Lifestyle

Heftig verhaal: Ik ben aangereden

Redactie

Girlscene.nl gaat over fashion en beauty, allerlei happy dingen. Helaas zijn er soms ook minder leuke dingen in het leven en die passen goed in onze rubriek ‘lifestyle’. Want vervelende en heftige dingen horen helaas bij het leven. Sommige meiden hebben wel iets heel heftigs meegemaakt en willen hun verhaal graag met jullie delen. Deze keer: een meisje dat is aangereden. 

Wil jij ook graag jouw heftige verhaal delen op Girlscene? Stuur dan een mail met jouw verhaal naar info@girlscene.nl onder vermelding van: ‘Heftig verhaal’.

Ik ben Marit en ik heb iets heftigs meegemaakt. Ik zat in de eerste klas van de middelbare school. Ik reed naar school met nogal wat haast, want ik was bijna te laat. Normaal fietste ik altijd met een vriendin, maar zij was ziek. De school was aan de overkant van de straat. Ik keek voor ik overstak over mijn schouder, er kwam niets aan. Een seconde later kwam er een harde klap en belandde ik drie meter van mijn fiets. Het enige wat ik kon doen was huilen. Ik trilde als een gek. Ik kon niet bevatten wat er zojuist was gebeurd: ik was aangereden. Een brommer/scooter/motor (I don’t know) reed 80 km per uur waar je normaal 40 of 50 mag!

Door het ongeluk heb ik mijn knie opengehaald en mijn stuitje zwaar gekneusd. Hij was net niet gebroken. Vlak na het ongeluk kon ik niet lopen, zitten, staan, liggen en noem maar op… Alles was vervelend. Toch wilde ik één les proberen. Die les heb ik alleen maar gehuild, waarna ik naar huis ben gegaan. Thuis heb ik zes uur lang, achter elkaar, op mijn buik op de bank gelegen zonder mezelf te bewegen.Vreselijk! De echte pijn was pas na drie weken weg.

aangereden
Last van mijn stuitje heb ik, na 2,5 jaar, nog steeds. Ik kan niet langer dan een half uur zitten op iets hards, tenzij ik goed ben afgeleid. Ook fietsen is heel pijnlijk en als ik een rare beweging maak of ik beland weer op mijn stuitje (ookal is het heel zachtjes), dan heb ik minimaal één dag pijn. Dan voelt het alsof iemand de hele tijd zit te drukken totdat het pijn doet. Dan kan ik al helemaal niet zitten.

De dag na het ongeluk moest ik gelijk het verhaal in een brief schrijven voor de politie. Ik kon niet verwoorden wat er gebeurd was. Ik moest een tekening maken van de situatie en er een uitleg bij geven. Nadat de brief was opgestuurd belde de jongen die mij aanreed. Hij vroeg wat de schade was aan mijn fiets! Niet hoe het met mij ging, maar met mijn fiets… Ik zei dat mijn stuur scheef was en dat de standaard eraf lag. Daarna onderbrak hij mij en zei hij dat zijn stuur kapot was! Hij ging helemaal door het lint. Hij eiste een rechtzaak, omdat ik mijn hand niet uitgestoken had. Ook beweerde hij dat hij alleen was, terwijl hij met een vriend was die riep: ‘Ik rij alvast door!’. Hij begon te schelden en zei dat hij nog wel gelijk zou krijgen, want hij had (zogenaamd) een goede advocaat. Mijn moeder hing boos. Elk telefoontje die van hem kwam hebben we genegeerd en sindsdien hebben we niets meer van hem gehoord. 

Tegenwoordig zie ik hem weer rijden. Ik rijd nu wel een andere route, want ik rijd niet graag langs dat kruispunt. Ik ben bang dat het nog een keer gebeurt. En weet je wat het ergste is? Hij rijdt nog steeds zo hard.

Lees ook:

Beeld: iStock 

Must reads 👀