help, ik moet nog zoveel doen en ik moet zo wee-eeeegggggg.

Ik was natuurlijk ruim op tijd op het vliegveld, zonderde mezelf af met een liter thee en een tarwegrasshot (schijnt heel gezond te zijn) alles om maar zo gezond mogelijk in New York aan te komen. Die thee heb ik geweten, tijdens de zeven uur durende vlucht heb ik zes keer het toilet gehad. Gelukkig zat ik aan het gangpad.

Nadat ik om half tien (plaatselijke tijd) in New York aankwam ben ik meteen naar buiten gerend met mijn camera, op naar Times Square, tien blokken van mijn hotel verwijderd. Na eerst 3 keer goed verkeerd lopen heb ik na een half uur eindelijk door hoe het zit met die kaarten in New York. Wow, ik ben echt in New York!

Donderdag

Ik dacht dat ik geen jetlag zou hebben, was ik niet ontzettend moe toen ik om 0.00u ging slapen en was ik niet al zo'n 24 uur op? Ieder uur werd ik wakker en dacht ik dat het tijd was om op te staan. Niets was minder waar. Toch uiteindelijk prima uitgerust wakker geworden en om half acht richting het super luxe Gansevoort Hotel gelopen waar twee vriendinnetjes (die ook de marathon liepen) sliepen. Ik begon donderdag met een uurtje zwemmen in de Rooftop Pool van Het Gansevoort, mijn New York avontuur had slechter kunnen beginnen.

Na het zwembad ging ik mijn eigen weg, mijn vriendinnetjes kenden Manhattan ondertussen wel en gingen naar Williamsburg, ik wilde Manhattan verkennen. Steeds dacht ik… Oh het zijn maar een paar blokken, dat kan ik best lopen. Uiteindelijk heb ik 30 blokken (omhoog) gelopen. Stom. Uiteindelijk toch maar een metrokaart gekocht, had ik eerder moeten doen. 30 dollar voor een week lang onbeperkt reizen, dat is echt een hele goede deal. Ik doe mijn eerste aankopen (bij Nike, where else?) en ga vervolgens terug naar mijn hotel.

Bij het hotel drop ik mijn aankopen en stap ik vrijwel onmiddellijk weer in de metro, dit keer ga ik naar Greenwich Village, de plek waar een groot gedeelte van Sex and the City is opgenomen, Carrie's appartement staat hier namelijk. Greenwich Village is heel anders dan het gebied rond Times Square waar mijn hotel staat. Dit voelt een beetje als Parijs, maar dan anders. Het is Halloween en dus zijn de straten gevuld met kinderen in de meest bijzondere kostuums die de deuren afgaan voor het Trick or Treaten, super leuk om in het echt mee te maken. 

's Avonds eet ik samen met mijn vriendinnetjes en twee vrienden van hen bij een Italiaans Restaurant op 6th Avenue. Toevallig is 6th Avenue ook de weg waar de populaire Halloween Parade langsgaat, we hebben prima uitzicht vanaf ons tafeltje. Althans… we zien alleen de hoge dingen, want de mensen staan natuurlijk rijen dik achter de dranghekken te kijken. Nogmaals, zo gaaf om dit in het echt mee te mogen maken.

Vrijdag

De nacht van donderdag op vrijdag sliep ik aan één stuk door, ik werd pas om half negen wakker en dat was niet omdat ik echt wakker was, maar omdat mijn wekker ging. Die jetlag ben ik snel te boven gekomen. Ik begin vrijdag met een ontbijtje in het hotel en ga vervolgens naar de expo waar ik mijn startnummer moet ophalen. Dat gaat allemaal heel officieel, met een enorm lange wachtrij, een paspoortcontrole, een plek waar ik gefouilleerd wordt en dan uiteindelijk dat startbewijs. Wohoooo! Daar is 'ie dan. De sfeer is al goed te voelen op de expo. Ik krijg zo'n zin in zondag.

Vervolgens weer terug naar het hotel, dat startbewijs goed opbergen, stel je voor dat ik het kwijtraak! Wow, ik moet er niet aan denken, ik ben toch niet voor niets naar New York gekomen? Goed opbergen dus, in mijn koffer en mijn koffer goed afsluiten (alsof de schoonmakers mijn startbewijs gaan stelen, maar goed.. better safe than sorry).

's Middags wandel ik over Park Avenue naar Grand Central Station, dat je vast wel herkend als je net als ik groot Gossip Girl fan bent, hier werd de eerste scène met Serena opgenomen. Ik voel kriebels in mijn buik als ik de stationshal binnenloop. In Grand Central ga ik op zoek naar de Apple Store, daar koop ik de nieuwste iPad die toevallig die dag uitgekomen is. Niet voor mezelf hoor, mijn vader is de opdrachtgever. Mooi ding, die iPad Air.

