Girlscene.nl gaat over fashion en beauty, allerlei happy dingen. Helaas zijn er soms ook minder leuke dingen in het leven en die passen goed in onze rubriek ‘lifestyle’. Want vervelende en heftige dingen horen helaas bij het leven. Sommige meiden hebben wel iets heel heftigs meegemaakt en willen hun verhaal graag met jullie delen. Deze keer: een meisje met BDD.
Ik leef nu al 8 jaar met BDD. BDD houdt in dat je een verkeerd beeld van jezelf hebt en dan vaak van je gezicht. Het kan ook lichaamshaar of huid zijn bijvoorbeeld. Nu heeft iedereen gewone dingen die je niet mooi aan jezelf vindt, en die ‘gewone dingen’ heb ik ook. Het verschil maakte het bij mij alleen al heel vroeg. Ik heb in mijn jeugd bepaalde trauma’s opgelopen waardoor mijn zelfbeeld onbewust al heel erg laag werd.
Als kind kreeg ik al een andere manier van denken en deed ik me voor als het tegenovergestelde van wat ik me voelde: zelfverzekerd. Ik voelde me bijna altijd minderwaardig en ik had zonder dat ik het zelf door had al een heel groot deel in mijn hoofd geblokkeerd. Ik wist dat er dingen niet goed zaten en dat er dingen gebeurd waren, maar gek genoeg dacht ik er nooit echt over na.
Tot ik in de pubertijd kwam. Toen ik een jaar of 13 was kreeg ik veel herbelevingen en nachtmerries over wat er gebeurd was en omdat het met een familielid te maken had, vond ik het heel moeilijk hierover te praten en deed ik dat dus niet. Ik werd steeds depressiever en kon me steeds minder goed uiten. Het enige wat ik kon laten zien was boosheid. Ook had ik nog totaal geen gevoel van eigenwaarde en was ik extreem onzeker. Toen ik 14 jaar werd, werd het erger. Ik stond om 4 uur op om me op te maken, en als het niet goed zat of ik stond te laat op raakte ik in paniek. Dan kon ik gewoon niet de deur uit. Als ik dit probeerde en wel naar school wilde gaan, keerde ik om zodra ik op de fiets zat. Ik liep dan de hele dag te piekeren over mijn uiterlijk en werd er bang van. Ik keek om de 2 minuten in de spiegel (zonder te overdrijven) en walgde van mezelf.
Wanneer ik met mensen aan het praten was had ik mijn haar of hand voor mijn gezicht om het te bedekken, en ook had ik maar 1 kant van mijn gezicht die mensen mochten zien. Ik kon altijd maar aan 1 kant van de klas zitten, noem maar op. Als dat niet kon en anderen zagen mij wel van mijn ‘verkeerde ’ kant kon ik hier wel 3 dagen mee zitten. Wat me belemmerde was dat ik dan moest wachten tot ik diegene weer kon zien om mezelf dan toch te bewijzen. Ik was ontzettend dwangmatig en veel te scherp. Ik hoorde van psychologen alleen maar dat het pubertijd zou zijn (waarschijnlijk dachten ze dat ik overdreef ofzo), maar het werd steeds erger. Van 4 uur opstaan ging ik naar 3 uur en naar school durfde ik niet meer. In een jaartje tijd was het al zo ver gekomen. Op mijn 15e ben ik weer naar school gegaan, maar het werd niet minder. Ik had ongeveer 4/5 keer per week een paniekaanval en altijd een zenuwachtig gevoel. Ook vriendjes krijgen was lastig, want 9 van de 10 keer wilde ik iemand helemaal niet aankijken omdat ik me zo schaamde. Ook al hoorde ik van iedereen dat ik er goed uit zag.
Zoals al duidelijk is: schaamte is veel aanwezig, dus praatte ik er ook niet over. Mijn ouders hadden allang door dat het ongezond was, maar geen therapie hielp. Op een gegeven moment raakte ik oververmoeid omdat ik gemiddeld 3 uur slaap kreeg per nacht. En gelukkiger werd ik er ook niet op. Het kwelde me zo erg, dat ik zelfs met vriendinnen niet uit kon gaan, hoe graag ik ook wilde. Maar ik kon het gewoon niet leuk hebben, ook al ben ik geen saai of depressief persoon. Doordat ik niet wist hoe ik me moest gedragen en me constant boos en paniekerig voelde ging ik me misdragen, en eerlijk gezegd wist niemand echt wat ze met me aanmoesten. Totdat ik een documontaire over BDD zag. Toen pas viel het kwartje. Ik ben uiteindelijk 1,5 jaar in behandeling geweest die volle dagen therapie nodig hadden. Het gaat nu een stuk beter. In plaats van 3 uur, sta ik 6 uur of 7 uur op en ook mijn dwang is een stuk minder. Ik heb zelfs voor het eerst in 6 jaar weer gezwommen!
Wil jij ook graag jouw heftige verhaal delen op Girlscene? Stuur dan een mail met jouw verhaal naar info@girlscene.nl onder vermelding van: ‘Heftig verhaal of Leven met’.
