Girlscene.nl gaat over fashion en beauty, allerlei happy dingen. Helaas zijn er soms ook minder leuke dingen in het leven en die passen goed in onze rubriek ‘lifestyle’. Want vervelende en heftige dingen horen helaas bij het leven. Sommige meiden hebben wel iets heel heftigs meegemaakt en willen hun verhaal graag met jullie delen.
Vorig jaar, na de zomervakantie, kreeg mijn oom pijn op de plek van zijn blaas. Hij ging uiteindelijk naar een dokter en daar werd hij doorgestuurd naar het ziekenhuis. Als zoiets gebeurt, verwacht je niet meteen het ergste maar toch heb je stiekem zo’n angstig gevoel en je hoopt dat dat gevoel niet uitkomt. Het resultaat was een grote schok. Kanker. En niet goedaardig, maar kwaadaardig.
Gelijk werd hij opgenomen en behandeld. Chemokuren, bestraling, alles waar je beter door kan worden, maar waardoor je er steeds slechter en zieker van uit gaat zien. Het ging met pieken en dalen. De ene keer voelde hij zich weer goed, maar het kon binnen een halve dag omslaan in zich beroerd voelen en overgeven. Heel erg om iemand zo achteruit te zien gaan! Mijn oom was altijd een humoristische en optimistische man. Dat was maar goed ook, want daardoor hield hij het vol en bleef hij vechten. Het ging steeds beter, de hoop die iedereen diep had weggestopt, kwam weer voorzichtig om het hoekje kijken. Hij knapte langzaam op en mocht weer naar huis. Wat was iedereen blij. Je voelt het waarschijnlijk al aankomen, maar opeens sloeg het helemaal om.
Hij had heel veel pijn en moest weer opgenomen worden. Daar werd geconstateerd dat het uitgezaaid was. Hij was niet meer te behandelen. Bam. Dat voelt als een klap in je gezicht. Of meer als een knock-out. Nu blijven vechten, dat is iets heel moeilijks. Maar toch hou je stiekem die hoop op een wonder. Die hoop zakte langzaam weg. Hij viel heel veel af en hij sliep steeds vaker. Mijn oom is erg muzikaal en speelde ontzettend veel instrumenten. Hij was zijn zoon aan het leren om viool te spelen. Het was dan ook verschrikkelijk voor mijn oom toen hij de viool niet meer kon optillen. Hij had er de kracht niet meer voor. Het enige mooie wat uit deze ziekte is voortgekomen is de manier waarop de familie naar elkaar toe is gegroeid. Hij was zo’n goede vader en de kinderen gingen beseffen dat ze hem niet meer lang bij hen zouden hebben op de aarde. Daardoor werd het gezin heel hecht en deelden ze alles met elkaar.
Ook mijn tante en oom gingen er samen erg goed mee om. Ze gingen elke dag de belangrijkste dingen tegen elkaar zeggen, want elke dag kon het afgelopen zijn. Ook gingen ze samen adressen verzamelen voor de kaarten van de begrafenis. Dat was goed om te doen. Ze liepen het niet uit de weg en daar heb ik erg veel respect voor! De ooms, tantes, neven en nichten groeiden naar elkaar toe. Iedereen wilde de mooie momenten met mijn oom ook met elkaar delen, om er later over te kunnen praten met elkaar en er om te kunnen lachen!
Mijn oom heeft gevochten tot het einde toe, in juni 2012 is hij overleden. De begrafenis was heftig. Het was heel persoonlijk, met speeches van zijn kinderen en muziek die hij zelf had uitgekozen. Alles naar zijn wens, alsof hij nog even voor de laatste keer bij ons was. Mijn tante zei op de begrafenis: ‘Je weet dat je een speciaal plekje had in zijn hart. En hij heeft nog mogen meemaken dat je geslaagd bent en dat je operatie goed gelukt is (ik was net daarvoor geopereerd). Daar was hij heel dankbaar voor.’ Dat deed me erg veel en die woorden zal ik ook nooit meer vergeten.
Ik vertel dit verhaal met een reden. Natuurlijk om te laten zien hoe dapper mijn oom was, maar ook om iets anders. Veel mensen verliezen een oom of tante, opa of oma. Maar op de een of andere manier denken wij vaak dat we ons ‘aanstellen’ als we het daar moeilijk mee hebben. En ook de mensen om je heen denken vaak dat het niet zo heel erg is, dat je daar zo overheen bent. Zo heb ik het ervaren. Maar ik wil jullie laten zien dat het niet aanstellerig of gek is als jij verdriet hebt om zo’n familielid. Misschien staat het niet zo dichtbij als een vader of moeder, maar dat maakt het niet minder erg! Je mag er om rouwen en je mag erover praten tegen je vrienden en vertellen dat je er rot door voelt. Wanneer je er over gaat praten met je vrienden, zullen zij (als het echte vrienden zijn) het ook begrijpen en ook accepteren dat je niet vrolijk wordt van bijvoorbeeld een film over kanker. Dan zullen ze je helpen.
Ik mis mijn oom nog steeds. Gigantisch erg zelfs. Ik zag hem niet vaak, maar het idee dat je hem nu niet zomaar even kan spreken, dat is zo’n rotgevoel. Het was een speciale oom voor mij. Een ding is zeker, hij zal altijd bij me zijn, niet in levende lijve, maar in mijn hart. Ik heb er een erg mooi liedje bij gevonden, die het gevoel heel goed weergeeft. Het heet Elliott Yamin – Show me.
Wil jij ook graag jouw heftige verhaal delen op Girlscene? Stuur dan een mail met jouw verhaal naar info@girlscene.nl onder vermelding van: 'Heftig verhaal of Leven met'.
Door Margreta
Laat je inspireren in Pinbook
