Heftig verhaal: Ik ben mijn beste vriendin verloren
Girlscene.nl gaat over fashion en beauty, allerlei happy dingen. Helaas zijn er soms ook minder leuke dingen in het leven en die passen goed in onze rubriek 'lifestyle'. Want vervelende en heftige dingen horen helaas bij het leven. Sommige meiden hebben wel iets heel heftigs meegemaakt en willen hun verhaal graag met jullie delen.
Sinds mijn vijfde heb ik een allerbeste vriendin. Met haar ben ik opgegroeid en we woonden drie huizen van elkaar af. Onze vriendschap werd alleen maar beter in de loop van de jaren. Haar ouders waren gescheiden, maar ze maakten nog steeds veel ruzie. Toen we ongeveer twaalf jaar waren kwam mijn vriendin in paniek naar me toe, ze zei: 'Help! Mijn moeder hangt zich op aan de trap!' Volledig in paniek was ik! Mijn moeder ging haar helpen en wij stonden daar, machteloos toe te kijken. Ze is gered, maar ook echt op het nippertje.
Mijn vriendin en ik hebben enorm veel meegemaakt. Maar onze band werd alleen maar sterker daardoor. Toen we allebei dertien waren had ik een hoop aan mijn hoofd, mijn ouders maakten continu ruzie met elkaar en ik zat er tussenin. Ik praatte erover met mijn bff en ze zei: 'Je kunt altijd naar me toekomen wanneer je wilt, ik heb hetzelfde meegemaakt dat weet je'. Ik was blij er was iemand die me begreep, iemand waar ik naartoe kon. Ik had weer even een up, in plaats van een down. Dit duurde echter niet lang. Ongeveer een maand later was de relatie van mijn ouders erger dan ooit, ze stonden op het punt om te scheiden. Ik was vaak bij mijn vriendin, met haar kon ik erover praten. Tot ze zei: ' Ik wil zelfmoord plegen, ik ben misbruikt door mijn beste vriend, mijn moeder heeft me geslagen en haar vriend heeft me laten blowen, ik wil niet meer '. Ik geloofde mijn oren niet. Ik kon het gewoon niet geloven. Na een ontzettend lang gesprek was ze een beetje van haar plannen af en daarna ging het beter met haar. Nou, dat dacht ik dan.
In midden augustus toen ik mijn boeken op ging halen voor de brugklas kreeg ik een telefoontje van haar vader: Hij: 'Is Richel bij jou?' Ik: ' Huh, nee hoezo? ' Hij: ' Ze is vannacht niet thuisgekomen '. Ik was in paniek, straks had ze zelfmoord gepleegd. Ik ging direct naar haar vader toe, we belden de politie. Aan het eind van de middag werd ze gevonden, levend en wel. Maar ze wilde niet naar huis. Ze kwam in inrichtingen terecht, en nadat ze daar ook een paar keer was weggelopen kwam ze terecht in de jeugdgevangenis. Ik mocht niet meer met haar bellen of sms'en. Ik miste haar enorm, ik kon niet met haar praten en kropte mijn problemen op. Ik had voor de rest geen vriendinnen. Met mijn ouders viel niet te praten, de ruzies werden alsmaar erger en mijn broer was vooral weg.
Uiteindelijk ben ik nog bij haar op bezoek geweest, maar toen moest ze naar een pleeggezin en moest ze alle contacten verbreken. Een nieuwe start, vonden ze dat ze nodig had. We namen afscheid en zagen elkaar voor de laatste keer. Nu twee jaar later mis ik haar nog steeds, ik zou willen dat alles weer was zoals vroeger. Maar dat kan nou eenmaal niet, maar ik had die tijd met haar ook niet willen missen.
Door Eileen
Must reads
