‘Ik begon maaltijden over te slaan’

“Het begon bij mij vorig jaar februari, ik heb het dus nog niet zo lang. Er was net ontdekt dat ik dyslexie had, ik zat op logopedie en ik werd uitgescholden voor mijn rode haar (wat op de basisschool nog niet gebeurde). Ook ging mijn tweelingzus naar een andere school. Vanaf toen moest ik alles in mijn eentje doen wat ik niet gewend was. Ik had waarschijnlijk nog steeds niet verwerkt dat mijn ouders gescheiden zijn in groep 6 en mijn poes die al mijn hele leven bij mij was, was doodgegaan. Door al deze dingen zat ik niet lekker in mijn vel en uitte ik dat door af te gaan vallen. Ik was altijd wel met mijn gewicht bezig, maar in februari begon ik af te vallen. Het begon gewoon met het weg laten van snoep, maar ik at nog wel drie maaltijden per dag. Ik viel wel een beetje af, maar niet veel en vond mezelf nog steeds te dik dus toen begonnen ook de maaltijden wat kleiner te worden. Ik was inmiddels al over mijn streefgewicht heen. Dat streefgewicht was de reden waarom ik ging afvallen. Ik moest dat gewicht halen en dan zou ik stoppen met afvallen. Maar natuurlijk ging het zo goed met afvallen dat ik nog even door wou. Ik begon maaltijden over te slaan, nam geen ontbijt, maar een paar broodjes tussen de middag en ’s avonds at ik wel goed, want anders zouden mijn ouders merken dat ik af viel.

Anorexia

Ik vroeg vaak aan mijn tweelingzus of ze niet wilde afvallen, want dat wil iedereen toch wel? Ze zei nee en vroeg of ik anorexia had. “Nee, doe normaal! Natuurlijk heb ik dat niet!” Ik zou nooit anorexia krijgen, nooit! Want mensen met anorexia die kotsen hun eten uit en die gebruiken laxeermiddelen, en dat doe ik niet. Dat heb ik ook nooit gedaan.

Mijn broeken begonnen losser te zitten, waardoor ik er dikker uit zag, vond ik zelf. Dus ging ik nog minder eten. Maximaal één appel per dag en wel avondeten anders zouden mijn ouders me door hebben. Als ik bij mijn vriendinnen was at ik wel snoep, daardoor had niemand me door. Helemaal niemand. Behalve mijn stiefzus Lilian, ze zag me dunner en dunner worden, omdat zij me niet elke dag zag. Ze zei het tegen mijn moeder en mijn moeder zou op mij gaan letten. Om de week moest ik van haar op de weegschaal gaan staan, maar natuurlijk had ik daarvoor heel veel water gedronken zodat het niet op zou vallen dat ik af was gevallen.

‘Ik wilde echt stoppen’

Ik had door dat het niet goed met mij ging. Ik wilde stoppen met afvallen, want hoeveel ik toen woog was eng en ongezond. Ik wilde echt stoppen, maar het lukte niet. De dag voordat we onze schoolboeken terug naar school moesten brengen, gingen Nina (mijn vriendin), mijn tweelingzus Anouk, mijn stiefvader Hielke, Lilian en ik naar het strand. Ik zag Hielke en Lilian de hele tijd naar mij kijken, dat voelde zo niet fijn! Toen ging ik met Nina badmintonnen, mijn broekje zakte de hele tijd af terwijl ik die bikini nog geen maand had! Hoe kan dat?! De rest van de dag bleef ik op mijn handdoek liggen en toen we thuis kwamen heb ik met mama gepraat. Ook zij had het door.

Die dag daarna, nadat ik mijn schoolboeken had ingeleverd, moest ik gelijk naar de dokter. Op de weg van mijn school naar de dokter werd ik twee keer uitgescholden voor mijn rode haar. Ik moest huilen, maar dat moest ik al de hele dag. Na het gesprek met de dokter wist ik dat ik anorexia had. Ik had ondergewicht, maar dat zag ik zelf niet. Ik moest m’n best doen met eten van de dokter, een afspraak maken met een diëtiste, psycholoog, kinderarts en een psychiater. Dit ging een tijdje goed, maar op een gegeven moment begon ik weer af te vallen.

