Ben jij een geboren schrijfster en kan je niet wachten om jouw talent aan de wereld te laten zien? Gebruik Girlscene als jouw podium en laat zien wat je kan! In deze nieuwe rubriek lees je spannende, romantische, verdrietige of grappige korte verhalen van je mede-lezeressen. Vandaag lees je het verhaal van Denise, zij schrijft over drie vrienden die een wel heel bijzondere treinreis meemaken.
‘Denk je echt dat zij het gaat doen?’ Moedeloos en met angst in mijn ogen kijk ik Nathan aan. Hij weet net zo goed als ik wat het antwoord op zijn vraag is. Als Lucy eenmaal wat in haar hoofd heeft, is er niets, maar dan ook niets wat haar van gedachten kan doen veranderen. ‘We doen het met zijn allen.’ Ik zeg het niet alleen om moed in te spreken bij Nathan, nee ik spreek vooral de moed in bij mezelf. Het liefste zou ik nu door de grond heen zakken, ver weg van hier. Weg van dit idiote plan. Maar als ik de lach op Lucy haar gezicht zie, weet ik dat dit het helemaal waard is. Sinds er bij Lucy kanker is geconstateerd, heeft ze niet meer gelachen. Ja, één klein lachje, toen ze haar goede uitslag hoorde. Natuurlijk is ze blij dat ze genezen is, maar de blijheid wordt verduisterd door angst. Angst voor dat de ziekte terug komt. Toch had ik me hier niet mee moeten bemoeien, nu ben ik medeplichtig. Ik had Lucy moeten tegenhouden. Ik ben zo blij dat ze de ziekte overwonnen heeft, terwijl ze tijdens dit avontuur ook kan overlijden, maar stiekem vind ik het wel spannend. Ik heb nog nooit wat illegaals gedaan, dit wordt de eerste keer. Tenslotte kan ik Lucy niet alleen laten gaan, toch? Vriendinnen doen alles samen, ook al is het een of ander gestoord plan. Nathan lijkt minder enthousiast over het plan, wat eigenlijk ook heel begrijpelijk is. Als ik hier met mijn volle verstand over na zou denken, besef ik heus wel dat het absurd is, daarom zet ik mijn verstand maar uit. Voor zover dat kan.
‘Komen jullie nog? Straks missen we de trein!’ Lucy haar stem schalt over het perron heen. Wij staan nog beneden bij het kaartjesloket, wetende dat we geen kaartje gaan kopen. We hebben de eerste trein van deze dag uitgekozen, zodat er weinig mensen op het station zijn. Het nadeel is alleen dat het nog donker is, waardoor het plan een stuk gevaarlijker wordt. Als mensen ons nu zouden zien zouden ze zich afvragen wat drie tieners hier op dit tijdstip op het station doen. Het is een schooldag, maar we zijn niet van plan om naar school te gaan. Lucy is altijd op zoek naar spanning. Wanneer ik liever op mijn kamer met haar praat is zij aan het fantaseren over de gekste dingen. Gelukkig kan ik veel van haar ideeën uit haar hoofd praten, maar dat is niet gelukt met dit plan. Ik schrok me rot toen ze voorstelde om te gaan treinsurfen. Subwaysurfing is een trend in het buitenland. Sinds Lucy het verslavende spelletje heeft op haar iPhone, wilt ze het in het echt doen. Ik wist haar nog te temmen, maar toen ze op internet zag dat mensen in Polen het echt doen is ze vastberaden. En wat ben ik voor een vriendin om haar droom te verpesten?
In de verte hoor ik de trein al aankomen. Na enige observatie is Lucy er achter gekomen dat deze trein tien minuten blijft wachten voordat hij vertrekt. Tijd genoeg voor ons om er op te klimmen. We hebben alle drie zwarte kleding aan, heel cliché, maar ik moet toegeven dat het een prima schutkleur is tegen het donker. Lucy sluipt naar de achterkant van de trein en wenkt ons dat we ook moeten komen. Zuchtend gaan ik en Nathan haar achteraan. Laat ons alsjeblieft niet doodgaan, doe ik een schietgebedje. Als we doodgaan, dan ga ik tenminste op een spectaculaire manier dood, denk ik maar om mezelf gerust te stellen. Op het moment dat de ladder onder mijn gewicht kraakt weet ik zeker dat dit het einde is, maar voor ik het weet zitten we op de trein. We hebben de route bekeken, vanaf hier duurt het twaalf minuten voordat we op het volgende station zijn. Twaalf minuten, één brug. Ik hoop maar dat er genoeg ruimte is tussen mij en het plafond. ‘Wees nou niet zo bang jongens, dit wordt leuk!’. Lucy haar enthousiasme werkt normaal gesproken aanstekelijk, maar deze keer is de angst groter dan het plezier. Als ik een blik werp op Nathan zijn gezicht weet ik dat hij precies hetzelfde er over denkt. We liggen ongeveer al drie minuten plat op onze buik als ik mensen het perron op hoor komen lopen. Mensen die vroeg naar hun werk moeten waarschijnlijk. Ze hebben er geen flauw benul van dat er drie tieners op het dak van de trein liggen. Het lijkt wel uren te duren voordat er iets gebeurt. De ademhaling van Nathan achter me werkt ontspannend. We liggen met onze gezichten naar elkaar toe en hij heeft me een bemoedigend knipoogje. Als het fluitje van de conducteur klinkt neemt de spanning toe. Ik voel kriebels in mijn buik, dezelfde kriebels die je ook in de achtbaan voelt. De trein komt langzaam en schokkend in beweging. Het duurt niet heel lang voordat we met volle snelheid over het spoor rijden. Ik houd me stevig aan Nathan vast om te voorkomen dat ik niet val. Mijn bange houding houd ik drie minuten vast. Na die drie minuten voel ik me langzaam ontspannen. Ik voel de wind door mijn haren stromen en ik besef dat Lucy gelijk had. Kijk ons dan. Drie tieners die in de vroege ochtend op een trein liggen die door de omgeving heen raast. Als ik naar Lucy kijk, zie ik haar heerlijke glimlach. Ze kijkt alleen maar naar mij. Deze glimlach is zonder angst, ook al kunnen we straks te pletter vallen. Deze lach komt uit haar hart, waardoor ik weet dat dit een juiste beslissing is geweest. Zo hier op deze trein, voelt het alsof we de hele wereld aan kunnen. Wat we verder in ons leven ook mee mogen maken, we kunnen het met zijn allen aan. Samen staan we sterk. Dit voelt geweldig. Als ik Lucy aankijk weet ik dat we een nieuwe hobby hebben gevonden. Dit wordt mijn leven, ons leven.
Krijg jij nu ook de schrijfkriebels en wil je graag je debuut maken op Girlscene? Stuur jouw korte verhaal van maximaal 1000 woorden dan naar danique@girlscene.nl en wie weet zie jij jouw meesterwerk straks wel terug op Girlscene.nl!
Lees ook:
