‘Mijn moeder huilde elke dag’

Rond mijn vierde merkte ik dat het er bij mij thuis anders aan toe ging dan bij mijn vriendinnetjes thuis. Mijn moeder huilde elke dag, terwijl alle andere moeders dat helemaal niet deden. Mijn moeder heeft nooit voor mij gezorgd, maar ik juist wel voor haar. Ik heb jarenlang gedacht dat dit normaal was, totdat ik bij andere families zag dat het anders was.

Depressief

Mijn moeder is werkloos en ernstig depressief. Ze verwaarloosde niet alleen zichzelf, maar ook mij en mijn zusje. Ik nam de zorg voor mijn zusje op me en moest daarbij ook nog voor mijn moeder zorgen. Mijn vader was nooit thuis, hij werkt 42 uur per week en vaak was dat in het buitenland. Hij wist vaak niet hoe het er thuis aan toe ging. Op een jonge leeftijd liep ik daarom weg van huis. Ik kon alle druk, depressiviteit en de zorgen niet meer aan. Uiteindelijk kwam ik altijd weer terug. Ik was bang dat mijn zusje de verantwoordelijkheid voor mijn depressieve moeder op zich moest nemen en dat wilde ik niet. Omdat ik al zo jong volwassen moest worden vond ik het lastig om aansluiting te vinden met andere kinderen uit mijn klas. Ik heb nooit genoten van spelletjes of schoolwerk, mijn gedachtes waren namelijk altijd bij mijn moeder. Het was voor mij een opluchting als ik haar nog levend aantrof wanneer ik van school kwam. Ik ben al die tijd ontzettend bang geweest dat ze zichzelf iets aan zou doen als ik er niet was.

Lees ook:
Heftig verhaal: ‘De pijn was zo heftig dat ik niet meer kon focussen’

Psycholoog

Rond mijn tiende knapte er iets in me. Ik heb mijn vader gebeld. Huilend en met een bibberende stem vertelde ik hem wat er allemaal bij ons thuis aan de hand was. Mijn vader kwam direct naar huis toe en ging met mijn moeder naar een psycholoog. Hij nam mijn rol over, hij zorgt nu voor mijn moeder. Inmiddels zijn we jaren verder. Ik vind het nog steeds lastig om aansluiting te vinden met leeftijdsgenootjes. Er is wel een enorme last van mijn schouders af. Ik hoef niet meer voor iemand te zorgen en hoef niet meer bang te zijn om mijn moeder dood aan te treffen in huis. Ondanks alles heb ik wel een hele hechte band opgebouwd met mijn zusje. Ze is mijn beste vriendin en we vertellen elkaar alles. Vroeger wilde ik nooit met mensen praten. Als ik er zo op terug kijk was dat een grote fout. Door te praten over je gevoelens en problemen krijg je hulp en steun. Het maakt niet uit met wie je praat, al is het een vriendin of een docent, als je maar praat. Een kind hoort geen volwassene te zijn, dat is een ding dat zeker is.

Wil jij ook graag jouw heftige verhaal delen op Girlscene? Stuur dan een mail met jouw verhaal naar info@girlscene.nl onder vermelding van: ‘Heftig verhaal’.