‘Ik moest worden opgenomen in het ziekenhuis’

Een tijdje later had ik een afspraak in het Elisabeth ziekenhuis in Amersfoort op de kinderafdeling. Van mijn vader en moeder moest ik alvast mijn koffer inpakken wat ik onzin vond. Ik had het toch maar gedaan en we gingen naar het ziekenhuis. In het ziekenhuis werd ik gemeten, gewogen, mijn temperatuur werd gemeten, er werd een hartfilmpje gemaakt en allemaal kleine onderzoekjes gedaan. Mijn temperatuur was onder de 36 graden en mijn hartslag was 49 slagen per minuut. Ik wist niet wat het gemiddelde was per minuut, maar ik vond het veel en dacht dat het kwam omdat ik zenuwachtig was. De gemiddelde hartslag is rond de 70/75 slagen per minuut zei de dokter. De dokter zei dat ik moest worden opgenomen in het ziekenhuis. Wat is er met mij gebeurd, dacht ik.

Elke dag moest ik gewogen worden, elke avond en ochtend werd mijn temperatuur en bloeddruk gemeten, twee keer in de week werd er een hartfilmpje gemaakt, in de nacht moest ik aan de monitor, om de dag moest er worden bloed geprikt, als ik moest plassen werd er een po aan mij gegeven (dat is een potje voor je plas) en ik mocht geen huiswerk maken want dat kost energie. Ik werd dus dag en nacht in de gaten gehouden.

‘Het stomste wat je kunt doen is afvallen’

Na vijf weken werd ik eindelijk ontslagen uit het ziekenhuis! In september had ik een intakegesprek bij het Rintveld en uiteindelijk ging ik hier om de week naartoe omdat zo erg mijn best had gedaan.

In oktober mocht ik weer hele dagen naar school. Ik ging toen elke donderdag naar de Poligroep, dat is hetzelfde als de startersgroep alleen dan gaan de gesprekken wat minder over eten, maar meer over hoe je je voelt. Ik was heel erg somber, elke dag moest ik weer huilen. Ik wilde niet meer leven, want ik was toch maar een stomme dikke ginger die geen ziel heeft en voor iedereen het leven verpest. Daarom heb ik nu medicijnen, zodat ik niet meer depressief ben. Daardoor kan ik bijna nooit meer huilen wat soms best vervelend is. In de Poligroep ging het niet zo goed, het hielp me niet en ik viel weer af omdat ik de voedingslijst niet goed volgde. Op de voedingslijst staat alles wat je moet eten. Ik ben daarom nu bezig met individuele gesprekken met de diëtiste. Dit helpt mij meer.

Je ziet nu niet meer aan mij dat ik anorexia heb, omdat ik op mijn streefgewicht ben. Het gewicht dat Rintveld wil dat ik weeg. Dit is moeilijk voor mij, omdat ik ergens aan heb gewerkt wat ik eigenlijk helemaal niet wil. Ik weet niet of ik hier blij mee moet zijn. Het is ook moeilijk om op je streefgewicht te blijven zitten, omdat niemand meer ziet dat ik anorexia heb en iedereen denkt dat het goed met mij gaat. Helaas is dat niet zo. Ik word elke week gewogen en ik moet mijn voedingslijst volgen (anders ga ik weer naar de kliniek). Het laatste wat ik wil is naar de kliniek gaan, maar het eerste wat ik wil is afvallen. Nu nog steeds, terwijl jij dat niet weet, omdat ik op mijn streefgewicht zit. Jij ziet niet wat er nu allemaal in mijn hoofd gebeurd. Het stemmetje in mijn hoofd is boos op mij, scheld me de hele dag uit. Soms wat meer, soms wat minder. Het enige wat ik nu wil is afvallen. Maar toch zeg ik tegen jou: Het stomste wat je kunt doen is afvallen.”