Ben jij een geboren schrijfster en kan je niet wachten om jouw talent aan de wereld te laten zien? Gebruik Girlscene als jouw podium en laat zien wat je kan! In deze nieuwe rubriek lees je spannende, romantische, verdrietige of grappige korte verhalen van je mede-lezeressen. Vandaag lees je het verhaal van Oona over een meisje dat nergens meer terecht kan.

Een koude wind wordt in mijn gezicht geblazen. Ik adem diep in en veeg mijn tranen snel weg. Ik moet sterk zijn, nu. Mijn voeten komen langzaam op gang. Automatisch.

•

“Slet!”, schreeuwde hij terwijl hij weer een bord door de kamer gooide. Het spatte een paar meter naast me uiteen tegen de muur. Ik ging op mijn knieën zitten en raapte de scherven op. Een voor een. Ondertussen probeerde ik tevergeefs mijn schokkende adem onder controle te krijgen. Mijn moeder stond verschrikt tegen het aanrecht geplakt, ogen vol tranen. Ze nam zijn bewegingen nauwkeurig in zich op, maar het zag er niet naar uit dat ze me ging beschermen voor hem.

Mijn respect voor haar was met de jaren gekrompen en er schoot al een tijdje niets meer van over. Ik walgde van haar. En daar, op dat moment, beloofde ik mezelf dat ik nooit zo zou worden. Dat ik mijn gezin altijd zou beschermen. Plots werd ik, letterlijk, uit mijn gedachten gesleurd. Hij trok me in één beweging de tafel op. Weg was mijn shirt. Hij keek me aan en draaide zich dan om naar mijn moeder. “Als jij niet in staat bent om je verslaving te betalen, moet je dochter dat maar doen”. Hij stak het lapje stof, dat ooit om mijn lichaam zat, triomferend de lucht in. Ik staarde hem stomverbaasd aan. Hij bleef mijn moeder enkele seconden doordringend aankijken. Stilte.

En toen greep ik mijn kans: ik graaide een lege wijnfles van de keukentafel en sloeg hem stuk op zijn hoofd. Glasscherven vlogen door de kamer en mijn moeder’s dealer raakte de grond. Ik staarde hem enkele minuten aan. Stilte. Ik keek op naar mijn verbijsterde moeder. Op haar gezicht was niets anders te zien dan verbluffing.”Los je problemen in de toekomst zelf maar op, heroïenhoer”, siste ik haar toe. En toen verdween ik.

•

Tranen wellen op in mijn ogen en ik probeer haar uit mijn gedachten te duwen. Ik kan niet geloven wat er net gebeurd is. Ze bewoog niet eens, zei niets. Ze stond er gewoon. Stil. Mijn handen trillen nog steeds van de adrenaline en ik druk ze tegen mijn dijen aan. De straatverlichting springt aan en ik voel regendruppels op mijn voorhoofd. Ik til mijn hoofd op en ontvang ze. Het voelt alsof zijn vuile handafdrukken van me afgespoeld worden. Verfrissing. Een bliksemschicht schiet door de lucht en verlicht de straat.

Ik moet sterk zijn.

Ik word bijna omver gelopen door een man met een gigantische paraplu, die vervolgens enkele huizen verder onhandig naar de juiste sleutel zoekt om de deur te openen. Een moeder loopt hand in hand met haar zoontje naar de auto aan de overkant. Ik voel nieuwe tranen opwellen en bijt op mijn lip. Shit.

Ik moet sterk zijn.

Ik versnel mijn pas en hoop dat mijn vader thuis is.  Dit is wat ik altijd doe: voor een tijd bij mijn vader schuilen tot het weer veilig is om terug naar mijn moeder te gaan. Maar deze keer denk ik niet dat ik nog terug kan gaan naar haar.

Ik moet sterk zijn.

Als ik de hoek omloop, versteen ik. Overal staan brandweerwagens en aan de overkant van de straat zijn de sirenes van een politiewagen luid aan het loeien. Ernaast staat een groepje mensen die in paniek tegen elkaar roepen. Ik blijf aarzelend stil staan en neem de omgeving in me op. En op dat moment vang ik in mijn ooghoek een lichtflits op en zwaai mijn hoofd naar rechts. De puzzelstukjes vallen in elkaar en instinctief ren ik schreeuwend in de richting van de vlammen. Alles gebeurt in slow-motion: een sterke arm die me tegenhoudt, mijn lichaam dat een weg uit de stevige greep zoekt, mijn geschreeuw, rennende brandweer mannen en liters water die wanhopig tegen het huis gespoten worden. Met veel moeite krijgen ze me in een auto, waar ik de longen uit mijn lijf schreeuw.
Ik proef de zoute smaak van tranen op mijn lippen en mijn zicht wordt wazig door al dat vocht in mijn ogen. Buiten adem hap ik naar zuurstof, maar het lijkt niet te helpen. Langzaam zie ik het huis van mijn vader verdwijnen tussen de vlammen. Kan ik nog sterk blijven, nu?

Krijg jij nu ook de schrijfkriebels en wil je graag je debuut maken op Girlscene? Stuur jouw korte verhaal van maximaal 1000 woorden dan naar danique@girlscene.nl en wie weet zie jij jouw meesterwerk straks wel terug op Girlscene.nl!