Girlscene.nl gaat over fashion en beauty, allerlei happy dingen. Helaas zijn er soms ook minder leuke dingen in het leven en die passen goed in onze rubriek 'lifestyle'. Want vervelende en heftige dingen horen helaas bij het leven. Sommige meiden hebben wel iets heel heftigs meegemaakt en willen hun verhaal graag met jullie delen.

Als ik mezelf nu zou omschrijven in enkele woorden: vrolijk, leergierig, hou van avontuur, prettig gestoord maar ook serieus als dat nodig is, ambitieus en spontaan. Ik geniet van het leven en heb een positieve instelling.  

Mijn leven is echter niet altijd zo positief en onbezorgd geweest. Op mijn veertiende ontwikkelde ik een eetstoornis. Ik had als een van de eerste meisjes in mijn vriendinnengroep vrouwelijke vormen gekregen en voelde me daardoor de dikste van allemaal. Zij hadden nog een kinderlichaam en ik vergeleek me met hen. Ook maakte de overgang van de veilige basisschool naar de chaotische middelbare school me onzeker. In reactie op deze onzekerheid over mezelf en mijn omgeving ontwikkelde ik een eetproblemen. 

Bron: Facebook

Ik wilde dunner worden net als mijn vriendinnen en ging minder eten. Nadat ik een paar kilo was afgevallen kreeg ik complimentjes van de mensen om me heen. Dit bemoedigde mij in het doorgaan met afvallen en ik begon me zekerder te voelen. School ging niet zo heel goed maar in het niet eten vond ik iets waar ik wel goed in was. Het gaf me een gevoel van controle in mijn leven. Ik voelde me al lange tijd te dik en nu deed ik er eindelijk iets aan en het lukte me ook nog eens! Na een tijdje sloeg ik echter door. Enkele maanden voordat überhaupt de zomervakantie begon kon ik al huilen bij het idee in bikini te moeten. Ik kon het idee niet aan dat anderen mijn dikke lichaam ook zouden zien. Maar ja, als veertienjarige is een badpak leek mij geen strak plan en dus zou ik nog hardere maatregelen moeten nemen om mezelf na een aantal maanden in bikini te kunnen vertonen. Ik begon drastischer te lijnen en de kilo’s vlogen er af. Maar wat ik niet in de gaten had was dat ik steeds meer de controle over mijn leven verloor.  

De controle die ik door de eetstoornis ervoer was een schijncontrole. Mijn interesse in vriendinnen, jongens, make-up en uitgaan was verdwenen en ik leefde alleen nog in mijn eigen wereldje. Niet eten en afvallen, daar was ik mee bezig. Het afvallen eiste zijn tol. Ik had amper meer energie om naar school te gaan en nadat ik me een schooldag doorgeploeterd had kon ik enkel nog uitgeput op de bank liggen. Op een geven moment kreeg mijn moeder iets in de gaten. Ze vertelde mij dat ze dacht dat ik een eetstoornis had en zij zich hierover zorgen maakte. Vanaf dat moment wilden mijn ouders iedere week een gesprekje met mij voeren over hoe het met me ging. Om mijn ouders niet teleur te stellen deed ik alsof er niets aan de hand was, maar wat voelde ik me ellendig! Ik heb me een hele periode verschrikkelijk alleen, angstig, waardeloos en ongelukkig gevoeld.

Na een half jaar was ik het helemaal zat. Ik was uitgeput, had het altijd ijskoud en had honger, echt honger. Al mijn energie was uit mijn lichaam weggezogen. Ik wilde niet meer iedereen voorliegen en bedriegen met smoesjes. Ik was er helemaal klaar mee. En zo begon mijn zoektocht naar genezing van mijn eetstoornis. Van een eetstoornis kom je niet makkelijk af. Het is een constant gevecht van wel willen genezen en niet willen genezen. De eetstoornis was lange tijd mijn zekerheid in mijn leven geweest. Als ik een tentamen niet haalde dan ging ik gewoon niet eten en had ik nog enigszins het idee dat ik iets presteerde. Met het loslaten van de eetstoornis liet ik dus ook een zekerheid in mijn leven los. Dat is beangstigend. Maar om van die eetstoornis af te komen is het nodig door die angst heen te gaan. 

Bron: Tumblr

Gezien ik de eigenwijsheid zelve ben wilde ik zonder hulp van mijn eetstoornis af komen. De strijd alleen bleek zwaar en eenzaam en na een tijdje merkte ik toch dat ik hulp van mijn omgeving nodig had. Voorzichtig lichtte ik enkele vriendinnen in en ik kreeg ontzettend veel steun van ze en kon altijd bij ze terecht. Ik bleek zelfs vriendinnen te hebben die zelf ook een eetstoornis hadden en daardoor konden we samen het gevecht voor genezing aangaan.  

