Lifestyle

Real life story: “Ik liet mijn kindje weghalen voor mijn vriend”

Girlscene.nl gaat over fashion en beauty, allerlei happy dingen. Helaas zijn er soms ook minder leuke dingen in het leven en die passen goed in onze rubriek ‘lifestyle’. Want vervelende en heftige dingen horen helaas bij het leven. Sommige meiden hebben wel iets heel heftigs meegemaakt en willen hun verhaal graag met jullie delen. Deze keer: een meisje dat haar kind liet weghalen voor haar vriend. 

“Sorry, ik kan vanmiddag niet zwemmen want ik ben ongesteld geworden.” Toen mijn nicht dit bericht stuurde gingen er bij mij alarmbellen af. Wanneer was de laatste keer dat ik ongesteld was geweest? Direct vroeg ik mijn vriend of we even naar de drogist konden gaan voor een zwangerschapstest. Dit hadden we al vaker gedaan, omdat ik snel in de stress schiet als ik een paar dagen overtijd ben. Onderweg in de auto moesten we erom lachen. “Kim maakt zich weer eens druk om niks.” Alleen liep dat deze keer anders. Toen we bij hem thuis kwamen rende ik gelijk naar de badkamer om de test te doen. Ik ging ervan uit dat ik me weer druk maakte om niets, totdat ik een blik wierp op de test. Er verscheen een plusje. Ik was zwanger. Achttien jaar en zwanger… 

Ruzies
Ik moest het mijn vriend vertellen. De relatie tussen mij en mijn vriend was op dat moment erg slecht. We hadden vaak ruzie en hij behandelde mij niet goed. Regelmatig hoorde ik hoe dom of mislukt ik was en daarnaast maakte hij het vaak uit en aan om mij in onzekerheid te brengen. Achteraf vraag ik me af waarom ik de relatie zo lang heb door laten gaan, maar alle leuke momenten met hem maakte het weer goed. En nu moest ik hem vertellen dat hij vader zou worden. Ik stormde de badkamer uit en vertelde hem dat ik naar huis ging. Ik wilde het hem niet vertellen. Natuurlijk liet hij mij niet gaan en moest ik hem de uitslag vertellen. Huilend vertelde ik hem de uitslag en troostte hij me. Een aantal seconden voelde ik me gelukkig. Hij was niet boos en was er voor me, iets wat ik nooit had durven hopen. Totdat ik de woorden “Het komt goed, we gaan naar de dokter en dan lossen we het op” hoorde. Ik keek hem verschrikt aan. “Wat? Wil je het houden dan?”, vroeg hij. Het gesprek daarna verliep niet meer zoals ik had gehoopt. Hij vertelde me dat hij me zou verlaten als ik het kindje zou houden. Niet alleen van mij, maar zijn vrienden en familie. Hij wilde dat niemand van hen mij met een dikke buik zou zien. Hij schaamde zich. 

Als een hond
De dagen daarna waren snel voorbij gegaan en ik had het voortdurend met mijn vriendinnen over mijn kindje. De meesten vonden het heel erg leuk, omdat ze wisten hoe ik tegenover het moeder worden stond. Ondertussen begon ik het zelf ook voor me te zien. Ik zou moeder worden van een wondertje dat in mijn buik groeide. Het idee maakte me gelukkig en mijn vriend kon me niets meer schelen. Ik zou hem gaan vertellen dat ik mijn kindje wilde houden, of hij het wilde of niet. Ik vroeg hem of hij erover na wilde denken op zijn manier. En hij wilde dat wel. We zouden alleen voor ‘de zekerheid’ naar mijn intakegesprek in de abortuskliniek gaan. Ik ging hiermee akkoord, ik mocht mijn kindje zien via een echo en op die manier zou ik toch mijn mogelijkheden te horen krijgen zonder dat ik hoefde te beslissen. Tijdens datzelfde intakegesprek werd er een afspraak gemaakt voor de abortus zelf. ‘Die konden we toch nog afzeggen.’ Ik was toen zes weken zwanger. De dagen daarna hadden we vaak ruzie. Hij zou weggaan als ik het hield. En als hij niet zou weggaan zou hij mij €100 in de maand geven om voor mijn kindje te zorgen. Daarnaast zou hij het kindje, naar zijn eigen woorden, als een hond behandelen. Af en toe helpen met verzorgen als hij daar zin in zou hebben en dat was het. 

Op de behandeltafel
De dag van mijn afspraak kwam steeds dichterbij en ik wist nog steeds niet waar ik goed aan deed. De dagen gingen zo door tot ik het niet meer trok. Ik stopte met vechten voor mijn kindje en vertelde mijn vriend dat ik naar de afspraak zou gaan. Ik was op. Iets wat op dit moment in mijn oren klinkt als een slap excuus. De nacht ervoor deed ik geen oog dicht en ook van de reis naar de abortuskliniek kan ik me niets meer herinneren. Voor de abortus had ik nog een gesprek met mijn vriend erbij. Er werden wat standaard vragen gesteld en voor ik het wist werd mijn vriend weggestuurd. Ik stond er alleen voor vanaf dat moment. Al mijn gevoel probeerde ik weg te slikken. Ik kleedde me om in een nachtjapon en keek nog één laatste keer op mijn telefoon voordat ik door moest lopen. Ik had een berichtje van mijn vriend. ‘Als je het niet wilt doen, moet je het niet doen’ stuurde hij mij. Vanaf dat moment stortte alles voor mijn gevoel in elkaar en zag ik geen uitweg meer. Ondanks dat berichtje zou hij het nooit pikken als ik zwanger terug zou komen. Ik mocht op de behandeltafel gaan liggen. Voordat ik een roesje kreeg zei de verpleegster tegen mij: “Denk maar aan iets leuks om over te dromen.” Mijn reactie was: “Er is niks leuks meer.” Daarna werd ik weer wakker. Zonder kindje in mijn buik. 

Weer naar school
De maanden daarna ging de relatie tussen mij en mijn vriend steeds slechter. Ik verweet hem van alles en kon niet vergeten wat er gebeurd was. Dat uitte in ruzies om kleine dingen. Ik had hem eigenlijk niets meer te vertellen, maar ik bleef bij hem. Ik bleef bij hem, omdat ik zo hopeloos verliefd was en omdat ik ondanks alles het goede nog in hem zag. Uiteindelijk was voor hem, zeven maanden na mijn abortus, ook de maat vol. Hij ruilde mij in voor een andere vriendin, waar hij nog steeds gelukkig mee is. Ik had mijn kindje weggehaald voor een jongen, die mij uiteindelijk dumpte voor een ander. Ik had hem zijn toekomst gegund, maar die van mij en mijn kindje kapot gemaakt. Ik ging niet meer naar school en kreeg steeds vaker nachtmerries over de hele gebeurtenis. Ik kon mezelf niet vergeven wat ik had gedaan voor een stomme verliefdheid. Ik wilde mijn kindje terug. Maar helaas zijn er nog geen tijdmachines uitgevonden, dus dat is een fout die ik nooit ongedaan kan maken.

Dit artikel verscheen eerder op Girlscene in 2017.

Wil jij ook jouw verhaal delen met Girlscene? Stuur dan een e-mail naar info@girlscene.nl o.v.v. ‘real life story’.

Lees ook: