Heftig verhaal: Ik leid 24/7 aan nachtblindheid

Girlscene.nl gaat over fashion en beauty, allerlei happy dingen. Helaas zijn er soms ook minder leuke dingen in het leven en die passen goed in onze rubriek ‘lifestyle’. Want vervelende en heftige dingen horen helaas bij het leven. Sommige meiden hebben wel iets heel heftigs meegemaakt en willen hun verhaal graag met jullie delen. Deze keer het verhaal van een meisje dat 24/7 leidt aan nachtblindheid. 

Congenitale stationaire nachtblindheid is dat je nachtblind bent maar dan de hele dag en dat komt door dat mijn oogzenuwen half zijn afgestorven. Dus dat betekent dat ik niet goed zie. Ik ben hiermee geboren alleen dat wisten mijn ouders eerst nog niet. Toen ik 4 jaar was vond mijn moeder het raar dat ik altijd dichtbij de tv stond en ik zei altijd dat het van een afstand nooit kon zien.

Dus we zijn toen al naar de oogarts gegaan. Dat heeft tot mijn tiende geduurd, toen was er een oogarts die zei dat ze een witte vlek op mijn oogzenuwen zag zitten en dat we daarvoor langs het AMC moesten gaan. Daar vertelde ze ons dat die witte vlekken op mijn oogzenuwen niks ergs was dat ik gewoon 100% kon zien. Dus door die oogarts heb ik jarenlang van mijn familie, mijn leraren en andere mensen moten horen dat ik niet moet liegen en dat ik alles gewoon prima kan zien.

Tot mijn vijftiende heb ik dat allemaal moeten aanhoren. Er kwam altijd iemand van de GGD langs op school en we moesten allemaal testjes doen. En bij de oogtest zei die man dat er iets mis was. Ik moest naar de opticien voor een oogtest. Toen ik mijn moeder dat later thuis vertelde werd ze boos en ze begon tegen me te schreeuwen dat ik eens een keer moest stoppen met liegen.

Toen we de afspraak bij de opticien hadden voor de oogtesten kwam er dus uit dat ik mijn hele leven NIET heb gelogen dat ik het ECHT niet kon zien, dus mijn moeder schaamde zich natuurlijk heel erg. De man die de testen bij mij had gedaan vond mijn uitslag nogal raar, want er kwam uit dat ik maar 16% tot 20% zicht heb.

Ik kan bijna niks meer. Je bent afhankelijk van je fiets, je benen, het openbare vervoer (je moet precies weten wanneer en waar je trein of bus vertrekt). En de personen om je heen die auto kunnen rijden, want je mag dat zelf niet. Mensen hebben vooroordelen en behandelen me anders. Er is niks op de wereld dat je zicht kan verbeteren.

Lees ook: 

• Heftig verhaal: Ik veranderde van een vrolijk meisje in een depressief meisje
• Heftig verhaal: Ik liet mijn kindje weghalen voor mijn vriend

Beeld: iStock