Samen stelden we doelen op om uit te dagen. Zo was zwemmen lange tijd een no-go voor mij en ging ik samen met een vriendin de uitdaging aan om toch naar het zwembad te gaan. Ik startte met een zwemshort en met mijn handen voor mijn buik zo snel mogelijk het water in. De keer daarop spraken we af minstens één minuut niet onze handen voor de buik te houden en gewoon op de kant te blijven. Op deze manier werkte ik stap voor stap richting het weer durven tonen van mijn lichaam. Lichaamsacceptatie is denk ik een van de moeilijkste dingen om van een eetstoornis af te komen. Een eetlijst aanhouden is heel concreet, maar je lichaam leren accepteren is een breder concept. Maar via de stapjes die ik zette merkte ik steeds meer hoe leuk het leven kon zijn zonder eetstoornis. Gewoon zwemmen in bikini, met vriendinnen uitgaan, energie hebben en eens niet de hele dag non-stop met niet eten bezig zijn. Wat een bevrijding was dat!  

Ter ondersteuning ben ik een half jaar lang een paar uurtjes per week naar een groep gegaan waar ook jongeren in zaten met een eetstoornis. Hier vertelden we elkaar waar we trots op waren en welke stappen we die week hadden gezet. Ik merkte hoe belangrijk motivatie, positiviteit, vriendschappen, plezier en eigen verantwoordelijkheid is.  

Ook merkte ik in deze tijd dat ik weldegelijk talenten had. Lange tijd haalde ik mijn zekerheid uit het niet eten en afvallen. Dat was waar ik goed in was en waarin ik presteerde. Maar toen ik bezig was met genezen en me ook weer op andere dingen kon richten ontdekte ik stapje voor stapje weer dat ik ook gezonde talenten bezit. Zo werd ik aangenomen op een dansacademie, mocht ik meespelen in een musicalproductie en begeleide ik op mijn zestiende musicalkampen. Ik kwam erachter dat ik op die gebieden best bevoorrecht was en ik kreeg steeds meer zelfvertrouwen. In plaats van complimentjes over mijn figuur kreeg ik nu complimentjes over mijn vaardigheden. Ik was een leuke kampleidster en een geweldige dansjuf. Mijn zelfbeeld veranderde hierdoor en ik had mijn eetstoornis steeds minder nodig om me zekerder over mezelf te voelen. Mijn wereld werd steeds groter en ik besefte me dat ik mijn eetstoornis achter me kon laten. 

Bron: Vera

Ik wist dat ik echt van mijn eetstoornis af was toen ik met vriendinnen een dagje naar het strand was en ik voor het eerst in mijn leven echt over het strand durfde te lopen zonder mijn handen voor mijn buik te houden. Ik voelde dat ik goed ben zoals ik ben. Ik straalde van oor tot oor en genoot enorm. Het boeide me niet meer en eindelijk mocht ik van mezelf zijn wie ik was. Op de fiets naar huis heb ik gehuild van geluk. De tranen rolden over mijn wangen en ik heb de mooiste zomer ooit beleefd, zonder schaamte en met een heel trots gevoel.

Ik bedacht mij dat ik iets wilde doen met mijn ervaring. Ik wil zo graag andere jongeren motiveren, inspireren en hen laten zien hoe mooi het leven is.Ik ben altijd al ondernemend van aard geweest en zo kwam ik op het idee om een zomerkamp te organiseren voor jongeren met een eetstoornis: het LEF! MotivationCamp. Een kamp, opgezet vanuit ervaringsdeskundigheid, voor jongeren waarin positiviteit, motivatie, vriendschappen en uitdagingen centraal staan. Al die aspecten die voor mij zo waardevol zijn geweest om te kunnen genezen van mijn eetstoornis. Ik maakte een plan voor een zomerkamp en maakte een website. Deze pagina had binnen één dag al tweeduizend views en binnen een paar dagen kreeg ik van alle kanten sollicitatiebrieven van mensen die het team wilden aanvullen.  

Ik kwam erachter dat ik een officiële stichting moest zijn om het kamp te organiseren. Zo gezegd zo gedaan. De stichting LEF! was binnen no time een begrip en de animo voor het kamp bleek zo groot dat ik extra plekken heb moeten creëren. Het kamp heb ik gebaseerd op mijn eigen ervaringen, en op ervaringen van tientallen andere jongeren die hun eetstoornis hebben overwonnen. Zo vind ik het bijvoorbeeld heel belangrijk dat er geen focus ligt op gewicht of op het voedingspatroon maar juist op het versterken van het zelfvertrouwen, het durven aangaan van uitdagingen en het nemen van eigen verantwoordelijkheid. 

Bron: cupidjazmine.blogspot

Ik ben nu 19 jaar, bezit mijn eigen stichting met een heel enthousiast team, ik studeer aan de universiteit en het belangrijkste van alles: ik geniet weer van het leven! Met mijn verhaal wil ik anderen motiveren en inspireren. Ik wil andere jongeren laten weten hoe geweldig en leuk het leven is en ik wil anderen het vertrouwen geven dat ook zij dit gevecht kunnen winnen. You can do it!! Mocht iemand na het lezen van mijn verhaal nieuwsgierig zijn geworden of interesse hebben in de stichting LEF! dan kun je hier meer lezen.

Door: Vera