Ben jij een geboren schrijfster en kan je niet wachten om jouw talent aan de wereld te laten zien? Gebruik Girlscene als jouw podium en laat zien wat je kan! In deze nieuwe rubriek lees je spannende, romantische, verdrietige of grappige korte verhalen van je mede-lezeressen. Vandaag lees je het verhaal van Sara over haar allereerste vlucht als stewardess!

De zenuwen staan tot in mijn keel en als iemand op dit moment tegen me zou zeggen ‘’Saar je mag naar huis’’, dan zou ik wegrennen en nooit meer omkeren. Waarom doe ik dit soort dingen toch altijd? Waarom, als ik dan eindelijk een keer in mijn comfortzone zit, haal ik mezelf daar bewust uit en zet ik mezelf voor een uitdaging waar ik nog helemaal niet klaar voor ben?

Een vraag die ik mezelf, en vriendinnen, al meerdere keren heb gesteld. Van een vriendin kreeg ik wijze woorden terug:

‘’I always did something I was a little not ready to do. I think that is how you grow’’.

Met dat in mijn achterhoofd raap ik al mijn moed bij elkaar en besluit ik om op zoek te gaan naar mijn crew. Overwhelmed! Binnen de kortste keren gaan er grapjes over en weer en vang ik op dat ze me gelukkig niet zullen ontgroenen. Na wat handjes te hebben geschud schuifel ik weer richting een bankje waar ik opgelucht neerplof. Ik denk dat ik dit toch altijd wel het spannendste gedeelte zal vinden, de ontmoeting.

Het naarste gedeelte aan de nieuwe te zijn op een werkplek vind ik altijd dat je je nutteloos voelt. Het moment dat je aan boord komt en iedereen weet wat hij moet doen en ze een of andere buitenaardse taal spreken met afkortingen en jij staat daar, met een geforceerde lach op je gezicht. Echter is het deze keer anders, door de intensieve training weet ik wat er van me wordt verwacht en vallen alle puzzelstukjes op hun plek. De vlucht gaat prima, ik rij slechts tegen een paar scheenbenen aan met mijn trolley, ben drie kwartier op zoek naar een rode wijn en de pukkels op mijn gezicht ontpoppen zichzelf bijna door de kroket waar we acht uur lang in wonen.

Slapen, een dekentje, oordopjes en een oogmaskertje.  Een uur en tien minuten slapen, even rust. Even geen motoren horen, even weg van je collega’s en de passagiers. De enige mogelijkheid. Na een uurtje gaat mijn gordijn voorzichtig open en wekt mijn collega me. Ik voel me herboren! Op naar Washington.

De vlucht is voorbij gevlogen en ik voel me echt goed. Mijn eerste keer Amerika! Nadat we zijn aangekomen in het hotel besluiten wat collega’s om iets te gaan drinken, andere gaan naar een shopping mall toe. Ik zeg even te willen douchen en dan te kijken wat ik doe. Ja, mooi gedacht. Ik val na mijn douche in een diepe slaap waaruit ik pas de volgende ochtend ontwaak. Awkward second meeting. Het ontmoeten van je collega’s in burgerkleding (;)) bij het ontbijt. Waar zitten ze, hoe zien ze er ook alweer uit, herkennen ze mij? Gelukkig zie ik ze al gauw en word ik op sleeptouw genomen door naamgenoot. Echt naamgenoot, you saved my ass deze dagen.

Na een wandeling van twee en een half uur door Washington plof ik misselijk van de hitte neer op bed. Even rusten en om half drie ontvang ik mijn wake up call, cool! Ik maak me klaar, trek alle delen van het uniform aan, zet de airconditioning steeds een tikje koeler en ga naar beneden. Excited en uiteraard weer zenuwachtig, de terugvlucht en mijn allereerste nachtdienst.

Ik kak in, het is vier uur ’s nachts ik heb het koud, iedereen slaapt, zelfs die leuke jongen op 34C die met me zat te flirten. Een paar collega’s zijn af en ik kan het niet meer opbrengen om te socializen. Slapen! Laat me slapen! Eindelijk mag ik dan ook af, maar slapen lukt natuurlijk niet. Aan het eind van de vlucht word ik in de cockpit gegooid. Een prachtige landing op Schiphol, een warm welkom door mijn collega’s, een kaart en cadeautjes. Het afscheid en weg. Ik zit in de trein naar huis en vecht tegen mijn slaap, hoe onprofessioneel zou het zijn om nu in uniform in slaap te vallen in de trein? Dat zal vast en zeker getweet worden. Stay awake girl, you can do this! Leiden? Zijn we al in Leiden? 

Ik struikel mijn huis bijna in, gooi al m’n kleren op de grond en duik mijn bed in. Drie uur slapen mag ik van mezelf, drie uur dromen over deze prachtige baan. Tot snel airbus a330, je hebt nu al een plekje in mijn hart veroverd.

Krijg jij nu ook de schrijfkriebels en wil je graag je debuut maken op Girlscene? Stuur jouw korte verhaal van maximaal 1000 woorden dan naar danique@girlscene.nl en wie weet zie jij jouw meesterwerk straks wel terug op Girlscene.nl!