Van Grand Central loop (ja loop.. alweer, geen metro, sukkel die ik ben) ik naar Rockefeller Center waar ik een kaartje haal voor de Top of the Rock. Vanaf de Top of the Rock kun je heel mooi over Manhattan heen kijken. Helaas krijg ik ergens tijdens het wachten een onverwachtse migraine aanval, ik kan geen kant op, maar wanneer ik boven ben en weer naar beneden wil moet ik weer een half uur in de rij staan. Gelukkig is het zover niet gekomen, ik ben onder escorte naar beneden afgevoerd.. Toen ik het woord 'puke' in mijn mond had genomen ging het ineens allemaal erg makkelijk. Hahahaha, ik denk dat niemand zin had om mijn kots op te ruimen. Gelukkig kon ik dat drama tot de hotel badkamer bewaren. OK, TMI. 

Zaterdag

Op zaterdag werd ik al weer super vroeg wakker, omdat ik op vrijdag zo vroeg was gaan slapen. Geen punt, want de dag erna moest ik ook alweer vroeg opstaan (voor de marathon) en ik had nog wel wat werk te doen, dus de eerste uurtjes heb ik lekker met mijn MacBook in bed gespendeerd.

Toen ik op een gegeven moment honger kreeg ben ik met de Metro naar Soho gegaan en heb ik heerlijk ontbeten bij een tentje dat 'The Butcher's Daughter' heet. Meerdere mensen hadden het me aangeraden, dus ik was wel benieuwd geworden. Ik ging voor een heerlijk vers bietensapje met gember en peer, de vitamientjes had ik hard nodig! Op een juice alleen kun je natuurlijk niet leven, althans, ik niet.. en dus bestelde ik ook nog een goede cappuccino en toast met jam en gekookte eitjes. Ontbijten als een Keizer zeggen ze toch….?

Na mijn ontbijt loop ik een brug op. Liep je een brug op? Terwijl je de marathon de dag erna nog moest gaan lopen, ben je wel helemaal lekker? Ja ik weet ook niet wat me bezielde. Het was het niet eens waard, want het uitzicht bovenop de brug werd belemmerd door een soort van groot hekwerk. Stom, stom, stom. Maar weer verder met de metro, op naar Bloomingdales een groot warenhuis waar het midseason sale was en waar ik 15% korting kreeg. Korting, kijk, daar houden we van. De dollar staat op het moment best wel gunstig en toen ik in Nederland was had ik het idee dat alles in New York zowat gratis was.. Waar ik geen rekening mee gehouden had was dat op vrijwel alle producten in de winkel nog zo'n 9% belasting komt. Als je iets koopt van 200 euro tikt dat toch lekker aan. Dus iedere korting was welkom.

In Bloomingdales kocht ik wederom niks voor mezelf, maar voor mijn zusje slaagde ik er wel. Mijn laatste pitstop voor de zaterdag was Whole Foods, een supermarktketen die vooral gericht is op gezonde en biologische voeding. Ik kocht er mijn avondeten, mijn ontbijt voor marathondag en heel groentensapjes (die niet zo lekker smaakte, maar wel heel erg gezond waren).

Zaterdagmiddag spendeerde ik een paar uur lang in bad (je wilt niet weten hoe mijn handen er op een gegeven moment uitzagen) met een rol oreo's en mijn favoriete tv-series. Ik voelde mijn benen ontspannen. Goed zo, de volgende dag moesten ze een aardig klusje klaren. 's Avonds at ik pannenkoeken (ja echt) met jam. Het enige waarvan ik zeker weet dat ik geen buikpijn krijg tijdens de marathon. Je moet wat, toch?

Zondag – D-DAY

Marathondag. Wow, is de dag dan écht gekomen, is het dan echt waar, ga ik echt die marathon lopen? Ja dat ga ik doen. Het is maar goed dat mijn vader in Nederland op CNN het weerbericht voor New York heeft gehoord. Op het weerbericht hier staat namelijk dat het 10 graden en zonnig wordt, op het weerbericht op CNN zeggen ze dat het inderdaad 10 graden wordt, maar dat de gevoelstemperatuur niet boven de 2 graden uit zal gaan komen. Dat is nogal een verschil. Gelukkig heb ik de afgelopen dagen genoeg (warme) hardloopkleding gekocht en heb ik een warmere kledingoptie. 

Als ik om 6.00u het hotel uitloop naar de bus ben ik nog blijer met dat weerbericht van mijn vader, want het is echt freaking koud, ook al heb ik meerdere lagen (oude) kleding over mijn hardloopkleding zitten. Als we om 7.00u op Staten Island (waar de start van de marathon is) aankomen, mag ik nog even drie uur wachten totdat ik mag starten. Kkkkkkkkkkkkkkoud. 50.000 man zit in vuilniszakken gewikkeld op een veld met hooi. Iedereen zit te blauwbekken van de kou, het lijkt wel een strafkamp. Wat doen we onszelf aan? 

