Girlscene.nl gaat over fashion en beauty, allerlei happy dingen in het leven. Helaas maak je soms ook minder leuke dingen mee. Want vervelende en heftige dingen horen jammer genoeg ook bij het leven. Sommige meiden hebben wel iets heel heftigs meegemaakt en willen hun verhaal graag met jullie delen. Deze keer het verhaal van een meisje dat in coma raakte.
4 september 2015, een datum die voor altijd in mijn hoofd (en dat van vele anderen) staat geschrift.
Ik zit al vanaf jongs af aan in de hulpverlening en er zat een stijgende lijn in mijn gedrag. Tot ik in 2010 opeens een intake had op de polikliniek eetstoornissen. Vanaf toen is het alleen maar bergafwaarts gegaan. Ik heb netjes de behandeling afgemaakt, dus ook de kinderartsen, diëtistes, drinkvoedingen en noem het maar op. Mijn stemming daalde die periode aanzienlijk. Ik lag alleen nog maar in bed, ging niet meer naar school en vermeed sociaal contact en plekken. Het ging steeds slechter met mij en ik wilde al een tijdje een einde maken aan mijn leven. Daar hebben mijn therapeuten van toen een stokje voor gestoken. Ik werd opgenomen op de gesloten afdeling, maar mocht na 3 weken alweer weg. Toen ging het mis. Ik nam een overdosis en belandde op de SEH, waar mijn maag leeggepompt werd en ik gelijk aan het infuus gekoppeld werd. Het was een van de ergste momenten die ik mee heb gemaakt. Ik had ontzettend veel pijn. In die periode begon ik eigenlijk ook met automutilatie, wat zich bij mij uitte in snijden. Snijden om de pijn die je van binnen voelt naar buiten toe te uiten.
Dit was het begin van een lange periode met veel zelfmoordpogingen en (gedwongen)opnamen en HAP-bezoekjes. In augustus ’15 werd ik voor de zoveelste keer opgenomen met een IBS (in bewaring stelling en dus niet vrijwillig) op de volwassen gesloten afdeling. En daar zit je dan, als tiener tussen allemaal mensen die minstens 20/30 jaar ouder zijn dan jij. Het ging steeds slechter en slechter. Ik sliep in de eerste paar weken in de separeer met speciale kleding zodat ik mezelf niks aan kon doen. Later mocht ik gewoon weer de afdeling op, maar zat onder de medicijnen waardoor ik eigenlijk de hele dag een beetje voor me uit zat te staren.
Tot vrijdagmiddag 4 september, toen ik de zoveelste poging deed. Ik had een hartstilstand gedurende 10 minuten en werd gereanimeerd, wachtend op de ambulance. Dit is de poging waarvan ik in coma ben geraakt. Ze hebben mij 48 uur kunstmatig in coma gehouden in de hoop dat de hersenen en organen zich zo rustig konden herstellen. En ik kan wel zeggen dat ik een engeltje op mijn schouder heb gehad. Ik werd van de Intensive Care overgebracht naar de PAAZ, waar ik al een beetje begon met revalideren. In het begin lag ik er als een dood kasplantje bij. Maar ik heb in week 2,5 opnieuw leren zitten, lopen en praten. Ik heb nog steeds dingen waar ik moeite mee heb, zoals eten met bestek en schrijven.
En nu, zit ik nog wel opgenomen op een besloten groep, maar gaat het al zoveel beter. Ik kan weer lopen, praten en eigenlijk gewoon weer redelijk functioneren.
Ik ben super blij met mijn ouders, zusje en vriendinnen, die mij in al die jaren gewoon gesteund hebben en dat ook zijn blijven doen tijdens mijn diepste momenten. Daarvoor ben ik ze ook erg dankbaar. Ik merk dat ik vooruit ga, met kleine stapjes, maar ik ga wel vooruit en daar ben ik stiekem wel een beetje trots op. Ik begin langzamerhand weer zin te krijgen in dingen en in het leven. Het is eng, maar ik ben bereid om die uitdaging aan te gaan. Ik wil weer gaan leven, in plaats van overleven.
Dus geef de moed nóóit op. Hoe slecht het ook met je gaat. Praat erover met de mensen bij wie jij je fijn bij voelt. Het kan beter worden, echt waar!
~as long as we wake up, there is room for change~
Liefs, Anoniem
Wil jij ook graag jouw heftige verhaal delen op Girlscene? Stuur dan een mail met jouw verhaal naar info@girlscene.nl onder vermelding van: ‘Heftig verhaal of Leven met’.
Beeld: Pixabay