Als ik om 10.00u eindelijk van start mag moet ik al mijn extra lagen kleding uittrekken. Ik probeer dit moment zo lang mogelijk uit te stellen, maar vlak voordat ik over de start ga moet toch echt alles uit.. Voor mijn eigen best wil. Ik heb het al snel niet echt koud meer, erg aangenaam heb ik het ook niet (het waait ook nog eens stevig), maar hé ik loop de New York Marathon.

Een marathon die overigens veel zwaarder is dan ik van tevoren gedacht had. Wow, er is gewoon helemaal niets plat. Je gaat of omhoog, of omlaag. Dat eerste helaas wat vaker dan dat tweede. Halverwege voelen mijn benen al enorm zwaar en vanaf het 25 kilometer begin het pijn te doen. Bij het 30 kilometer punt begin ik zachtjes om mijn moeder te jammeren en de laatste 12 kilometer zijn een keihard gevecht. Een gevecht dat ik overigens wel win.. Ik ga de finish over, hoe weet ik ook niet, maar ik heb het gehaald. Op mijn iPod hoor ik The Script met Hall of Fame (toevallig precies hetzelfde nummer als ik het jaar ervoor hoorde bij de finish tijdens de marathon in Amsterdam). Wat een emoties.. geen tranen maar wel heel veel blijdschap. Vooral mijn benen zijn ontzettend blij, eindelijk wandelen.. Ik heb die 42,2 kilometer gelopen zonder pauzes en vooral de laatste 7 kilometer was het heel verleidelijk om heel even te pauzeren. Toch blij dat ik het niet gedaan heb.

Overal in de stad word ik ontvangen als een held. Vreemd, OK, marathon was zwaar en heftig, maar ik heb geen leven gered mensen! Toch geniet ik van de aandacht. Bij Nike wordt het zelfs omgeroepen dat er een 'finisher in the house is' uhhh hooi, ja dat ben ik! Ik koop een vest bij Nike, want ik heb alleen een knaloranje poncho en verder helemaal niets qua kleding. Na mijn stop bij Nike drink ik warme chocolademelk bij Starbucks (beste combinatie van proteïnen en koolhydraten, ideaal voor na de marathon) en daarna koop ik een iets beschaafdere medaille voor mezelf in de vorm van een kettinkje bij Tiffany's. Nu kan ik mijn medaille iedere dag om. Woehoeeeee.

De rest van de avond spendeer ik weer in bad met series, frietjes, kipnuggets en nog meer oreo's.

Maandag

Ik verwacht gebroken wakker te worden, ik heb immers de dag ervoor 42,2 kilometer gelopen en niet op het makkelijkste parcours. Het valt gelukkig wel mee en ik besluit om de metro te pakken naar Central Park. Het is nog steeds erg koud maar de lucht is strak blauw en het is heerlijk om buiten te zijn en de marathon uit mijn benen te lopen. Ik loop dwars door Central Park naar het Metropolitan Museum of Art, daar zaten Blair en Serena altijd te lunchen, op de steps of the Met. Moet ik natuurlijk ook even doen, zitten op de steps of the met. SELFIE-TIME!

Ik haal een extra grote Pumpkin Spice Latte bij Starbucks als ontbijt en wandel terug door Central Park naar mijn metro. New York, I LOVE YOU! Ik kom terug in mijn hotel, pak mijn koffer in en loop nog even naar Victoria's Secret en Forever 21, ik ga met lege handen weer naar buiten, mijn koffer zit toch al vol en ik zie zoveel leuks dat ik niet meer weet wat ik nu moet kopen, dan kun je volgens mij beter je geld in je zak houden.

Met de taxi word ik naar het vliegveld gebracht en daar mag ik nog zo'n vijf uur wachten (vertraging), omdat we meewind hebben vliegen we er maar 6 uur over in plaats van 7 uur. Ik probeer in het vliegtuig te slapen, want als ik in Nederland aankom is het zes uur en het liefst wil ik dan niet nog naar bed, want dan krijg ik gegarandeerd een jetlag (en daar heb ik geen zin in en geen tijd voor). Slapen gaat niet al te best en ik vraag me dan ook af hoe ik het de hele dinsdag nog ga doen zonder tussendoor een slaapje te doen. Ik vergeet al mijn zorgen als ik in de aankomsthal mijn vriend, vader en zusje zie staan en ze me een bos bloemen overhandigen met een kaartje dat mijn moeder geschreven heeft. Wat een liefde. Wat een prachtig einde van zes bizarre dagen. 

Uhhhhh ja, ik heb het kort geprobeerd te houden, maar eh… ik had gewoon zoveel te vertellen. Hoe kun je nu zes dagen New York (inclusief marathon) in 800 woorden stoppen? Lukt niet. Ik heb daarom maar het driedubbele geschreven. Geloof me, als jij naar New York was geweest en die marathon gelopen had, had je hetzelfde gedaan..

Liefs,

Annemerel